Ηγετες και ηγετίσκοι, λαμπροί και λαμπεροί, αστέρες και αστεράκια, καθαρά πρόσωπα και καθαρά χέρια επιστρατεύονται για να συν-καλύψουν την οικογενειοκρατία, τον νεποτισμό, τα πελατειακά δίκτυα, την αποπολιτικοποίηση.
Πρέπει να ψηφίσουμε γιατί μόνο με την εναλλαγή των κομμάτων μπορούμε να συμμετέχουμε και να ελέγχουμε. Πρέπει να στείλουμε στην «αποστρατεία» όλους τους παλιούς φύλαρχους. Ας δώσουμε την ευκαιρία στους νέους να διαπράξουν τα δικά τους λάθη (χωρίς όμως να γίνουν ίδιοι με τους προηγούμενους).
Καλά, δεν βαρεθήκαμε ως Ελληνες (ψηφοφόροι και μη) να ψάχνουμε συνεχώς για «εθνοσωτήρες» μιας χρήσης και να δίνουμε έτσι το δικαίωμα σε πολλούς μπαλκονάτους πολιτικούς να δηλώνουν ότι ήρθε η ώρα «να αναλάβουν τις ευθύνες τους» (εννοώντας την κατάληψη της εξουσίας και όχι την παραίτηση σε περίπτωση αποτυχίας τους);
Η πολιτική ιστορία της χώρας δεν γράφεται με επικοινωνιακά τρικ, απυρόβλητα λόγω διεθνών διασυνδέσεων ή εκ των υστέρων «τσαντίλες» κι ευθυνοφοβίες. Αν ο καλός καπετάνιος φαίνεται στη φουρτούνα, ο καλός ηγέτης αναγνωρίζεται την ώρα του ναυαγίου. Ή ταν ή επί τας. Τα υπόλοιπα είναι παραμυθάκια για ιθαγενείς.
Η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία υπηρετεί το δημοκρατικό παιχνίδι, δεν εγγυάται όμως την κοινωνική πρόοδο. Ιδίως μετά το 1981, οπότε στρώματα μη προνομιούχων ανεμίχθησαν (και απερροφήθησαν) από την αστική τάξη, έχει διαμορφωθεί ένα δίχρωμο (ίσως και τρίχρωμο, με την προσθήκη ευρω-αριστερών) πολιτικό κατεστημένο που θέλει να ελέγχει τις όποιες αλλαγές.
Είχαμε την αγέλαστη εξουσία των (σοσιαλονερόβραστων) εκσυγχρονιστών, είχαμε (και έχουμε) την αγέραστη εξουσία των επί 40 συναπτά έτη εκλεγόμενων βουλευτών, δημάρχων κ.λπ., εσχάτως αποκτήσαμε και μια απροσπέλαστη εξουσία των «δικών μας φαύλων». Μόνον η ανέραστη εξουσία μάς λείπει (αν και αυτή κάπου υπάρχει αλλά κρύβεται) για να τετραγωνίσουμε τον κύκλο.
Εχει κανείς την εντύπωση ότι στην Ελλάδα το σκάνδαλο Siemens έγινε εν μέρει επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή κι εν μέρει επί ακεφάλου κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ. Τι συμβαίνει ή μάλλον τι συνέβη; Δεν είχε πρωθυπουργό (και μάλιστα γερμανοτραφή) η χώρα το διάστημα 1997-2004;
Για να (δια)σώσουμε ό,τι ακόμη μπορεί να σωθεί πρέπει να μαζέψουμε τα σπασμένα κομμάτια, τα θρύψαλα της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας.
Το όνειρο του Νεοέλληνα (δυστυχώς και της Νεοελληνίδας) για καριέρα - κέρδος - κατανάλωση τον έχει εγκλωβίσει σ' έναν τρόπο ζωής και εν τέλει σε μια διαμορφωμένη συνείδηση, που αν δεν αναπαράγει εφιάλτες αποτυχίας σίγουρα δεν αφήνει ζωτικό χώρο για ου-τοπικές αναζητήσεις.
Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συγχρονική, συγχρωτική και συντροφική, και ξέρει από μόνη της να (αυτο)περιορίζεται.
Χρειαζόμαστε ηγέτες που να πιστεύουμε και να εμπιστευόμαστε ότι θέλουν, ξέρουν και μπορούν να προσφέρουν στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι ας μοιράζονται «όλοι μαζί» τη μίζερη αυταρέσκειά τους.
Τα δημόσια αγαθά ανήκουν σε όλους, ανεξαρτήτως της κοινωνικής και οικονομικής θέσης του καθενός, και η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να προσαρμόζει καθημερινά το κοινωνικό συμβόλαιο υπέρ των αδυνάτων.
Η διαφθορά είναι γνήσιο τέκνο του σωφρονιστικού συστήματος, διότι ζει και συμβιώνει μαζί του και τρέφεται από τις αδυναμίες του.
Στο πλαίσιο του κολοβού διαλόγου για την εκπαίδευση θα έπρεπε να ενταχθεί και ο προβληματισμός για τον ρόλο του δασκάλου (της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας ή και τριτοβάθμιας κλίμακας).
Το πώς θα πορευτεί το αριστερό κίνημα δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των κατεστημένων ηγεσιών των αριστερών κομμάτων αλλά διακύβευμα όλων των αριστερών πολιτών.
Στην Ελλάδα οι αριστεροί αυξάνονται αλλά η Αριστερά θα συνεχίσει να αιμορραγεί.
Δεν είναι οι απέχοντες υπεύθυνοι για την αποχή τους. Ο καπιταλισμός είναι ο δράστης και η Αριστερά ο «διά παραλείψεως» συνεργός.
Στη χώρα μας (και όχι μόνο σε περίοδο εκλογών) ο πολίτης αντιμετωπίζεται ως ημι-άγριος στον οποίο χαρίζουμε χάντρες και χαϊμαλιά για να του πάρουμε το χρυσάφι της ψήφου του.
Είναι πολύ εύκολο και ελάχιστα πειστικό ή αποτελεσματικό να φορτώνουμε στο κράτος ευθύνες για πράξεις ή παραλείψεις στις οποίες θα μπορούσαμε χωρίς προσωπικό κίνδυνο να παρέμβουμε εγκληματοπροληπτικά.
Απο τη μια η επινόηση του μέλλοντός μας κι από την άλλη η διαχείριση των σημερινών κινδύνων θέτουν (και πάλι) την ανθρωπότητα μπροστά σε κρίσιμα ερωτήματα ή και διλήμματα.
Τα αληθινά πρότυπα, οι ζωντανοί μύθοι της ζωής μας βρίσκονται πλάι μας. Αν σβήσουμε την οθόνη κι αν κατεβάσουμε την ένταση των (όποιων) ήχων θα τους διακρίνουμε, και είμαι βέβαιος ότι θα τους (ξανα)αγαπήσουμε. Ετσι, ο ηλεκτρονικός μετα-άνθρωπος θα (ξανα)γίνει άνθρωπος χωρίς πρίζα αλλά με αυθεντικά αισθήματα.
Τον τελευταίο καιρό όλοι (πολιτικοί, επιστήμονες, ΜΜΕ) «παίζουν» με τους νόμους, τους αστυνόμους και τους δικαιοφύλακες αγνοώντας (;) ότι έτσι ροκανίζουν όχι μόνο τους θεσμούς, αλλά και τα τελευταία απομεινάρια εμπιστοσύνης του λαού στις δίκαιες κρίσεις δικαίων δημοσίων λειτουργών (έστω ολίγων).
Εχουμε κάτι κουτσουρεμένα δικαιώματα που φτάνουν μόνο για να καρφώσουμε την πόρτα της μοναξιάς μας. Χρειαζόμαστε επειγόντως υπαρξιακές απαντήσεις και όχι εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλωστε, οι πολιτικοί μόνο τον εαυτό τους (δια)σώζουν και μόνο τις δικές τους αμαρτίες αίρουν. Εμάς ποιος θα μας (δια)φωτίσει;
Αν οι Ελληνες που πριν από καιρό πίστευαν ότι ο καθένας είχε και ένα δικαίωμα διεκδίκησης, σήμερα συνειδητοποιήσουν ότι το μόνο δικαίωμα που τους απέμεινε είναι αυτό της διά της απόσυρσης από τα κοινά σωτηρίας της ψυχής τους, τότε ό,τι και να ψηφίσουν στις εκλογές, η Μεγάλη Τρύπα της εθνικής μοναξιάς θ' ανοίξει ακόμη πιο πολύ για να χωρέσει 11 εκατ. ατομικές μοναξιές.
Χρειαζόμαστε επειγόντως αλλαγή πλαισίου ζωής και αντιλήψεων και όχι αλλαγή νόμων. Χρειαζόμαστε όμως και πολιτική αυτοκριτική. Οσο κανείς δεν τολμάει να πει την αλήθεια, κάποιοι θα πυροβολούν τα ψέματα νομίζοντας ότι έτσι εξορκίζουν το κακό.