H συμμετοχική δημοκρατία της εγγύτητας απαιτεί κοινότητες-γειτονιές, κοινωνικά δίκτυα, κυψέλες κοινής ζωής. Πώς μπορούμε να μοιραζόμαστε κοινές αξίες εάν ζούμε σε «διαφορετικούς κόσμους» που απέχουν μεταξύ τους λίγα μέτρα;
Αρκετά λαβώσαμε την πατρίδα μας με εμφύλιους σπαραγμούς. Aς μην την ευτελίσουμε με πολιτικές μικροψυχίες.
Κινδυνεύουμε εξίσου από αυτούς που μας φοβίζουν και από αυτούς που θα 'ρθουν να μας σώσουν
Δεν μας άφησε μόνον η δικτατορία τραύματα. Το ίδιο φαίνεται να πράττει και η Μεταπολίτευση. Είναι ιδιαίτερα παράξενο το ότι ένας λαός άντεξε όλες τις κακουχίες του παρακράτους, του πολέμου, του εμφυλίου, της χούντας και δεν μπόρεσε ν' αντέξει (και να διαχειριστεί) τις ελευθερίες της Μεταπολίτευσης. Δεν ήμασταν έτοιμοι για τόση ελευθερία.
Σε μια κοινωνία δεν συμμετέχουμε μόνο για να διεκδικούμε ή μόνο για να κερδίζουμε. Πρέπει συχνά-πυκνά να αυτοπεριορίζουμε τα δικαιώματά μας για να μπορέσει να χαρεί ο πλαϊνός μας τα δικά του δικαιώματα.
Το τίμημα της ελευθερίας, όταν δεν είσαι με τους ένθεν/κακείθεν θύτες, είναι να είσαι πάντοτε θύμα. Αισθάνεται όμως θύμα κάποιος που χιλιάδες φοιτητές του τον αγαπάνε;
Είμαι υπερήφανος για το δημόσιο πανεπιστήμιο και τους συναδέλφους μου που μαζί υπηρετούμε την επιστήμη και διδάσκουμε ελευθερία σκέψης και ευθύνη πράξεων.
Η Κοινωνική ανασυγκρότηση είναι προϋπόθεση για την υπέρβαση της κρίσης. Κρίσης ταυτότητας, κρίσης ιδεολογικοπολιτικής και ιδίως στρατηγικής κρίσης επιβίωσης της Ελλάδας (άρα και ημών των ιδίων).
Αν ως κοινωνία πιστεύουμε ότι οι απαγωγές αφορούν τους πλούσιους και οι τρομοκρατικές ενέργειες αφορούν τους φορείς καταστολής, τότε αρνούμαστε το γενικό κοινωνικό συμβόλαιο ασφάλειας, επιμερίζουμε τους κινδύνους κατά (ταξική;) βούληση και αναδεχόμαστε την πιθανότητα στους αυριανούς «πυροβολισμούς» κατά της δικής μας κοινωνικής υπο-ομάδας να είμαστε μόνοι και αβοήθητοι. Αυτό θέλουμε;
Ίσως θα 'πρεπε το μέλλον του τόπου ν' ανατεθεί στους μη συμμετέχοντες, τους μη σίγουρους και τους έντιμους. Με άλλα λόγια, σ' αυτούς που δεν κάνουν σπονδή στον Μαμωνά και δεν τρώνε τον λωτό της ένοχης λήθης.
Το να ζεις και να λειτουργείς ταυτόχρονα ως κοσμοπολίτης, ως Ευρωπαίος και ως Έλληνας, συνιστά το στοίχημα αντοχής του Ελλαδίτη αλλά και του απόδημου Έλληνα. Η τόνωση του πατροπαράδοτου κοσμοπολιτισμού με τον σύγχρονο οικουμενισμό αποτελεί το μέγα στοίχημα για τη διατήρηση της ελληνικότητας.
Δεν είναι συνετό να παίζουμε συνεχώς με την Ιστορία. Κάποτε θα μας τιμωρήσει.
Εφόσον θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε κοινότητες (συν)ανθρώπων, μήπως θα πρέπει να φρενάρουμε (έστω για μιαν ανάσα περισυλλογής) ή και να διεκδικήσουμε το εξίσου θεμελιώδες δικαίωμα του να μην είσαι διαφορετικός;
Η προστασία της δημοκρατίας και των ελευθεριών από τις επιβουλές των παρανομούντων αφορά και τις από πάνω αλλά και τις από κάτω εκ-τροπές βίας, καταστολής και εξουσίας (άλλωστε οι όροι του παιχνιδιού είναι λίγο-πολύ ίδιοι). Η (όποια) «προβοκάτσια» της Αστυνομίας δεν καθιστά τους κουκουλοφόρους λαϊκούς αγωνιστές και η (όποια) «προβοκάτσια» των (όποιων) μυστικών υπηρεσιών δεν καθιστά τη δολοφονική απόπειρα κατά των αστυνομικών ενέργεια άνευ πολιτικής αξίας.
Στην Ελλάδα των λαθών και των λαθεμένων επιλογών και εν όψει των αυριανών Φώτων, ίσως θα ήταν χρήσιμο να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα.
Ένα μυθιστόρημα δεν ολοκληρώνεται με τη λέξη «τέλος» ή με μια λευκή τελευταία σελίδα που δεν έχει γράμματα, αλλά στην πραγματικότητα κατά-γράφει, με αόρατο στον μη μυημένο τρόπο, το τι άφησαν πίσω τους οι 200 σελίδες του βιβλίου.
Τί είναι και πώς διεξάγεται ένας ειλικρινής διάλογος για το δημόσιο συμφέρον;
Εκτός από τις φωτιές που ανάβουν οι άνθρωποι για να φωτίσουν, να ζεσταθούν ή να κάψουν, υπάρχει και το θείον πυρ που εμπνέει και κινητοποιεί.
Εχουμε όλοι λίγο-πολύ συμφωνήσει πως ο θάνατος ενός παιδιού είναι πάντοτε «ένας φόνος» (αφού κάποιος κάτι παρέλειψε, κάτι ξέχασε, κάτι άφησε γι' αργότερα). Η εκτέλεση ενός παιδιού με μια αστυνομική σφαίρα συνιστά ένα διπλό θάνατο (όχι μόνο του άτυχου παιδιού αλλά και της εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και τους φορείς που έχουν αναλάβει την προστασία μας). Η δολοφονία των ονείρων, προσδοκιών, ελπίδων μιας ολόκληρης γενιάς, το «σκοτωμένο» μέλλον των παιδιών μας, εισπράττεται- και ορθώς- ως τριπλός θάνατος.
Και να θυμάσαι πάντοτε ότι στις ύβρεις των αντιπάλων μας δεν απαντάμε την Υβριν της αλαζονικής εξουσίας μας.
Τα πρόσφατα τραγικά και θλιβερά γεγονότα και φαινόμενα ανέδειξαν χρόνιες παθογένειες της ελληνικής Πολιτείας και κοινωνίας, που εκφράζονται με γενικούς αφορισμούς (π.χ. για όλα φταίνε οι άλλοι, όλοι οι θεσμοί είναι διαβρωμένοι, η γενιά του Πολυτεχνείου «πουλήθηκε» κ.ο.κ.). Ανέδειξαν όμως και τις (εγγενείς;) ανεπάρκειες, αδυναμίες, αστοχίες της ηλεκτρονικής και έντυπης δημοσιογραφίας.
Επειδή η βία θα συνεχίσει να μολύνει τη ζωή μας και να θέτει σε κίνδυνο την ασφάλειά μας, μόλις βγούμε από τα τραγικά γεγονότα που βιώνουμε όλοι ως εθνικό πένθος, καλά θα ήταν να θέσουμε εκ νέου τα όρια της δημοκρατικής λειτουργίας και ευθύνης (όλων προς όλους).
Από την εξέγερση συνειδήσεων ή την εξέγερση με αίτημα κοινωνικές αλλαγές μέχρι τον τυφλό κοινωνικό χουλιγκανισμό και το κοινωνικό σαμποτάζ οι αποστάσεις στην Ελλάδα δυστυχώς είναι κοντινές.
Σ'αυτή την όμορφη χώρα συμβαίνουν άσχημα πράγματα. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε την ασχήμια, να την επενδύουμε με ιδεολογήματα («αντίσταση», μοιρολατρική αντιμετώπιση, δικομματικά αδιέξοδα). Ολα αυτά μπορεί να ισχύουν. Σε τι όμως διαφοροποιούν το πλαίσιο της ηθικής ευθύνης των πάσης φύσεως ταγών; Πώς δικαιολογούν την άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος;
Οι σχέσεις των πολιτικών με τις εκκλησίες, τα μοναστήρια, τις ενορίες, τους παπάδες ήταν πάντοτε αμφίσημες και αμφίθυμες. Ακόμα και οι λιγότερο πιστοί κρατούσαν (και κρατούν) «πισινή» για να σώσουν την ψυχή τους ή και να διασώσουν κάποιες χαμένες ψήφους.