Θέλω να πιστεύω ότι πολλές αντιλήψεις και πρακτικές στην Ελλάδα οφείλονται σε αρχική παρεξήγηση η οποία, ύστερα από μακροχρόνια ομοιόμορφη «εφαρμογή», αποκτά ισχύ πεποίθησης και νόμου ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Αυτή η πεπλανημένη πεποίθηση μεταβιβάζεται χωρίς αναστοχασμό και κριτική από γενιά σε γενιά και στο τέλος ενσωματώνεται στον ανθρωπολογικό τύπο του νεοέλληνα. Μια από αυτές τις πλάνες είναι η αξιοκρατία, όπως τη νοούν και τη σερβίρουν διάφορα κέντρα διαμόρφωσης συνειδήσεων.
Η ζωή μας και οι ελευθερίες μας περιορίζονται. Ο εχθρός, άλλοτε «εξωτερικός» κι άλλοτε «εσωτερικός», μάς παραφυλάει, μας την έχει στήσει από παντού και δεν είναι εύκολο να τον ξεγελάσουμε με τα παλιά κόλπα.
Κράτος χωρίς πολιτική και δημόσια ευθύνη των κρατούντων είναι άδειο πουκάμισο. Πρώτα κάθαρση για ό,τι συνέβη από το 1974, μετά αυστηροί κανόνες διαφάνειας και τέλος, εμπιστοσύνη στο κράτος. Το αντίστροφο δεν έπιασε ποτέ και δεν πείθει πλέον κανέναν. Αρα, συμφωνία κυρίων ότι ουδείς θα «παίζει» με το κράτος. Το αντέχουν;
Πόσο έτοιμοι είμαστε όλοι μας να δεχτούμε τη μοναδική ίσως ερμηνεία του ζητήματος που περιέχεται στη φράση: «Η εικόνα του λύκου δεν μας φοβίζει όπως ο λύκος, αλλά όπως η εικόνα του λύκου που έχουμε μέσα μας».
Αθάνατη Ελλάδα. Μόνο τους απλούς Ελληνες (και τη λογική μας) σκοτώνεις.
Εγγενή χαρακτηριστικά των συστημάτων διακυβέρνησης η διαφθορά, η διαπλοκή, τα σκάνδαλα δεν αλλοιώνουν μόνο τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού αλλά -κυρίως- διαβρώνουν τα ήθη της Πολιτείας και της κοινωνίας.
Όταν το πολεμικό κανόνι δεν μπορεί να δράσει, τότε «βαράνε κανόνι» δυο-τρεις επενδυτικές τράπεζες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο κόσμος (γνωστότερος παλαιότερα και ως λαός) ξανακρύβεται στο καβούκι του, μετράει τα ψιλά του και αναρωτιέται ποια δικαιώματα του έχουν απομείνει.
Οι βολεμένοι, οι ανασφαλείς και οι αποκλεισμένοι μοιάζει να έχουν γίνει ένα κουβάρι. Ας ελπίσουμε ότι η ελληνική κοινωνία έχει τρόπο να λύσει τους κόμπους χωρίς να σπάσει το νήμα.
Η Αριστερά άρχισε να 'χει θρησκοληπτικές αντιδράσεις. Και δεν αναφέρομαι στις παλαιότερες «αγιοποιήσεις» (με τις γνωστές αποκαθηλώσεις), αλλά στις σύγχρονες αντιλήψεις για πορεία στον Αδη και περίπατο στον Παράδεισο.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα ν' αλλάζει απόψεις και στάσεις. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να είναι διπρόσωπος, υποκρινόμενος ότι είναι «άλλος» ή ότι διαθέτει δύο κεφάλια, δύο καρδιές, δύο ιδεολογίες.
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ λοιπόν να μην αισθάνονται οι πολίτες ότι έχουμε τόσο «αφελείς» υπουργούς που συνεχώς τους κοροϊδεύουν οι διορισθέντες από τους ίδιους σύμβουλοί τους, καλά θα ήταν σε περίπτωση θεσμικών -και όχι ατομικών- παρεκκλίσεων να «ξηλώνεται» όλο το σύστημα με τα φιλαράκια τα καλά. Ισως έτσι σπάσουν και τα στεγανά των ιδιόμορφων κρατιδίων και μπορέσουν ν' αναπνεύσουν οι έντιμοι δημόσιοι λειτουργοί.
Η χώρα μας έχει γεμίσει από «τζάμπα μάγκες». Σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες, καλυπτόμενοι από διαφόρων ειδών και μορφών ασυλίες (από βουλευτική μέχρι διαπλεκόμενη), «πουλάνε μούρη» εκ του ασφαλούς και μόλις κάτι πάει στραβά, τρέχουν να κρυφτούν πίσω από νομικά, πολιτικά, οικονομικά πλέγματα προστασίας και συγκάλυψης.
Είμαστε ένας λαός που ονειρεύεται πολύ, αλλά σκέφτεται και σχεδιάζει λίγο. Γι' αυτό μας κυβερνάνε και μας καθοδηγούν και μας εκμεταλλεύονται οι έμποροι ονείρων. Ολοι οι ηγέτες μας έχουν οράματα, αλλά ουδείς γνωρίζει πώς θα οργανώσει έτσι τη χώρα, ώστε να λειτουργήσει -τουλάχιστον- η δημοκρατία μας. Από όραμα σε όραμα και από Πυθία σε Πυθία, εθιστήκαμε όμως κι εμείς στο να πιστεύουμε άλλοτε στον από μηχανής Θεό κι άλλοτε στα θαύματα (όχι του Θεού, αλλά των «μηχανισμών»).
ΜΗΠΩΣ τελικά πρέπει κάθε δύο χρόνια να διεξάγονται οι «ολυμπιακοί αγώνες» των προϊόντων και κάθε τέσσερα χρόνια οι ολυμπιακοί αγώνες των αθλητών;
Γεννιούνται μέσα στα κύματα, τα κοχύλια και τα δειλινά του Αυγούστου. Γεννιούνται γνωρίζοντας εξαρχής ότι θα πεθάνουν με τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου. Ερωτες μιας σεζόν, μιας παραλίας, μιας χρήσης. Ερωτες που καλούνται να ισοσταθμίσουν διαψευσμένες αγάπες, ακυρωμένες ζωές, ανιαρές και νεκρές συμβιώσεις. Λες και η τυχαία και παροδική συνεύρεση αγνώστων μετράει περισσότερο στην ψυχική ισορροπία (ανδρών τε και γυναικών) από την καθημερινή (μη;) επικοινωνία μεταξύ γνωστών (συζύγων, φίλων, ζευγαριών).
Οι εκ-ρήξεις δυστυχίας προκαλούν ρήγματα στην ίδια τη Δημοκρατία, η οποία περνάει και αυτή τη δική της κρίση, καθώς χωρίς πίστη και εμπιστοσύνη στο κοινωνικό συμβόλαιο καμία δημοκρατική αρχή και αξία δεν μπορεί να διαχειριστεί τα οξυμμένα προβλήματα.
Ζούμε σ' έναν κόσμο εκτός ισορροπίας, οπότε όλες οι ερμηνείες (επί του παρόντος) και οι προβλέψεις (επί του μέλλοντος) υπόκεινται στον αστάθμητο παράγοντα «τυχαίο». Η αποκρυπτογράφηση της πολιτικής πραγματικότητας, μέσω της λογικής της πολιτικής ιστορίας, δεν είναι πλέον δυνατή. Η απουσία κανονικοτήτων οδηγεί, ακόμα και έγκριτους αναλυτές, στη διατύπωση μυθοπλασιών. Με βάση το δικαίωμα που επινοεί η φαντασία (jura imaginaria), και όχι με βάση πολιτικά επιχειρήματα, πολλοί μεγαλοάνθρωποι των Media προβάλλουν «αποκλειστικές» ειδήσεις που αφορούν κινήσεις εντός των υπαρχόντων κομμάτων, δημιουργία νέων κομμάτων, πολιτικές αποστρατεύσεις κ.ο.κ.
Πάει, πέρασε και η 34η επέτειος της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας. Δεν έφυγε όμως μόνη της. Πήρε μαζί της αρκετά μεταπολιτευτικά σύμβολα (όπως π.χ. την επιχειρηματικοποιημένη άτσαλα γενιά της Νομικής ή του Πολυτεχνείου), μπόλικη μεταπολιτευτική ρητορική του κενού (π.χ. εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση) και κυρίως μεταφόρτωσε στο μέλλον τα μεταπολιτευτικά όνειρα των Ελλήνων για μια Ελλάδα και για μια Δημοκρατία μάνα όλων.
Χώρος - χρόνος - άνθρωποι: το τρίπτυχο και η παγίδα της μοίρας. Καμία θεωρία παιγνίων δεν στάθηκε ποτέ ικανή να μαθηματικοποιήσει, να τυποποιήσει αυτή την ειδική σχέση. Ποιος χρεώνεται τι στο έγκλημα; Κληρονομικότητα ή / και περιβάλλον;
Η σύγχρονη πολιτική βρίσκεται μπροστά σε νέες καταστάσεις, που δεν μπορεί η ίδια ούτε να οριοθετήσει ούτε να διαχειριστεί. Αφού λοιπόν δεν φαίνεται να ανατρέπονται οι αρνητικοί κοινωνικοπολιτικοί όροι, πολλοί επιχειρούν να ελαφρύνουν την ορολογία (στο όνομα ενός ανέξοδου «ανθρωπισμού» ή ψευδο-προοδευτισμού).
Στο άρθρο: Λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου τοξικομανή. Τον τιμώρησαν με πρωτοφανή αγριότητα διότι «έβαλε χέρι» στο απόθεμα μεγαλεμπόρου
Δημοσκόποι, καιροσκόποι και επισκόποι σ' ένα συμφωνούν. Ζούμε «το τέλος μιας εποχής». Μιας εποχής όπου ο πολίτης είχε μόνο δικαιώματα (και καμία υποχρέωση) και η Πόλις-Πολιτεία είχε μόνον εξουσίες (και καμία ευθύνη). Μιας εποχής με διάφορους «-ισμούς» αλλά περισσότερους εσμούς.
«Η μάχη κατά της διαφθοράς γίνεται συχνά πολιτική ή κομματική σημαία,, αλλά συχνότερα καταλήγει σε απλή και εφήμερη θυσία ορισμένων αποδιοπομπαίων, των οποίων τα κεφάλια ζητάει έντονα η κοινωνία ή τα ΜΜΕ»
Η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας. Κουλτούρα της διαφθοράς και κουλτούρα του δημόσιου βίου (συμ)πορεύονται.
Η οριοθετική γραμμή ανάμεσα στην ανευθυνότητα και τη δουλικότητα δεν είναι πάντοτε ευκρινής. Τρία παραδείγματα από την επικαιρότητα.