To μετεκλογικό σκηνικό απέκτησε αίφνης ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς, πέραν των εσωκομματικών ισορροπιών και των ενδοαρι-στερών ανακατατάξεων, ανεδείχθησαν έντονα οι ενδημικές αδυναμίες της (τηλε)δημοκρατίας μας.
Οι 300 έχουν ιστορικά ταχθεί να φυλάττουν θεσμικές Θερμοπύλες (και όχι κομματικά μικροσυμφέροντα) και εν ανάγκη να «πίπτουν υπέρ βωμών και εστιών» (και όχι να ενδίδουν στους εντολοδόχους του διαπλεκόμενου Ξέρξη).
Η ΣΟΔΗΑ (Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά) έχει ωριμάσει στη συνείδηση του λαού. Δεν μένει παρά να την τολμήσουν τα κόμματα.
Η εξουσία με την ψήφο μας δεν είναι αυτοσκοπός. Πρέπει όλοι να λογοδοτήσουν για όσα (δεν) κάνουν και να παραιτηθούν αμέσως μόλις αντιληφθούν ότι τίποτα το καλό στην πατρίδα (και όχι για πάρτη τους) δεν έχουν να προσφέρουν.
Έχουμε άραγε συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να κατεβαίνεις σε διαδηλώσεις για το περιβάλλον και την ίδια ώρα να χτίζεις αυθαίρετο; Έχουμε άραγε αντιληφθεί ότι δεν μπορείς να κόβεις το δικό σου δέντρο για να μην σου εμποδίζει τη θέα και να καταγγέλλεις το κράτος που δεν προστατεύει τη φύση; Έχουμε άραγε συμφωνήσει ότι το καλό περιβάλλον του γείτονα είναι προϋπόθεση και για το δικό μας;