Η πολιτική διαφθορά, ως «ανάρμοστη σχέση μεταξύ αγοράς και πολιτικής», δηλαδή ως διαπλοκή, κατέστη μέρος της πολιτικής κουλτούρας. Κουλτούρα της διαφθοράς και κουλτούρα του δημόσιου βίου (συμ)πορεύονται.
Η διαφθορά είναι δια–θεσμικό φαινόμενο, άρα πρέπει να παρέμβουμε πρωτίστως στην ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Κι αυτό, δηλαδή η πάταξή της, είναι καθήκον ισοδύναμο με το άρθρο 120 §§ 2, 4 του Συντάγματος, δηλαδή «επαφίεται στον πατριωτισμό (εκείνων) των ελλήνων».
Η ατομική αυτοκτονία σε μια κοινωνία χωρίς κανόνες, σε βαθιά κρίση θεσμών και σχέσεων, πέραν του προσωπικού συμβολισμού εμπεριέχει και επικοινωνιακά μηνύματα ζωής και θανάτου.
Εν αναμονή της αναζήτησης/ανεύρεσης της νέας ταυτότητας του Έλληνα καλό θα ήταν να κοιτάμε εκτός από την (άδεια) τσέπη μας και το (διάτρητο) αξιακό μας σύστημα.
Την Ελλάδα τη «σκοτώνουν» πάντοτε οι Ελληνες. Οι άλλοι - φίλοι, σύμμαχοι κι εχθροί - απλώς ξύνουν τις ήδη ανοικτές πληγές.
Το γεγονός ότι είμαστε λαός ονειροπόλος δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι μας αρέσει να μας «πουλάνε ψεύτικα όνειρα», ν' ανιχνεύουν τις υποσυνείδητες επιθυμίες μας και να μας τις προσφέρουν ως θέαμα και ως ενοχή, να μας πιέζουν ν' αποκρυπτογραφήσουμε μηνύματα ευτυχίας και ευδαιμονίας. Φτάσαμε στο έσχατο όριο: αφήσαμε να κατασκευάζουν τα όνειρά μας. Πολλά κόμματα έχουν ήδη ιδρύσει γραφείο Λαϊκών Ονείρων. Άνοιξαν τις πόρτες αλλά οι «πελάτες» λιγόστεψαν. Τα βαρύγδουπα λόγια δεν πείθουν.
Χρειάζεται πολιτικό θάρρος, ελευθερία λόγου, ανθρωπιά και, κυρίως, αυτοθυσία για να αποτιναχτούν τα δεσμά της επαγγελματοποιημένης ή και «εξαρτημένης» πολιτικής. Χρειάζεται, όμως, και εμπιστοσύνη του λαού στους «Άλλους».
Άλλης τάξης ζήτημα είναι να πιστεύεις στην ενότητα της Αριστεράς (αναγνωρίζοντας τα συγκυριακά προβλήματα) κι άλλης τάξης να μην την πιστεύεις (ή να την εξορκίζεις). Οι πρώτοι πρέπει να προβούν σε υπερβάσεις (κινητοποιώντας και τις κομματικές τους βάσεις στην κατεύθυνση αυτή). Οι δεύτεροι πρέπει να αναζητήσουν ένα άλλο "λυτρωτικό" όραμα (ίσως και στα προς δημιουργίαν νέα πολιτικά μορφώματα).
Για να μεταρρυθμιστεί κάτι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το να έχει προηγουμένως ρυθμιστεί, να έχουν προβλεφθεί όροι λειτουργίας, διαδικασίες ελέγχου, κυρωτικοί μηχανισμοί, κ.λπ.
Πρέπει ν' αλλάξουμε τη βάση της συζήτησης. Το θέμα δεν είναι αν κουρεύτηκαν τα παλιά χρέη από το κεφάλι των Ελλήνων αλλά αν "κόπηκαν και τα πόδια" αυτών που τα δημιούργησαν.
Αναρωτιέμαι εάν αυτοί που (υποτίθεται ότι) διαχειρίζονται το μέλλον της Ελλάδας φοβούνται περισσότερο την πτώχευση της χώρας από τη δική τους οριστική έκπτωση. Πανικόβλητοι από την (επ)ερχόμενη λαϊκή οργή, ζητούν άλλοτε την παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου (μήπως και κάποιο θαύμα αντιστρέψει το κλίμα) κι άλλοτε την (από τώρα;) συγκρότηση μισο-ΝΔ και μισο-ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές (μήπως και έτσι αναχαιτισθεί η δια-φυγή προς τα κόμματα της Αριστεράς).
Δεν είναι πολιτικά έντιμο να διατηρούμε επί 38 μεταπολιτευτικά χρόνια την Αριστερά μικρή, ισχυριζόμενοι ή αυτοβαυκαλιζόμενοι ότι μόνον έτσι θα είναι αυθεντική και «καθαρή»; Και τούτο διότι, όταν μένεις για μεγάλο χρονικό διάστημα «μικρή», δύσκολα θα παραμείνεις «άσπιλη» και διότι ο λαός ψηφίζει Αριστερά για να λυθούν τα προβλήματά του κι όχι για να παρακολουθεί εσωτερικές τάσεις, εντάσεις, διαστάσεις και διασπάσεις. Δεν είναι ζώσα η Αριστερά που παραπέμπει στο αόριστο μέλλον, στον δογματικό παράδεισο της δήθεν λαϊκής εξουσίας, την ευθύνη για το σήμερα.
Είμαστε υπερήφανοι που μας φωνάζουν ευρω-έλληνες ή νιώθουμε υπερήφανοι επειδή αγαπάμε μιαν Ελλάδα που θα μας πληγώνει και θα την πληγώνουμε, θα μας αγκαλιάζει και θα την αγκαλιάζουμε, θα μας ξεχνάει κι εμείς ποτέ δεν θα την ξεχνάμε; Ας πάψουμε, λοιπόν, να χτυπάμε τον τοίχο πιστεύοντας ότι χτυπάμε το καρφί.
Ανάμεσα στα άλλα διλήμματα (ή και ιδεολογήματα) που διακινούνται αυτή τη δύσκολη εποχή είναι και το ποιος είναι αριστερός ή και το ποιος είναι δικός μας. Κατά τη γνώμη μου, αριστερός πάει να πει αριστερός σε όλα και συντηρητικός πάει να πει συντηρητικός σε όλα. Επειδή, όμως, αυτές οι ακραίες διακρίσεις, είτε δεν διαπιστώνονται είτε δεν είναι εμφανείς, κρίνω ορθότερο να αξιολογούμε με καθαρό μάτι και νου καθεμιά από τις πράξεις και τον κοινό παρονομαστή της συνολικής δράσης.
Μπορεί η οργανωτική ή προγραμματική σύγκλιση των κομμάτων της αριστεράς να περνάει τη δική της φάση "αργής επώασης", θεωρώ όμως αναγκαία την από τώρα υιοθέτηση από όλους δύο βασικών αρχών.
Οι ίδιοι πολιτικοί που «διαφήμιζαν» (μαζί με διανοούμενους και με το αζημίωτο) την Ισχυρή Ελλάδα, τώρα χύνουν κορκοδείλια δάκρυα για την Ψωροκώσταινα της πτώχευσης (όχι των ιδίων, αλλά των υπολοίπων).
Με τόσες κόκκινες γραμμές που χαράζουν καθημερινά οι αρχηγοί των συνεργαζόμενων κυβερνητικών κομμάτων θα' πρεπε ή η χώρα μας να έχει γίνει «κουμμουνιστική» ή κάποιοι να κοκκινίζουν από ντροπή.
Τελικά ποιος είναι ο άγιος και ποιος ο διάβολος σ'αυτή τη χώρα;
Όλοι (θέλουμε να) ελπίζουμε ότι θα σωθεί η χώρα και μαζί της θα διασωθούμε κι εμείς. Τι εννοούμε όμως σωτηρία;
Αυτή η χώρα δεν κινδυνεύει τόσο (ή μόνο) από τους δανειστές της (οι οποίοι συν τοις άλλοις θέλουν να την ταπεινώσουν), αλλά κυρίως από την Άτη, την Ειμαρμένη, τη Νέμεση.
Γκρίζα, μελαγχολική, κολοβή, ανάπηρη η Δημοκρατία μας μόνον άχρηστη δεν είναι σ'αυτές τις δύσκολες και δυσοίωνες μέρες.
Θα ξεκινήσω από τις πλέον πεζές ερμηνείες και θα προχωρήσω με τις πλέον περίπλοκες (ή και φουτουριστικές) που επιχειρούν να προσεγγίσουν το φαινόμενο της καγκουροποίησης.
Το πρόβλημα της χώρας –εδώ και τώρα- είναι αυτοί κι αυτό που κουβαλάνε ως πολιτική νοσηρότητα.
Περιορίζουμε υπερ-βολικά το πεδίο των ηθικά αδιάφορων πράξεων και παραλείψεων και αρνούμαστε να (απο) δεχτούμε ότι τα όρια της ελευθερίας μας τίθενται από την κοινωνία των αξιών κι όχι από το Χρηματιστήριο των αξιόγραφων.
Αποτυχημένη η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου. Επιτυχημένη η κυβέρνηση Παπαδήμου; Ποιος κάνει τη διαφορά; Οι υπουργοί της ΝΔ ή του ΛΑΟΣ;