Η ποινική δικαιοσύνη διέπεται από νοοτροπία τιμωρητισμού και κινείται στη λογική μιας α λα ελληνικά μηδενικής ανοχής, που λειτουργεί συγκυριακά, σπασμωδικά, επιλεκτικά και υποκριτικά.
Πάει, πέρασε και η 34η επέτειος της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας. Δεν έφυγε όμως μόνη της. Πήρε μαζί της αρκετά μεταπολιτευτικά σύμβολα (όπως π.χ. την επιχειρηματικοποιημένη άτσαλα γενιά της Νομικής ή του Πολυτεχνείου), μπόλικη μεταπολιτευτική ρητορική του κενού (π.χ. εκσυγχρονισμός, μεταρρύθμιση) και κυρίως μεταφόρτωσε στο μέλλον τα μεταπολιτευτικά όνειρα των Ελλήνων για μια Ελλάδα και για μια Δημοκρατία μάνα όλων.
Χώρος - χρόνος - άνθρωποι: το τρίπτυχο και η παγίδα της μοίρας. Καμία θεωρία παιγνίων δεν στάθηκε ποτέ ικανή να μαθηματικοποιήσει, να τυποποιήσει αυτή την ειδική σχέση. Ποιος χρεώνεται τι στο έγκλημα; Κληρονομικότητα ή / και περιβάλλον;
Η σύγχρονη πολιτική βρίσκεται μπροστά σε νέες καταστάσεις, που δεν μπορεί η ίδια ούτε να οριοθετήσει ούτε να διαχειριστεί. Αφού λοιπόν δεν φαίνεται να ανατρέπονται οι αρνητικοί κοινωνικοπολιτικοί όροι, πολλοί επιχειρούν να ελαφρύνουν την ορολογία (στο όνομα ενός ανέξοδου «ανθρωπισμού» ή ψευδο-προοδευτισμού).
Στο άρθρο: Λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου τοξικομανή. Τον τιμώρησαν με πρωτοφανή αγριότητα διότι «έβαλε χέρι» στο απόθεμα μεγαλεμπόρου
Δημοσκόποι, καιροσκόποι και επισκόποι σ' ένα συμφωνούν. Ζούμε «το τέλος μιας εποχής». Μιας εποχής όπου ο πολίτης είχε μόνο δικαιώματα (και καμία υποχρέωση) και η Πόλις-Πολιτεία είχε μόνον εξουσίες (και καμία ευθύνη). Μιας εποχής με διάφορους «-ισμούς» αλλά περισσότερους εσμούς.
Γιατί όχι στην καθιέρωση του πλήρους ασυμβίβαστου στους πανεπιστημιακούς με ελεγχόμενες εξαιρέσεις;
«Η μάχη κατά της διαφθοράς γίνεται συχνά πολιτική ή κομματική σημαία,, αλλά συχνότερα καταλήγει σε απλή και εφήμερη θυσία ορισμένων αποδιοπομπαίων, των οποίων τα κεφάλια ζητάει έντονα η κοινωνία ή τα ΜΜΕ»