Ο δικομματισμός, οι ιστορικές πολιτικοοικογενιακές δυναστείες και οι συν-εταίροι τους (ΜΜΕ και διανοούμενοι) δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Τόσα χρόνια, τόσα, κόλπα, τόσος φόβος και τους αμφισβητούν ακόμα και τα μωρά στα καροτσάκια. Τόσες Μνημονιακές δόσεις, τόση καταστολή, τόσοι σοφοί και κάποια αμούστακα μωράκια τους ακυρώνουν. Κι αν όλοι αυτοί συγκροτηθούν σε πολιτικό φορέα; Κι αν βρουν πραγματικό ηγέτη έξω από τα κομματικά κλισέ της μεταπολίτευσης; Κι αν η ειρηνική διαμαρτυρία γίνει βελούδινη επανάσταση;
Δέχτηκα την ευγενική πρόταση του Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ Α.Ε κ. Λ. Ταγματάρχη να αναλάβω καθήκοντα Συνηγόρου του Τηλεθεατή. Από τη στιγμή της δημοσιοποίησης της πρότασης αυτής και της αποδοχής της από ‘μένα (λόγω του ότι έχω ασχοληθεί με τους Κώδικες Δεοντολογίας και Αυτοδέσμευσης στα ΜΜΕ), άνωθεν και έξωθεν πιέσεις ασκήθηκαν προς κάθε κατεύθυνση για ν’ ακυρωθεί η απόφαση (με διάφορες προφάσεις όπως αυτή της open.gov).
Κάποιος, κάπως πρέπει να τους πει να κοιταχθούν στον καθρέφτη. Οι ευκαιρίες και οι δικαιολογίες τελειώσανε. Από δω και μπρος, αυτό το παρεϊκό οικογενειακό σύστημα διακυβέρνησης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι και ο λαός έχει πάρει μέτρα γι’ αυτούς. Από δω και μπρος δικό τους το πουγκί, δικό τους και το σκοινί.
Ενοχοι και συνένοχοι, πάσχοντες και συμπάσχοντες, εμπαθείς και απαθείς, demi-ψεύτες και demi-ειλικρινείς έχουν γίνει ένα κουβάρι. Χάσαμε -εκτός από το μέτρο- και κάθε αίσθηση επιπτώσεων των μέτρων.
Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι πώς και γιατί κάποιοι (Έλληνες; Ξένοι; Μετανάστες; Χρήστες; Οποιοιδήποτε;) εκτέλεσαν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο για να του κλέψουν μια βιντεοκάμερα. Το κρίσιμο ερώτημα (το οποίο ας ελπίσουμε ότι θα βρει αιτιολογία με τη σύλληψη και δίκη των δραστών) είναι τι ακριβώς αισθάνονταν όταν μαχαίρωναν έναν άγνωστο περαστικό.
Ο απρόκλητος, αναίτιος, άδικος φόνος ενός ανθρώπου αποδεικνύει αυτό που από χρόνια φοβόμασταν. Ότι σ’ αυτή τη χώρα (και σ’ αυτή την πρωτεύουσα) έχουν δημιουργηθεί αντι-αξίες.
Το 'χω ξαναεπισημάνει. Συνέχεια μιλάνε για την κοινωνία της διακινδύνευσης. Συνέχεια επικαλούνται την κοινωνική αλληλεγγύη. Οι κοινωνικοί κίνδυνοι όμως και οι δεσμοί των ανθρώπων υπήρχαν πάντα. Τι άλλαξε άραγε; Η ηθική, η κοινωνική ή η πολιτική βάση της αλληλοβοήθειας; Ή μήπως ο ατομικισμός του φοβισμένου ανθρωπάκου κατισχύει της κοινής μοίρας της Ανθρωπότητας, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα στην αδιαφορία;
Σε περίοδο οικονομικής κρίσης κάποιοι πρέπει να δώσουν το παράδειγμα του δημόσιου ανδρός, δηλαδή του προσφέροντος και μη λαμβάνοντος, του θυσιαζόμενου και μη θυσιάζοντος (τους άλλους).
Η είσοδος της ζωής μας στην περιοχή του κινδύνου, δηλαδή στη διατάραξή της, η οποία μάλιστα προκαλεί ανασφάλεια και αβεβαιότητα ως προς τη σωτηρία της, προϋποθέτει παράγοντες θεσμικής εμπιστοσύνης. Η ασφάλεια και ο κίνδυνος, η εμπιστοσύνη και η διακινδύνευση συνιστούν αναπόσπαστα μέρη της νεοτερικότητας.
Η διαφθορά υπερβαίνει το ατομικό έγκλημα και αναγορεύεται σε μέγιστο κοινωνικό πρόβλημα. Οι σύγχρονες καπιταλιστικές δημοκρατικές κοινωνίες έχουν προβληθεί από μια δομική διαφθορά, η οποία άλλοτε λειτουργεί παράλληλα κι άλλοτε αντίθετα με τους θεσμούς της Πολιτείας.
Είναι βέβαιο ότι ζούμε και βιώνουμε μια πολλαπλή κρίση. Πολιτική, ιδεολογική, κοινωνική, διανθρώπινη. Σ' αυτό το πλέγμα προστέθηκε η οικονομική κρίση, που δημιουργεί τεράστια προβλήματα ατομικής επιβίωσης και εθνικής στρατηγικής υπέρβασης των «χρόνιων παθήσεων» του greek dream.
Ας αποφασίσουμε τι, τελικά, θέλουμε. Τάξη με περιορισμένες ελευθερίες επιλογών, αλλά και με πλήθος βεβαιοτήτων Ή Αταξία, με φόβους και ρίσκα, αλλά και με διευρυμένες ελευθερίες ν’ αλλάξουμε τον Κόσμο (κι εμάς;)
Για να διαμορφώσεις προϋποθέσεις αποτελεσματικής σωφρονιστικής πολιτικής, χρειάζεσαι σύγχρονη νομοθεσία, τεχνολογική/κτη- ριακή υποδομή, εξειδικευμένο προσωπικό και ανοιχτόκαρδες αντιλήψεις για το ποιόν και τη μοίρα των κρατουμένων και αποφυλακιζομένων. Και κυρίως ανθρώπινο ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει «εντός των τειχών».
H αντικειμενική, αξιόπιστη, ειλικρινής δημοσιογραφία είναι ένας κρίσιμος παράγοντας της Δημοκρατίας και της κοινωνικής ειρήνης. Πολλώ μάλλον σε μια περίοδο κρίσης, όπου η διαφάνεια αποτελεί αίτημα και πρόταγμα ιδιαίτερης σημασίας. Ακόμη και η διεισδυτική ή ανακριτική δημοσιογραφία μπορεί να συμβάλλει – χωρίς να υπερβαίνει το όριο της δεοντολογίας ή της ιδιωτικής ζωής – στην ανακάλυψη της αλήθειας και στην αποκάλυψη των στοιχείων του εμπλεκόμενου.
Τόσα χρόνια που η βία (άμετρη, αναίτια, άχρηστη) στρεφόταν κατά των αστυνομικών, των δημοσιογράφων, των διανοουμένων, των πανεπιστημιακών, των πολιτών, οι πολιτικοί μας είτε αοριστολογούσαν περί της αιτιότητας (βιολογισμοί, ψυχολογισμοί, κοινωνιολογισμοί) είτε δοξολογούσαν ορισμένες μορφές βίας (ως προ-επαναστατική δράση;!) είτε απέδιδαν το φαινόμενο στην (όποια) αρνητική πολιτική της (όποιας) κυβέρνησης.
Είμαι κατά της όποιας βίας κατά οποιουδήποτε. Είμαι, όμως, και κατά όσων (αριστερών – δεξιών) επιλεκτικά αξιολογούν τις μορφές βίας που δεν τους ακουμπάνε, αλλά μας ενοχοποιούν για τις μορφές βίας που θέτουν σε αμφισβήτηση τη θωρακισμένη ασφάλεια της διαχρονικής εξουσίας τους.
Πολλές φορές το κράτος πρέπει να προβαίνει σε δύσκολες σταθμίσεις, αξιολογήσεις και προτεραιότητες στη βάση των πιθανών κινδύνων και του ενδεχόμενου οφέλους.
Είμαστε μια χώρα στα όριά της. Δεν εννοώ τα όρια αντοχής των θεσμών και ανοχής των πολιτών. Ούτε τα όρια υποκρισίας και ακρισίας πολλών παραγόντων της δημόσιας ζωής. Αναφέρομαι στα όρια της παράκρουσης. Εχει κανείς την αίσθηση ότι εδώ και πολύ καιρό δεν υπάρχει στον τόπο ούτε μια σταθερά για να μπορεί κάποιος να (συν)κρατηθεί.
Το θεσμικό και πολιτικό σύστημα της χώρας έχει οργανωθεί έτσι ώστε να λειτουργεί μόνο σε «φυσιολογικές (και ελεγχόμενες) συνθήκες». Με το πρώτο έκτεκτο συμβάν οι μηχανισμοί (ιδεολογικοί και καταστατικοί) παραλύουν, οι ανεύθυνοι-υπεύθυνοι ψελλίζουν κάτι ασυνάρτητες γενικότητες, οι κυβερνώντες μετράνε το πολιτικό κόστος, η μείζων αντιπολίτευση τα πιθανά οφέλη, οι διάφορες Αριστερές την ανέξοδη και το πρόβλημα παραμένει εκεί.
Σε μια νύχτα -ύστερα από 20ετή επώαση μέσα στην πολιτική αβουλησία- το ακαδημαϊκό άσυλο μετονομάστηκε σε κοινωνικό καταφύγιο. Ανεξαρτήτως της θέσης που παίρνει ο καθένας για τέτοιες «σιωπηρές» διαδικασίες αλλαγής των όρων και του περιεχομένου τους, δεν νομίζω ότι τιμάει μια Δημοκρατία και ένα πολιτικό σύστημα να μην μπορούν επί 37 μεταπολιτευτικά χρόνια να συμφωνήσουν «τι είναι τι;»
Το έγκλημα ως πολυσυστατικό σύστημα με χωροχρονικές και άλλες διασυνδέσεις και συσχετίσεις μπορεί να μελετηθεί ποικιλόμορφα, αφού οι πηγές πληροφόρησης γι' αυτό είναι περισσότερες της μιας.
Το 2012 πρέπει να ανατείλει με ένα νέο πολιτικό φορέα Σοσιαλιστικής Δημοκρατικής Αριστεράς που θα συγκροτηθεί είτε ως δίκτυο συμπραττόντων κομμάτων είτε ως πολιτικό στρατηγείο οριζόντιων διασυνδέσεων και συνεργασιών κινημάτων πολιτών.
Η οικονομική κρίση (ανάλογα πάντοτε με το βάθος, την έκταση και τη διάρκειά της) μπορεί να έχει τρεις τουλάχιστον επιπτώσεις.
Ποιος άραγε έχει μείνει όρθιος και αλώβητος για να συζητήσει με το μέλλον και να ενσαρκώσει τις ελπίδες των χαμένων; Πώς θα σταματήσουν τα διπλά παιχνίδια διχασμένων προσωπικοτήτων που άλλα λένε κι άλλα εννοούν (και εν τέλει άλλα βιώνουν), παίζοντας επικίνδυνα με το δημόσιο συμφέρον;
Η δημοκρατία κινδυνεύει όταν αυτοί που ζητάνε άσυλο κι αυτοί που διαθέτουν ασυλία επικαλούνται άλλο νόμο κι άλλο δίκαιο (ή δίκιο). Ο πλανήτης Γη ή ανήκει σε όλους ή σε κανέναν.