Εχω αρχίσει να «εκτιμώ» το ΔΝΤ. Δεν εννοώ βέβαια ότι αποδέχομαι τον ρόλο του ή συμφωνώ με τα μέτρα του. Ομως διαπιστώνεις ότι αυτοί οι άνθρωποι με τα μαύρα «ξέρουν τι θέλουν», «ξέρουν γιατί το θέλουν» και κυρίως δεν κρύβουν αυτό που είναι και αυτό που κάνουν (π.χ. δεν άκουσα κάποιον να λέει ότι είναι κομμουνιστής).
Εξακολουθούμε να είμαστε η χώρα του κλαυσίγελου και της χαρμολύπης. Της κωμωδίας ηθών και της τραγωδίας θεσμών. Της ανευθυνότητας αρχόντων και της αφέλειας αρχομένων. Της διαρκούς υπο-κρισίας εαυτών και αλλήλων. Της μη απολογίας και μη λογοδοσίας.
Η ελληνική τηλεόραση λειτουργεί άνομα. Ούτε καν ο κανόνας της υγιούς αγοράς δεν ισχύει. Ενας είναι ο κανόνας: να μην υπάρχουν κανόνες για κανέναν (ούτε για τον ιδιοκτήτη ούτε για το δημοσιογράφο ούτε για τους καλεσμένους).
Μη δίνετε μεγάλη σημασία στις ταινίες των νευρωτικών σχέσεων και των ψυχολογικών παρακρούσεων. Η τέχνη στην υπηρεσία του εμπορίου φαντασιώσεων και ακραίων καταστάσεων δεν γεμίζει την ψυχή μας με ερωτική φιλία ή με αγάπη. Τι είναι και τι σημαίνει ερωτική φιλία ή αγάπη; Ρωτήστε τον άνθρωπο που σας κοιτάζει τρυφερά.
Το πολιτικό σύστημα δεν φοβάται τη δημοκρατική/λαϊκή αμφισβήτησή του γιατί οι νέοι άρχοντες θεωρούν ότι «αυτοί και μόνον αυτοί είναι η Ελλάδα». Λειτουργούν, δηλαδή, ως απόγονοι τζακιών και ως ιστορικοί ιδιοκτήτες της χώρας.