Βίος αβίωτος;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Για όσα δεν πρόφτασα να πω, λυπάμαι
Για όσα δεν άντεξα να δω, φοβάμαι
Φραγκίσκη Σταυράκη, Για όσα

Η ατομική αυτοκτονία σε μια κοινωνία χωρίς κανόνες, σε βαθιά κρίση θεσμών και σχέσεων, πέραν του προσωπικού συμβολισμού εμπεριέχει και επικοινωνιακά μηνύματα ζωής και θανάτου.

Η αναζήτηση «του δικού σου θανάτου» συχνά κρύβει μια επίκληση ζωής που αντεστράφη, διότι κανείς δεν ήταν σε θέση να την αποκωδικοποιήσει ή να την ακούσει. Το νόημα της πράξης στη διαδρομή αυτο-θανάτωσης δεν κρύβεται στο «πώς» αλλά στο «γιατί».

Ο πρωταγωνιστής συγκεντρώνει και τις τρεις κρίσιμες ιδιότητες (δικαστής – δήμιος – θύμα) και με το διάβημά του σηματοδοτεί την αδιόρατη γραμμή ανάμεσα στο δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή και στο δικαίωμα στον αξιοπρεπή θάνατο.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να σεβόμαστε την αυτο-θυσιαστική του ενέργεια, που δεν είναι άλλωστε τόσο συνηθισμένη στο σύγχρονο κόσμο των σκληρών κι επιτυχημένων (τάχατες αθώων και ανεύθυνων) ανθρώπων του χρήματος, του πνεύματος και της πολιτικής.