Οι παρεούλες στα σπλάχνα της κυβέρνησης δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο συνδετικό κρίκο πλην της τυχαίας συνεύρεσης ανθρώπων-φορέων μικρής ή μεγάλης εξουσίας. Δεν υπάρχουν, δηλαδή, παρεούλες αριστερών ή τροτσκιστών, αναρχοσοσιαλιστών ή κεντρώων. Ούτε παρεούλες δικηγόρων και τεχνικών, μεγαλοαστών και αγροτών. Ούτε κομματικών βουλευτών, παραγόντων και τεχνοκρατών. Ούτε ιδεολόγων και ρεαλιστών, μαρξιστών και χριστιανοδημοκρατών. Οι παρεούλες εξουσίας δεν έχουν «χρώμα».
Όσο κι αν αναζητούμε εθνικούς (;) ήρωες για να παίξουν την «Ωραία του Κουρέα», δηλαδή το ρόλο του συμβιβασμού (συμψηφισμού;) των αντιθέτων, τα ιδεολογικά, πολιτικά, ηθικά ερωτήματα παραμένουν αμείλικτα.
Η συμμετοχή του πολιτικού κόσμου και του λαού είναι αναγκαία για τη σωτηρία της πατρίδας. Η συνενοχή για τη σωτηρία του συστήματος όχι.
Δεν πρέπει ν’ αφήσουμε την οικονομική κρίση να διασπάσει τον κοινωνικό ιστό, την αίσθηση του συν-ανήκειν. Ούτε να οδηγήσει τον καθένα σε προσωπικό, μοναχικό, καταθλιπτικό δρόμο. Τα χάπια δεν έχουν λύσει ποτέ πολιτικοκοινωνικά προβλήματα.
Στο σχολείο συναντώνται πολλές κρίσεις: Εφηβείας, αμφισβήτησης από τους νέους, διάψευσης, κόπωσης από τους δασκάλους, απαξίωσης, υποβάθμισης ρόλου από τους γονείς, αμφίσημης αντιμετώπισης από την Πολιτεία. Η «μάχη για επιβίωση» προτιμάει βίαια σχολεία σε βίαιο κόσμο. Γι’ αυτό χρειάζεται από τη μία η χάραξη ορίων σε όλη την κοινωνική δράση κι από την άλλη η αλλαγή πλαισίου ζωής των νέων.
Μόνον αν κληθούν νέα πρόσωπα να υλοποιήσουν τη νέα στρατηγική θα μπορούσε κανείς να ανανεώσει την ελπίδα. Παλιά πρόσωπα σε νέους ρόλους ή νέα πρόσωπα σε παλαιούς ρόλους δεν πείθουν πια κανέναν.
Οι εις πολλάς αμαρτίας περιπεσόντες πολλοί Πρυτάνεις καλά θα είναι να μην υιοθετήσουν τη λογική Καντάφι («Ας καεί η Λιβύη αν δεν κυβερνάμε εμείς»), να μη συνεχίσουν να κινούνται με βάση τις προ-καταλήψεις και –κυρίως- να αφήσουν τους νέους συναδέλφους να διοικήσουν το νέο, καλύτερο ή μη, Πανεπιστήμιο.
Από την κοινωνία του φόβου περνάμε αργά αλλά σταθερά στην κοινωνία του θυμού και στο άμεσο μέλλον μας καραδοκεί η κοινωνία της οργής.
Είναι βέβαιο ότι ζούμε σε περίοδο πολλαπλών κρίσεων. Αφού χάσαμε την όποια εθνική μας οντότητα και το (ασαφές) σχέδιο επιβίωσης του Eλληνισμού, τώρα χάνουμε –πέραν των οικονομικών καταβυθίσεων- και την κοινωνικοπολιτική μας ταυτότητα. Αριστεροί, κεντρώοι, δεξιοί, κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί έχουν γίνει ένα ιδεολογικό κουβάρι όπου ο καθένας λέει ό,τι θέλει (αρκεί να διαφέρει από αυτά που είπε ο άλλος) και ο καθένας κάνει ό,τι θέλει (αρκεί να έχει έτοιμα δυο-τρία ευφυολογήματα ή σλόγκαν επικοινωνιακού χαρακτήρα).
Γιατί δεν ζητάνε όλοι μαζί εκλογές ως ύστατη προσφορά προς τον ελληνικό λαό;
Μολονότι πιστεύω ότι δεν πρέπει να ξεριζώνουμε τα στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας (δημοκρατία, ελευθερία, συμμετοχή) αλλά να τα διορθώνουμε θεσμικά και ακαδημαϊκά, αισθάνομαι την ανάγκη να επισημάνω ορισμένες πλευρές της σημερινής συνταγματικά κατοχυρωμένης Πανεπιστημιακής αυτο-διοίκησης.
Ως Εθνική κουλτούρα, αλλά και ως αναγκαίος όρος λειτουργίας της πανεπιστημιακής έρευνας/διδασκαλίας/διοίκησης, η ελευθερία γνώμης, άποψης, ψήφου και εντέλει συνείδησης πρέπει να κατοχυρώνεται θεσμικά στους νόμους περί Ανώτατης Εκπαίδευσης. Κανένας νόμος δεν μπορεί, όμως, να εγγυηθεί ακαδημαϊκό ήθος ή αποτρέψει υπόγειες συναλλαγές.
Μια Πανεπιστημιακή διανόηση που αναζητάει ρόλο μέσα στην γενικότερη κρίση θάπρεπε νάχει το θάρρος όχι μόνο να κάνει αυτό-κριτική αλλά και να δεσμευτεί ότι –είτε περάσει είτε δεν περάσει ο νόμος Διαμαντοπούλου- θα αποτρέψει και θα «τιμωρήσει» τόσο τις ιδιωτικές (οικογενειακές, συγγενικές, παρεϊκές) παρεισφρήσεις όσο και τις αντιδημοκρατικές διαδικασίες (στο όνομα της «αυτοτέλειας»!!)
Οσονούπω θα το δούμε σε πλήρη εξέλιξη στην ποινικοποίηση της φτώχιας. Η κυβέρνηση απειλεί να μπουν –πρώτα οι πολίτες, ποτέ οι πολιτικοί- στη φυλακή οι: Xούλιγκαν, μικροφειλέτες, αγανακτισμένοι, ταξιτζήδες, και ενγένει όσοι δεν χωράνε στο Μνημόνιο της Νέας Ελλάδας. Προσοχή: Tο μπούμερανγκ είναι αυτεπίστροφο παιχνίδι.
Για να υπάρξει εποικοδομητικός διάλογος ανάμεσα στα μέρη (Κυβέρνηση – Πανεπιστήμιο/ Πρύτανεις) πρέπει να βρεθεί κοινή γλώσσα συνεννόησης αφού η κάθε πλευρά χρησιμοποιεί (ή ερμηνεύει) τους όρους κατά το δοκούν.
Πλάι στην επιλεκτική οικονομική χρεοκοπία παραμονεύει και η γενική εκ-πτώχευση των κοινωνικών μας αξιών. Σ’ αυτήν πρέπει να πούμε το Μεγάλο Όχι. Δεν θα γίνουμε ρινόκεροι. Δεν θα τους μοιάσουμε. Δεν θα επιλέξουμε κι εμείς θύματα ανάμεσα στους συνανθρώπους μας, τους ήδη θυματοποιημένους. Το με «Ποιους είσαι;» αποκτά, πλέον, και ηθικό περιεχόμενο.
Η πρόταση μου είναι στις μεταβατικές διατάξεις του νόμου να μπουν αντιπροσωπευτικά ονόματα υπουργών, Πρυτάνεων και άλλων που δημιούργησαν αυτό το μοντέλο διοίκησης και μόνον τότε να αρχίσει η συζήτηση επί της ουσίας.
Τί το ιδιαίτερο είχαν τα επεισόδια πριν λίγες μέρες στο κέντρο της Αθήνας; Κατά τη γνώμη μου, πέραν των καταστροφών (τόσο υλικών όσο και της εικόνας της χώρας), εγείρουν και ένα επιπλέον ζήτημα για την ίδια την Δημοκρατία: Υπάρχουν διακριτοί (και ορατοί) ρόλοι και θεσμικές λειτουργίες ή ο καθένας εφαρμόζει τον δικό του «νόμο»;
Αν η κυβέρνηση θέλει να βρει χρήματα ας ψάξει καλύτερα τα μαύρα ταμεία (πιθανόν και τα δικά της) κι ας αφήσει τις ηθικολογίες και τη συμπόνια της.Κανείς έλληνας δεν αισθάνεται συμ-πατριώτης με αυτό το σύστημα εξουσίας που κυβερνά την Ελλάδα σαν ιδιοκτησία (λόγω τίτλων τιμής ή χρησικτησίας) χωρίς να χάνει ποτέ τίποτα.
Θα πρότεινα στους υπουργούς και λοιπούς αξιωματούχους, που επικαλούνται συνεχώς το καθήκον τους «να σώσουν την πατρίδα» ( ή παρτίδα;), να συνειδητοποιήσουν αφενός ότι χωρίς Δημοκρατία και Ελευθερίες των πολιτών (ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η ασφάλεια για το αύριο) δεν νοείται σωτηρία κι αφετέρου ότι όποιος άρχων τελικά αποτυγχάνει να σώσει την Πατρίδα, οι λοιποί πατριώτες του επιφυλάσσουν τη γνωστή τιμωρία. («Σωτήρες» χωρίς να ρισκάρουν τίποτα, ούτε οικονομικό, ούτε πολιτικό, ούτε ηθικό δεν ανέχεται η Ιστορία)
Το ανθρώπινο ον είναι κατά κύριο λόγο κοινωνικό ον, «πολιτικό ζώον», σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Γεννήθηκε για να ζήσει σε συναναστροφή με τους όμοιους του και να διαμορφώσουν κοινωνίες.
Οι επί 30 χρόνια καρεκλοκέντευροι καλά θα ‘ναι να τιμούν τη διαφορετική, έντιμη και καθαρή στάση όσων διαφωνούν και αποχωρούν. Οι αιωνίως διαμαρτυρόμενοι, υποκύπτοντες και «αμειβόμενοι» δια την πίστην τους στην ιδεολογικοπολιτική Απιστία ας μη βλασφημούν αυτό που ποτέ δεν θα έχουν το θάρρος να πράξουν.
Είναι άραγε της μοίρας (;) του ελληνικού λαού να κυβερνάται από οικογένειο-παρεό-κηπουρούς; Είναι της μοίρας(;) των αριστερών στελεχών του ΠΑΣΟΚ να τους «δουλεύουνε» με τρικ και με δώρα Δαναών οι ευνοούμενοι και οι ευνοούμενες του περιβάλλοντος; Είναι της μοίρας(;) των εντίμων προοδευτικών διανοούμενων και ενγένει ανησυχούντων πολιτών να πέφτουν στην παγίδα ψευτοδηλημμάτων που τους βάζουν έντεχνα ή άτεχνα οι πολιτικοί υπηρέτες όλων των αφεντάδων; Είναι της μοίρας (;) της Αριστεράς να ιδεολογικοποιούν (από τη μία ή την άλλη εκδοχή) τα α-νόητα διαγγέλματα αδόμητων προσώπων;
Σε περιόδους κρίσης, εθνικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, αναδεικνύονται –εκτός από τα συναφή με τη μορφή της κρίσης προβλήματα- και άλλες πτυχές και παθογένειες της χώρας. Και εμφανίζονται ως σύγχρονοι «μπαμπούλες» τα ιδεολογήματα και τα στερεότυπα περασμένων εποχών (και αιώνων) για να κρύψουν την αξιακή και στρατηγική ένδεια.
Και βέβαια δεν είναι ίδιοι όλοι οι άνθρωποι. Ούτε οι βουλευτές. Διαφέρουν ως προς το προσωπικό ήθος, τη μόρφωση, την εντιμότητα. Όμως –δυστυχώς- οι πολιτικοί μας παίζουν όλοι τους ίδιους ρόλους. Κι έχουν όλοι τους ίδιους στόχους.