Αν η κυβέρνηση θέλει να βρει χρήματα ας ψάξει καλύτερα τα μαύρα ταμεία (πιθανόν και τα δικά της) κι ας αφήσει τις ηθικολογίες και τη συμπόνια της.Κανείς έλληνας δεν αισθάνεται συμ-πατριώτης με αυτό το σύστημα εξουσίας που κυβερνά την Ελλάδα σαν ιδιοκτησία (λόγω τίτλων τιμής ή χρησικτησίας) χωρίς να χάνει ποτέ τίποτα.
Θα πρότεινα στους υπουργούς και λοιπούς αξιωματούχους, που επικαλούνται συνεχώς το καθήκον τους «να σώσουν την πατρίδα» ( ή παρτίδα;), να συνειδητοποιήσουν αφενός ότι χωρίς Δημοκρατία και Ελευθερίες των πολιτών (ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η ασφάλεια για το αύριο) δεν νοείται σωτηρία κι αφετέρου ότι όποιος άρχων τελικά αποτυγχάνει να σώσει την Πατρίδα, οι λοιποί πατριώτες του επιφυλάσσουν τη γνωστή τιμωρία. («Σωτήρες» χωρίς να ρισκάρουν τίποτα, ούτε οικονομικό, ούτε πολιτικό, ούτε ηθικό δεν ανέχεται η Ιστορία)
Το ανθρώπινο ον είναι κατά κύριο λόγο κοινωνικό ον, «πολιτικό ζώον», σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Γεννήθηκε για να ζήσει σε συναναστροφή με τους όμοιους του και να διαμορφώσουν κοινωνίες.
Οι επί 30 χρόνια καρεκλοκέντευροι καλά θα ‘ναι να τιμούν τη διαφορετική, έντιμη και καθαρή στάση όσων διαφωνούν και αποχωρούν. Οι αιωνίως διαμαρτυρόμενοι, υποκύπτοντες και «αμειβόμενοι» δια την πίστην τους στην ιδεολογικοπολιτική Απιστία ας μη βλασφημούν αυτό που ποτέ δεν θα έχουν το θάρρος να πράξουν.
Είναι άραγε της μοίρας (;) του ελληνικού λαού να κυβερνάται από οικογένειο-παρεό-κηπουρούς; Είναι της μοίρας(;) των αριστερών στελεχών του ΠΑΣΟΚ να τους «δουλεύουνε» με τρικ και με δώρα Δαναών οι ευνοούμενοι και οι ευνοούμενες του περιβάλλοντος; Είναι της μοίρας(;) των εντίμων προοδευτικών διανοούμενων και ενγένει ανησυχούντων πολιτών να πέφτουν στην παγίδα ψευτοδηλημμάτων που τους βάζουν έντεχνα ή άτεχνα οι πολιτικοί υπηρέτες όλων των αφεντάδων; Είναι της μοίρας (;) της Αριστεράς να ιδεολογικοποιούν (από τη μία ή την άλλη εκδοχή) τα α-νόητα διαγγέλματα αδόμητων προσώπων;
Σε περιόδους κρίσης, εθνικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, αναδεικνύονται –εκτός από τα συναφή με τη μορφή της κρίσης προβλήματα- και άλλες πτυχές και παθογένειες της χώρας. Και εμφανίζονται ως σύγχρονοι «μπαμπούλες» τα ιδεολογήματα και τα στερεότυπα περασμένων εποχών (και αιώνων) για να κρύψουν την αξιακή και στρατηγική ένδεια.
Και βέβαια δεν είναι ίδιοι όλοι οι άνθρωποι. Ούτε οι βουλευτές. Διαφέρουν ως προς το προσωπικό ήθος, τη μόρφωση, την εντιμότητα. Όμως –δυστυχώς- οι πολιτικοί μας παίζουν όλοι τους ίδιους ρόλους. Κι έχουν όλοι τους ίδιους στόχους.
Ο δικομματισμός, οι ιστορικές πολιτικοοικογενιακές δυναστείες και οι συν-εταίροι τους (ΜΜΕ και διανοούμενοι) δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Τόσα χρόνια, τόσα, κόλπα, τόσος φόβος και τους αμφισβητούν ακόμα και τα μωρά στα καροτσάκια. Τόσες Μνημονιακές δόσεις, τόση καταστολή, τόσοι σοφοί και κάποια αμούστακα μωράκια τους ακυρώνουν. Κι αν όλοι αυτοί συγκροτηθούν σε πολιτικό φορέα; Κι αν βρουν πραγματικό ηγέτη έξω από τα κομματικά κλισέ της μεταπολίτευσης; Κι αν η ειρηνική διαμαρτυρία γίνει βελούδινη επανάσταση;