Η Αριστερά άρχισε να 'χει θρησκοληπτικές αντιδράσεις. Και δεν αναφέρομαι στις παλαιότερες «αγιοποιήσεις» (με τις γνωστές αποκαθηλώσεις), αλλά στις σύγχρονες αντιλήψεις για πορεία στον Αδη και περίπατο στον Παράδεισο.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα ν' αλλάζει απόψεις και στάσεις. Δεν έχει όμως το δικαίωμα να είναι διπρόσωπος, υποκρινόμενος ότι είναι «άλλος» ή ότι διαθέτει δύο κεφάλια, δύο καρδιές, δύο ιδεολογίες.
ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ λοιπόν να μην αισθάνονται οι πολίτες ότι έχουμε τόσο «αφελείς» υπουργούς που συνεχώς τους κοροϊδεύουν οι διορισθέντες από τους ίδιους σύμβουλοί τους, καλά θα ήταν σε περίπτωση θεσμικών -και όχι ατομικών- παρεκκλίσεων να «ξηλώνεται» όλο το σύστημα με τα φιλαράκια τα καλά. Ισως έτσι σπάσουν και τα στεγανά των ιδιόμορφων κρατιδίων και μπορέσουν ν' αναπνεύσουν οι έντιμοι δημόσιοι λειτουργοί.
Η χώρα μας έχει γεμίσει από «τζάμπα μάγκες». Σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες, καλυπτόμενοι από διαφόρων ειδών και μορφών ασυλίες (από βουλευτική μέχρι διαπλεκόμενη), «πουλάνε μούρη» εκ του ασφαλούς και μόλις κάτι πάει στραβά, τρέχουν να κρυφτούν πίσω από νομικά, πολιτικά, οικονομικά πλέγματα προστασίας και συγκάλυψης.
Είμαστε ένας λαός που ονειρεύεται πολύ, αλλά σκέφτεται και σχεδιάζει λίγο. Γι' αυτό μας κυβερνάνε και μας καθοδηγούν και μας εκμεταλλεύονται οι έμποροι ονείρων. Ολοι οι ηγέτες μας έχουν οράματα, αλλά ουδείς γνωρίζει πώς θα οργανώσει έτσι τη χώρα, ώστε να λειτουργήσει -τουλάχιστον- η δημοκρατία μας. Από όραμα σε όραμα και από Πυθία σε Πυθία, εθιστήκαμε όμως κι εμείς στο να πιστεύουμε άλλοτε στον από μηχανής Θεό κι άλλοτε στα θαύματα (όχι του Θεού, αλλά των «μηχανισμών»).