Μπορεί κανείς να συσχετίσει την ίδρυση τζαμιού με την εγκατάσταση των μεταναστών στο «άσυλο» της Νομικής; Μπορεί κανείς να συσχετίσει την κοινωνική ανασφάλεια των πολλών με την «περιφρακτική» ασφάλεια των ολίγων; Μπορεί κανείς να συσχετίσει λέξεις, αριθμούς και νοήματα (όπως επιμήκυνση χρέους, αναδιάρθρωση, άνοιγμα στην αγορά) με βιώματα (όπως ανεργία, κοινωνικός αποκλεισμός, φτώχια, κλείσιμο στον εαυτό σου καις το σπίτι σου);
Εχει κανείς την αίσθηση ότι οι κυβερνώντες θέλουν να μας κάνουν πειθαρχημένους σαν τους Γερμανούς, εργασιομανείς σαν τους Γιαπωνέζους, φλεγματικούς σαν τους Αγγλους, πολιτικά ουδέτερους σαν τους Αμερικανούς, δίχως όμως οι ίδιοι να εμπίπτουν σ' αυτούς τους κανόνες μετάλλαξης. Θέλουν να μας βλέπουν και να μας επιτηρούν χωρίς εμείς να τους βλέπουμε και να τους επιτηρούμε. Θέλουν να μας πείσουν ότι αγωνίζονται («πολεμάνε») για να επιλύσουν τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας, ξεχνώντας ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτοί οι ίδιοι και ο τρόπος που κυβερνάνε.
Τι θα γινόταν άραγε αν σκεφτόμασταν αλλιώς και βαδίζαμε αντίστροφα από αυτή την πορεία που μας χαράζουν οι διάφοροι μονοδρομικοί και μονομανείς πολιτικοί;
Η ιστορία διδάσκεται και στους δρόμους. Ειδικές πινακίδες ή πλάκες σε πλατείες, γωνίες, σπίτια, όπου συνέβησαν σημαντικά γεγονότα ή έζησαν σημαντικοί άνθρωποι (πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιστήμονες), θα σχηματίζουν ένα χάρτη με ιστορικές διαδρομές για διαβάτες και επισκέπτες.
Σ'αυτή την κρίσιμη φάση για τη χώρα, τα αριστερά κόμματα αποφάσισαν να βγάλουν τα εσώψυχά τους, αφήνοντας τον αριστερό πολίτη μόνο κι απροστάτευτο.
Τώρα που πολλοί εξεπλήρωσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα τις άγιες μέρες των Χριστουγέννων, ως πιστοί μιας χρήσης, είναι ώρα να επανεξετάσουμε τις σχέσεις μας με τις «ανώτερες δυνάμεις». Κι αυτό το λέω γιατί οι Ελληνες έχουν αυτοπροσδιοριστεί σαν περιούσιος λαός με την υστεροβουλία της (αναμενόμενης;) παρέμβασης του Θεού της Ελλάδας στις δύσκολες περιστάσεις. Με αυτά και με αυτά άλλοι κάθονται με σταυρωμένα χέρια (αφού θα μας σώσει ο φιλέλλην Θεός) κι άλλοι επωφελούνται της αδράνειας (πιστεύοντας περισσότερο στον Μαμωνά).
Χρειαζόμαστε πολλούς, απλούς και καλούς ανθρώπους που θα δουλέψουν αμισθί για την τιμή να προσφέρεις όρθιος και όχι για να κερδίσουν μια θεσούλα στο Πάνθεον των «καθισμένων» Δι-Εθνικών(;) Δωρητών(;).
Ο φτωχός δεν είναι ένας «πλούσιος» με λιγότερα λεφτά. Σιγά σιγά και σταθερά γίνεται ένας άλλος άνθρωπος με χαμηλή αυτοεκτίμηση, με τσακισμένη αξιοπρέπεια (αφού ζει «χωρίς», δηλαδή χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς υγεία, χωρίς ασφάλιση κ.ο.κ.) και με χαλαρούς πλέον δεσμούς όχι μόνο με την υπόλοιπη κοινωνία αλλά και με τους άλλους φτωχούς.
Οι πολιτικές παθογένειες στη χώρα μας είναι πολλές. Και είναι αυτές που έχουν καταστήσει αρτηριοσκληρωτική τη Δημοκρατία μας και δεν αφήνουν την κοινωνία να αναπνεύσει.
Για να δικαιούται κανείς τον τίτλο του πολίτη και του πολιτικού πρέπει να έχει πετύχει και αποδείξει την ανεξαρτησία και την αυτονομία του (σπάζοντας όλους τους ομφάλιους λώρους).
Τι θα κάνουμε με αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες που διατείνονται ότι ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη εκ των άνω (και υπό των ιδίων) χειρουργικής ηθικής επέμβασης; Αμερικανο-γερμανο-πουθενά σπουδαγμένοι, με ελάχιστη ώς μηδενική γνώση του βάθους της ελληνικής ιστορίας και κουλτούρας, με νοοτροπία Νέας οθωνικής Αντιβασιλείας ανέλαβαν μόνοι τους το εθνικό(;) καθήκον να εκπολιτίσουν τους βάρβαρους «ιθαγενείς».
Πέραν της κρίσης στρατηγικής, ιδεολογίας, πολιτικής, της κρίσης εμπιστοσύνης και αντιπροσωπευτικότητας που διατρέχει όλο το σκηνικό, διαπιστώνουμε εσχάτως και κρίση (στοιχειώδους) λογικής σε συνδυασμό με ηθική ακρισία των εξουσι-αστών.
Την Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010 ο Γιάννης Πανούσης θα διαβάσει το διήγημά του Naturae debitum reddiderunt (από τη συλλογή Οικοεγκλήματα) στο Βιβλιοπωλείο της Εστίας (Σόλωνος 60), ώρα 18:30-20:30.
Ανάπτυξη χωρίς ευτυχισμένους πολίτες δεν είναι νοητή. Εθνική επιβίωση χωρίς νέους με οράματα δεν είναι δυνατή. Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Ιστορία τιμωρεί και τους νικητές (;) και τους χαμένους των εκλογικών διαδικασιών.
Τάξη και ηθική αποκατεστάθησαν πλήρως με τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής των αυτοδιοικητικών εκλογών. Τάξη στο πολιτικό σύστημα (αφού οι αρχηγοί δεν αμφισβητήθηκαν) και στους δανειστές (αφού οι αγορές ανακουφίστηκαν). Ηθική στα στρατόπεδα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. (αφού οι «προς απόδρασιν» συνετίστηκαν και ξαναμπήκαν στο μαντρί) και στους εν γένει παρανομούντες (αφού απεδόθησαν «λευκοί» στην κοινωνία επ' ανταλλάγματι ψήφων ή χορηγιών).
Στη χώρα μας διαθέτουμε εθνικούς ηγέτες ή περιτριγυριζόμαστε μόνον από αρχηγούς ομάδων; Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό και επίκαιρο.
Η πολιτική γεννιέται, αναπνέει, ανθεί μέσα στον καθαρό αέρα της δημοκρατίας και μπολιάζεται από τις ιδέες των πολιτών.
"Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ", Πνευματική Επιθεώρηση της Κοζάνης", τχ. 154
Είναι προφανές ότι μια κυβέρνηση, που έχει εκλεγεί με μεγάλο ποσοστό και ισχυρή νομιμοποίηση, διαθέτει την εξουσία και την αρμοδιότητα να νομοθετήσει ό,τι αυτή κρίνει πιο αναγκαίο και πρόσφορο σε κάθε τομέα. Αυτό όμως που είναι ανεπίτρεπτο για μια κυβέρνηση, και γενικότερα για το πολιτικό σύστημα, είναι να «ηθικολογεί» και ν' απαξιώνει θεσμούς και ανθρώπους προκειμένου να πείσει για την αναγκαιότητα των αλλαγών.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν συνίσταται στην όποια συμμετοχική παρέμβαση του αφανούς λαού στα πολιτικά πράγματα, ούτε στη δοξολόγηση ή και μυθοποίηση της αριθμητικής λογικής της αποτελεσματικότητας ούτε στην επικοινωνιακή τεχνική του ψευδοπροφητισμού και της κενής ρητορικής του «καλού» για όλους ούτε στον τεχνοκρατικό μονόδρομο του politically correct.
Στο άρθρο αυτό δεν θ' ασχοληθώ με την εκχώρηση εξουσιών εθνικής προτεραιότητας στην τρόικα ή σε οποιονδήποτε άλλον εξωτερικό παράγοντα, αλλά θα επικεντρωθώ στην εκ των έσω υποχώρηση της πολιτικής υπέρ τρίτων ή και υπέρ απολιθωμένων ιδεολογημάτων.
Δεν είναι νοητό στον 21ο αιώνα να προβάλλουμε ως μοναδικό μοντέλο τις υπερ-φυλακές για υπερ-εγκληματίες που έχουν συλληφθεί (και κρατούνται) από υπερ-συστήματα ασφάλειας.
Οι φυλακές μας είναι γεμάτες από ανεπιθύμητους ξένους, από εγκληματοποιημένους εξαθλιωμένους ανθρώπους.
Αφού έχουμε τόση ανάγκη τους «ξένους», γιατί δεν τους καλούμε να αναδιοργανώσουν τη Βουλή, τα κόμματα, τα υπουργεία και να μας μιλήσουν για την έννοια των «δακτυλιδιών» και των κληρονομικών δικαιωμάτων στη σύγχρονη Δημοκρατία;
Πράγματι, το ακαδημαϊκό πανεπιστημιακό σύστημα έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα και χρειάζεται γενναίες θεσμικές αλλαγές και ριζικές αλλαγές νοοτροπίας (των εντός και των εκτός των τειχών).