Καθηγητής Γιάννης Πανούσης






Ενεργοποιήστε την Javascript για να συνεχίσετε!

Κούκος μονός (σε ένα ή σε δύο ταμπλώ;)



                                                                    Κούκος μονός

                                                           (σε ένα ή σε δύο ταμπλώ;)

 

Δεν είναι τίποτα

είναι τα χρόνια σου, που επιστρέφουν

και διεκδικούν τα δικαιώματά τους

Χρ. Ρουμελιώτης, Δεν είναι τίποτα

 

Αναρωτιέμαι πώς νοεί η Κυβερνώσα Αριστερά την αστική νομιμότητα και τη δημοκρατία, τη μόνη που υπάρχει και οφείλει να υπηρετήσει/προστατεύσει (μέχρι...νεωτέρας;). Κρίνουν ότι αν ένα στέλεχος (ή μια συνιστώσα) δηλώνουν ότι συμφωνούν, ότι αν ένας άλλος παράγοντας εκφράζει τη διαφωνία του και αν ο Πρωθυπουργός δεν λέει ούτε το ένα ούτε το άλλο (δηλαδή αφωνεί) τότε καλύπτεται το σύνολο των απόψεων και κατά συνέπεια η Κυβερνώσα Αριστερά καθίσταται αυτομάτως «εθνική»;

Οι περισσότεροι (δήθεν) αντιστασιακοί (στον εαυτό τους;στο κόμμα τους; στην Κυβέρνησή τους;) δεν έχουν καν το τσαγανό να υπερασπιστούν τις απόψεις τους.

Συνεχώς ακούς «Άλλα εννοούσα. Φταίνε τα ΜΜΕ».

Δυοίν θάτερον: ή δεν ξέρουν ελληνικά και δεν μπορούν να διατυπώνουν καθαρά τις ιδέες τους ή είναι ψευτόμαγκες διπλής όψεως.

Ούτε διεθνιστές, ούτε εθνικιστές, ούτε ευρωπαίοι, ούτε βαλκάνιοι.

Τί στο καλό είναι; Και τί ακριβώς κάνουν;

Νόμος υπό αίρεσιν, αντιθεσμικός (συχνά και αντιευρωπαϊκός) πατριωτισμός, προστατευόμενοι του Κινήματος-Κράτους και του Κράτους-Ιδεολογία, καπέλωμα της κοινωνίας των πολιτών: μερικά από τα αρνητικά φαινόμενα του «πρώτου πολιτικού αριστερού έτους σωτηρίας».

Ένας ιδιότυπος Μαξιμου-ιστικός, συγκεντρωτισμός που ενώ χρησιμοποιεί το Κράτος ως πολιτικό εργαλείο δίνει -επικοινωνιακά- την εντύπωση ότι βρίσκεται σε «αυτοάμυνα». Πρωτάκουστον; Ίσως όχι. Το να νιώθει όμως ανασφαλής η Κυβέρνηση, και μάλιστα της Αριστεράς, δεν είναι καθόλου καλό σημάδι.

Δεν φοβάμαι τη γενικευμένη αστυνόμευση (κατά παντός πιθανού «εχθρού»). Με τρομάζει όμως η κόπωση του κοινοβουλευτισμού, η μερική υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και των δομών του υπέρ «λαογέννητων» αυθόρμητων κινημάτων, ο μετα-δεκεμβριανός διχαστικός λόγος.

Δεν προφητεύω, δεν καταγγέλω, δεν κατηγορώ.

Απλώς στοχάζομαι (για να υπάρχω ως κοινωνικός αριστερός).