Η εξουσία με την ψήφο μας δεν είναι αυτοσκοπός. Πρέπει όλοι να λογοδοτήσουν για όσα (δεν) κάνουν και να παραιτηθούν αμέσως μόλις αντιληφθούν ότι τίποτα το καλό στην πατρίδα (και όχι για πάρτη τους) δεν έχουν να προσφέρουν.
Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να κατεβαίνεις σε διαδηλώσεις για το περιβάλλον και την ίδια ώρα να χτίζεις αυθαίρετο; Έχουμε άραγε αντιληφθεί ότι δεν μπορείς να κόβεις το δικό σου δέντρο για να μην σου εμποδίζει τη θέα και να καταγγέλλεις το κράτος που δεν προστατεύει τη φύση; Έχουμε άραγε συμφωνήσει ότι το καλό περιβάλλον του γείτονα είναι προϋπόθεση και για το δικό μας;
Το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα της Ν.Δ. «Μαζί» μπορεί να στοχεύει στη μαζι-κότητα των προσψωρήσεων από τον ΛΑΟΣ, στις μαζι-κές προσλήψεις ή υποσχέσεις προσλήψεων στα «καλά παιδιά» ή στις μαζι-κές κινητοποιήσεις (μετακινούμενων) οπαδών, αλλά σίγουρα δεν μπορεί αν επιτύχει πολιτική ή κοινωνική συναίνεση.
H δημόσια ασφάλεια αποτελεί ένα κοινό αγαθό συνυφασμένο με την κοινωνική αλληλεγγύη και την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών και σε κάθε περίπτωση αναπόσπαστο μέρος του τρίπτυχου «Ελευθερία - Δικαιοσύνη - Ασφάλεια» (του οποίου ένα και μόνο στοιχείο να υποχωρήσει είναι βέβαιη η συνολική κατάρρευση).
Αυτή η γωνιά της Ελλάδας χρόνια, αιώνες τώρα διδάσκει τον ελληνισμό.
Οι αστυνομικοί, στο όνομα της μπλευποκουλτούρας της αυθαιρεσίας, «ντύνονται» βασανιστές και ασκούν φυσική βία κατά αδύναμων ανθρώπων.Οι δικαστές, στο όνομα της εξυγίανσης της κοινωνίας (απ΄ ό,τι δεν τους αρέσει κι όχι από τους ενόχους εγκληματικών πράξεων), «ντύνονται» τιμωροί- παραδειγματιστές και χρησιμοποιούν την κατασταλτική βία σε υπερ-βολικές δόσεις...
Όταν ως Πρύτανης του ΔΠΘ σχεδίαζα (και εν πολλοίς οραματιζόμουνα) το 1995-96 την ανάπτυξη του Πανεπιστημίου πίστευα ενδόμυχα ότι η επιτυχία του Ιδρύματος αυτού είναι -εν είδει «πεπρωμένου»- εγγεγραμμένη στην ίδια του τη φύση. Έτσι κι έγινε. Παρά τις ενστάσεις και αμφιβολίες πολλών συναδέλφων ορίστηκε η Ορεστιάδα ως τέταρτη έδρα του ΔΠΘ και αργότερα ιδρύθηκαν Τμήματα όπως αυτά που είχα προτείνει (π.χ. Μοριακής Βιολογίας στην Αλεξανδρούπολη, ΔΟΣΑ στην Κομοτηνή κ.λπ.).
Η εκπαιδευτική πολιτική, ως εφαρμογή των αρχών της Παιδείας σε συγκεκριμένη κοινωνία, δεν περιορίζεται στην προσαρμογή της εκπαίδευσης στο υπάρχον πλαίσιο, αλλά προσβλέπει στην άνοδο του γενικού μορφωτικού επιπέδου και στην ενίσχυση των δεσμών του πολίτη με την κοινωνία.
Άρθρο στην εφημερίδα "ΤΟ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ "
Η εκπαίδευση είναι πάθος και όχι εξουσία. Αφορά τον μέλλοντα χρόνο. Συμμετοχή στην ίδια Παιδεία σημαίνει ενστερνισμό ίδιων αξιών, ίδιου κώδικα επικοινωνίας, χωρίς όμως απώλεια ταυτότητας.
Ο Γιάννης Ντεγιάννης έγραψε τη δική του ιστορία (ως άνθρωπος, ως διανοούμενος, ως δικαστής) και τον κατέγραψε η (μεγάλη) Ιστορία (ως εθνικό δικαστή).
Διαβάζω απομνημονεύματα ή παραινέσεις πεπερασμένων πολιτικών (πρωθυπουργών, νυν και τέως, ή και πρωθυπουργήσιμων). Θεέ μου, τί στομφώδεις κοινοτοπίες (μέχρι κενοτοπίες). Αυτοί διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται τη χώρα και την Παιδεία της; Αυτοί που δεν μπορούν να διατυπώσουν μια σωστή και ολοκληρωμένη σκέψη;Έλεος γερμανό, άγγλο, αμερικανοτραφείς ηγέτες...
Η άμεση σύνδεση της αστυνομίας από τη μία με το δίκαιο και από την άλλη με την εξουσία, την καθιστά κρίσιμο θεσμό του κράτους δικαίου και της δημοκρατίας.
Δεν πρέπει να δολοφονηθούν οι μνήμες, γράφει ο Μανόλης Γλέζος. Κι εμείς όλοι συμπληρώνουμε ότι χωρίς ανθρώπους χρέους, όπως ήταν ο Γ. Σάμιος, δε γυρνάει ο τροχός και χωρίς ανθρώπους που σέβονται το χρέος (σ. 413) όπως ο Ευάγγελος Σάμιος δεν έχει μνήμη ο λαός.
Το μέγα ερώτημα που πλανάται σήμερα στην Ελλάδα συνίσταται στο αν η χώρα μας έχει ανάγκη πριν απ' όλα μεταρρύθμιση. Κι αν ναι, ποιος θα τη μεταρρυθμίσει, πώς, και κυρίως με ποια αξιοπιστία, αφού και (όποιος) μεταρρυθμιστής δεν έχει ακόμη προβεί σε αυτο(μετα)ρύθμιση;
Σήμερα στον χώρο της Ανώτατης Εκπαίδευσης, χιλίαρχοι, εκατόνταρχοι και Σπάρτακοι έχουν μπλέξει τις λόγχες τους, οι Πιλότοι νίπτουν τας (νομοθετικός) χείρας τους σε πρασινογάλαζους κόκκους, ο όχλος ζητωκραυγάζει στις αρένες, το σώμα της Παιδείας κείται άκλαυτο καταγής ενώ οι έμποροι όλων των ειδών συνεχίζουν να παίζουν στα ζάρια τα υπολείμματα της -το πάλαι ποτέ- χρυσοκεντημένης πανεπιστημιακής τηβέννου.
Δεν μπορείς να αξιολογήσεις ένα νομοσχέδιο αν δεν το εντάξείς στο γενικότερο πολιτικό, κοινωνικό και ακαδημαϊκό κλίμα μέσα στο οποίο (ίσως και λόγω του οποίου) διαμορφώνεται.
Ολα έχουν ειπωθεί τον τελευταίο καιρό. Ολα και τ' αντίθετά τους. Κι όμως το τοπίο δεν είναι διαυγές. Γι' αυτό πιστεύω ότι οι προσωπικές θέσεις του καθενός μπορεί να καθαρίσουν την ατμόσφαιρα.
Δηλώνω ευθύς εξαρχής ότι έχω εδώ και πολλά χρόνια ταχθεί υπέρ του δημόσιου πανεπιστημίου. Αυτή μου η θέση μπορεί να έχει αφετηρία προσωπικές ιδεολογικές αξιολογήσεις, αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι δεν εξετάζει με ακαδημαϊκά ή κοινωνικά κριτήρια όλα τα ενδεχόμενα. Εξακολουθώ όμως -ύστερα από υπερεικοσιπενταετή θητεία στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο -να αναρωτιέμαι γιατί χρειάζονται μη κρατικά ΑΕΙ και σε τι θα συμβάλουν στην αναβάθμιση των σπουδών και της έρευνας.
Οι ψυχολόγ(ι)οι του συστήματος που κλαίνε για το φεγγαράκι αλλά σιωπούν για τον τρομονόμο (αφού πάντα διατηρούν καλές σχέσεις με την εκάστοτε εξουσία) καλά θα κάνουν, αντί να κριτικάρουν εν τω συνόλω τους επιστήμονες του εγκλήματος επειδή λένε τη γνώμη τους στα ΜΜΕ (αφού δεν τους δίνουν οι ιθύνοντες σειρές προσωπικών εκπομπών), να μελετήσουν καλύτερα άλλους κώδικες δεοντολογίας (επιστημονικής και όχι μόνο).
Tα «(εκ)πολιτισμένα» άγρια ένστικτά μας δεν αφορούν μόνον ορισμένους ανθρώπους αλλά ήθη και έθιμα περιοχών της Eλλάδας, που δεν εκσυγχρονίστηκαν (μέσω του ευρώ ή των Media) καθώς πεισματικά κρατούν σε ισχύ «κώδικες επιβίωσης και αίματος» ακατανόητους για τους κατοίκους των αστικών κέντρων.
Η Δημοσιογραφία σήμερα διαθέτει τα πάντα. Τε¬χνολογία, επικοινωνιακά δίκτυα, εξειδικευμένους επαγγελματίες, υψηλές επενδύσεις, αναγνωστικό κοινό με ενδιαφέροντα και προσδοκίες.Τι της λείπει; Κατά τη γνώμη μου υπάρχει (και) στον χώρο αυτό ένα έλλειμμα ηθικής. Όχι τόσο επαγγελμα¬τικής ούτε καν κοινωνικής ηθικής. Απουσιάζει εκείνη η απλή, απλούστατη, κοινή σε όλους τους ανθρώπους (πο¬λιτισμένους ή λιγότερο πολιτισμένους) διά-σταση μιας (μικρό;) αστικής ηθικής που υπαγορεύει τους στοιχειώ¬δεις κανόνες συμβίωσης των κατοίκων αυτού του πλα¬νήτη (δίποδων ή τετραπόδων ή πτερωτών).
Η Αριστερά σίγουρα δεν είναι υπεύθυνη για όσα γίνονται (από τις φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικοφανείς κυβερνήσεις).Είναι όμως συν-υπεύθυνη για όσα δεν γίνονται. Η Αριστερά δεν έχει ως ιστορικό ρόλο μόνο να ορίζει «τι είναι κοινωνική δικαιοσύνη», «τι είναι συμμετοχική δημοκρατία», «τι είναι λαϊκή κυριαρχία». Οφείλει και να διακρίνεται από το τολμηρό (ακόμα κι από το παράτολμο και σε κάθε περίπτωση ανιδιοτελές και μεγάθυμο) άλμα πάνω από τις δικές της αγκυλώσεις, προκειμένου να απελευθερώσει -εδώ και τώρα- την πάσχουσα σιωπηρή πλειοψηφία των αδύναμων (είτε ψηφίζει είτε όχι αριστερά κόμματα).
Η οριοθέτηση της σχολικής βίας προσκρούει σε διαφορετικές θεωρίες, αντιλήψεις και πρακτικές. Ο κάθε παράγοντας της σχολικής ζωής μπορεί να εκλάβει ως έκφραση/μορφή βίας κάθε αντικανονική, αντισυμβατική ακόμα και κάθε μη αναμενόμενη συμπεριφορά (από την απρεπή εμφάνιση μέχρι το ύφος, από τη χειρονομία μέχρι τον βανδαλισμό).
Όπως δήλωσα το ίδιο το βράδυ των αποτελεσμάτων της πρώτης Κυριακής (15.10) των αυτοδιοικητικών εκλογών 2006: "Είναι αυτονόητο ότι αναλαμβάνω ακέραιη την ευθύνη για όποιο αποτέλεσμα δεν αντιστοιχεί στη δυναμική της αριστεράς...".
Το πλήρες κείμενο της ομιλίας στη διάρκεια εκδήλωσης στο εκλογικό κέντρο των Ενεργών Πολιτών (Πέμπτη 5/10/2006).