Ο λαγός είναι ασφαλώς ένα συμπαθέστατο ζώο. Ομως η λαϊκή σοφία του έχει προδώσει και ορισμένες όχι τόσο θετικές (συμβολικές και μη) ιδιότητες. Το «έγινε λαγός» και το «σκόρπισαν σαν του λαγού τα παιδιά», είναι δύο χαρακτηριστικές παροιμίες. Αν επιχειρούσαμε να προσεγγίσουμε την τρέχουσα ΠΑΣΟΚική πολιτική πραγματικότητα με βάση την ηθική και αλληγορική έννοια των παραπάνω εκφράσεων τι θ' ανακαλύπταμε άραγε;
Υπήρξα καθηγητής του Ευριπίδη Στυλιανίδη στη Νομική Θράκης και μπορώ να πω γι' αυτόν τα καλύτερα. Στέρεος νομικός, φοιτητής με ήθος και συνέπεια, ήπιων τόνων άνθρωπος, γνήσιος Θρακιώτης. Δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τη δράση του ως βουλευτή και ως υφυπουργού Εξωτερικών, αλλά οι εντυπώσεις -όπως μου τις μετέφεραν συμφοιτητές του- ήσαν θετικές.
Ποιος άραγε έχει υποδείξει στις κυβερνήσεις και στο λοιπό κατεστημένο ότι οι ελευθερίες των Ελλήνων, αλλά και του κάθε διαμένοντος σ' αυτή τη χώρα, είναι διαπραγματεύσιμες;
Πρέπει λοιπόν κάποτε ν' αποφασίσουμε: ή θ' αποδεχτούμε ότι εν έτει 2008 η Αστυνομία είναι θεσμός της Δημοκρατίας (τον οποίο και βέβαια πρέπει να ελέγχουμε μέσω ενός Εθνικού Συμβουλίου Αστυνομίας και Αστυνόμευσης) ή θ' αφεθούμε στα (πιο αξιόπιστα; γιατί άραγε;) χέρια της ιδιωτικής φρούρησης, ή θ' αγοράσει ο καθείς και ένα όπλο και όποιον πάρει ο Χάρος (του νόμου τού Λιντς ή της γενικευμένης αυτοδικίας).
Μοιάζει να ζούμε σε μιαν Ελλάδα των μικρομεσαίων στρωμάτων και των «μικρών» προσωπικοτήτων που δεν αντέχουν καν στη σκέψη ότι μπορούν να υπερβούν -προς τη μια πλευρά (θυσία) ή την άλλη (προδοσία)- τη μέτρια επιβίωσή τους.
Το καθοριστικό -για την ταυτότητα και την αποδοχή των Ελλήνων διανοουμένων- ερώτημα δεν είναι βέβαια οι γνώσεις, η πείρα, η διεθνής αναγνώριση αλλά το πότε παρεμβαίνουν στα γεγονότα του καιρού τους.
Γιατί ενώ, οι περσινές φοιτητικές κινητοποιήσεις είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον του κόσμου, οι πρόσφατες φοιτητικές εκλογές πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες; Τα αιτήματα και οι αγωνίες των φοιτητών συγκινούν, ενώ οι διαχειριστικές/ διοικητικές τους λειτουργίες απωθούν;
Πολλές φορές οι οικονομικές αποδόσεις και οι εκτός ορίων επιδόσεις καταλήγουν στο να ζούμε μια ζωή με δόσεις. Αυτό άραγε επιζητούν οι σύγχρονοι supermen και superwomen;
Ο μαζικός πολιτισμός και η μαζική δημοκρατία γέννησαν τα μαζικά μέσα. Το αν αυτή η νέα τεχνολογία μετατρέπει το κοινό σε μάζα ή όχλο, αν προ-επιλέγει ή (ανα)παράγει πολιτισμικά σχήματα, το αν κατασκευάζει μηνύματα εξαρτώνται εν πολλοίς από την ανοικτότητα και την ορατότητα της δημόσιας σφαίρας.
Πρέπει κάποτε ν' αποφασίσουμε έντιμα και ειλικρινά τι ακριβώς θέλουμε σε σχέση με την (α)διαφάνεια της ζωής μας. Δεν μπορεί όλα τα μέτρα να είναι αναποτελεσματικά ή να προτείνονται «εκ του πονηρού». Κάπου πρέπει να φταίμε κι εμείς.
Οι αξίες όπως η δημοκρατία, η ισότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα συζητούνται σε παγκόσμια κλίμακα (στα διεθνή fora ή στα πανεπιστήμια και τα διάφορα blogs), αλλά δεν συνιστούν ένα παγκόσμιο (και παγκοσμιοποιημένο) κεκτημένο. Πώς θα γινόταν άλλωστε αυτό όταν η πρωταρχική προϋπόθεση εγκαθίδρυσης και λειτουργίας των αξιών αυτών, δηλαδή η ειρήνη, αποτελεί ακόμα το μέγα ζητούμενο σε πολλά σημεία του πλανήτη;
Πολλές φορές η ζωή, αλλά κυρίως η πολιτική, παίζει παιχνίδια και δημιουργεί καταστάσεις που δεν συν-οδοιπορούν ούτε με τους υποκειμενισμούς ούτε με τα αντικειμενικά δεδομένα. Δεν φαίνεται να υπάρχουν γραμμικές (άρα προβλέψιμες) σχέσεις ανάμεσα στις κομματικές ανα-λύσεις (και «αλήθειες») και στις (ενδο-ή-έξω) πολιτικές πραγματικότητες.
Σ' αυτή τη συνενοχική πολιτική - κοινωνική λειτουργία δεν υπάρχει ούτε συμψηφιστική διέξοδος ούτε κάθαρση μέσω εξιλαστήριων θυμάτων. Είμαστε σε τέλος εποχής. Οσο γρηγορότερα το αντιληφθούν πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, συγγραφείς και σκηνοθέτες και κατέβουν όλοι απότη σκηνή τόσοτο καλύτερο για τη χώρα και τη Δημοκρατία.
Ακόμα κι αν πιστεύουν στο δικομματισμό πρέπει -στις συνθήκες του 2008- να τον θέσουν υπό τη δοκιμασία των συμμαχιών. Αλλιώς θα μαζεύουν τα «κομμάτια» τους και θα μετράνε τους «νεκρούς» τους.
Διαθέτουμε τα πολιτικά, κομματικά, κοινωνικά εργαλεία για να κάνουμε το μεγάλο άλμα προς το μέλλον; Πιστεύω πως ναι. Τι μας λείπει; Πιστεύω, ένας πραγματικός Ηγέτης. Αυτός που δεν θα περιμένει -με βάση δημοσκοπήσεις ή λογική ασφαλούς κίνησης -να σφίξει κι άλλο ο κόμπος γύρω από το λαιμό της Δημοκρατίας. Οι γόρδιοι δεσμοί της παρακμής και της διαφθοράς χρειάζονται αποφασιστικότητα, ρίσκο και θάρρος για να κοπούν. Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο χρόνου. Το timing της σοσιαλιστικής δημοκρατικής αριστερής ανασυγκρότησης είναι τώρα. Αναζητείται Ηγέτης.
Ο ΔΣΑ οφείλει λοιπόν να αποδείξει, πρώτα στον εαυτό του, ύστερα στα μέλη του και τέλος στην ελληνική κοινωνία, ότι όχι μόνον δεν αποδέχεται -εν έτει 2008- την ενός ανδρός αρχή, ότι όχι μόνο δεν μεταλλάσσεται σ' επιστημονικό βραχίονα του κατασταλτικού κράτους και σε κρυφό εκλογικό παρακλάδι κομματικών μηχανισμών, αλλά πρώτος αυτός εφαρμόζει τη συμμετοχική και διαβουλευτική δημοκρατία, τη συνευθύνη, τη διαφάνεια, τη λογοδοσία.
Στην πραγματικότητα, όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή του Μυλοποτάμου καμία σχέση δεν έχουν με πολιτισμικές ρίζες ή κοινωνικές παρακαταθήκες.
Οι καθημερινές ταπεινώσεις του Έλληνα δεν του αφήνουν πολλά περιθώρια να σηκώσει κεφάλι, να δει την εξουσία και την κοινωνία κατάματα, να συζητήσει με τον πλαϊνό του αλλά και κυρίως με τον εαυτό του, να σπάσει τον καθρέφτη της αυτο-αναφοράς και αυτο-βεβαίωσης.
Το αν το ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζεται (και ταλανίζεται) από υστέρηση πολιτικής φάσης ή υστέ¬ρηση ανθρώπινης φύσης δεν έχει - δυστυχώς στη σημερινή συγκυρία ιδιαίτερο βάρος για τους συμμετέχοντες στη διαδικασία διαδοχής (ή αποδοχής).
Οι πολιτικοί είναι επαγγελματίες, ποντάρουν και πάνε με τον αρχηγό που τους παρέχει μεγαλύτερες πιθανότητές επαν-εκλογής. Όμως, νομίζω πως τώρα τελευταία οι ανήκοντες στο ΠΑΣΟΚ το έχουν παρακάνει.
Με ποιο άραγε κριτήριο θα ψηφίσουν τον α' ή β' ή γ' υποψήφιο όσοι θα προσέλθουν για να λύσουν (!) το πρόβλημα φυσιογνωμίας και λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ στις 11 του Νοέμβρη;
Μ' αυτά και μ' αυτά, το ΠΑΣΟΚ κλείνει τον κύκλο του. Τριάντα τρία χρόνια μετά την ίδρυση του (1974-2007), «σταυρώ¬νεται» μέσω παλλαϊκής(!) ψηφοφορί¬ας κι «ανασταίνεται» είτε ως ΓΑΠασοκ είτε ως ΕΒσοκ στις 11 Νοεμβρίου.
To μετεκλογικό σκηνικό απέκτησε αίφνης ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς, πέραν των εσωκομματικών ισορροπιών και των ενδοαρι-στερών ανακατατάξεων, ανεδείχθησαν έντονα οι ενδημικές αδυναμίες της (τηλε)δημοκρατίας μας.
Οι 300 έχουν ιστορικά ταχθεί να φυλάττουν θεσμικές Θερμοπύλες (και όχι κομματικά μικροσυμφέροντα) και εν ανάγκη να «πίπτουν υπέρ βωμών και εστιών» (και όχι να ενδίδουν στους εντολοδόχους του διαπλεκόμενου Ξέρξη).
Η ΣΟΔΗΑ (Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά) έχει ωριμάσει στη συνείδηση του λαού. Δεν μένει παρά να την τολμήσουν τα κόμματα.