Κούκος μονός
(σε ένα ή σε δύο ταμπλώ;)
Δεν είναι τίποτα
είναι τα χρόνια σου, που επιστρέφουν
και διεκδικούν τα δικαιώματά τους
Χρ. Ρουμελιώτης, Δεν είναι τίποτα
Αναρωτιέμαι πώς νοεί η Κυβερνώσα Αριστερά την αστική νομιμότητα και τη δημοκρατία, τη μόνη που υπάρχει και οφείλει να υπηρετήσει/προστατεύσει (μέχρι...νεωτέρας;). Κρίνουν ότι αν ένα στέλεχος (ή μια συνιστώσα) δηλώνουν ότι συμφωνούν, ότι αν ένας άλλος παράγοντας εκφράζει τη διαφωνία του και αν ο Πρωθυπουργός δεν λέει ούτε το ένα ούτε το άλλο (δηλαδή αφωνεί) τότε καλύπτεται το σύνολο των απόψεων και κατά συνέπεια η Κυβερνώσα Αριστερά καθίσταται αυτομάτως «εθνική»;
Οι περισσότεροι (δήθεν) αντιστασιακοί (στον εαυτό τους;στο κόμμα τους; στην Κυβέρνησή τους;) δεν έχουν καν το τσαγανό να υπερασπιστούν τις απόψεις τους.
Συνεχώς ακούς «Άλλα εννοούσα. Φταίνε τα ΜΜΕ».
Δυοίν θάτερον: ή δεν ξέρουν ελληνικά και δεν μπορούν να διατυπώνουν καθαρά τις ιδέες τους ή είναι ψευτόμαγκες διπλής όψεως.
Ούτε διεθνιστές, ούτε εθνικιστές, ούτε ευρωπαίοι, ούτε βαλκάνιοι.
Τί στο καλό είναι; Και τί ακριβώς κάνουν;
Νόμος υπό αίρεσιν, αντιθεσμικός (συχνά και αντιευρωπαϊκός) πατριωτισμός, προστατευόμενοι του Κινήματος-Κράτους και του Κράτους-Ιδεολογία, καπέλωμα της κοινωνίας των πολιτών: μερικά από τα αρνητικά φαινόμενα του «πρώτου πολιτικού αριστερού έτους σωτηρίας».
Ένας ιδιότυπος Μαξιμου-ιστικός, συγκεντρωτισμός που ενώ χρησιμοποιεί το Κράτος ως πολιτικό εργαλείο δίνει -επικοινωνιακά- την εντύπωση ότι βρίσκεται σε «αυτοάμυνα». Πρωτάκουστον; Ίσως όχι. Το να νιώθει όμως ανασφαλής η Κυβέρνηση, και μάλιστα της Αριστεράς, δεν είναι καθόλου καλό σημάδι.
Δεν φοβάμαι τη γενικευμένη αστυνόμευση (κατά παντός πιθανού «εχθρού»). Με τρομάζει όμως η κόπωση του κοινοβουλευτισμού, η μερική υποχώρηση του Κράτους Δικαίου και των δομών του υπέρ «λαογέννητων» αυθόρμητων κινημάτων, ο μετα-δεκεμβριανός διχαστικός λόγος.
Δεν προφητεύω, δεν καταγγέλω, δεν κατηγορώ.
Απλώς στοχάζομαι (για να υπάρχω ως κοινωνικός αριστερός).