Σε μια χώρα που δεν τιμάει τους μαχητές, αλλά τους ριψάσπιδες, με διανοούμενους που δεν ματώνουν, αλλά συνεχώς κλαψουρίζουν για τους ηττημένους, με πολιτικούς που στενοχωριούνται και πονάνε, αλλά δεν ρισκάρουν τίποτα, με ιδεοληπτικούς που αφήνουν την Ελλάδα να ρημάζει (προκειμένου να μην την εκμεταλλευτούν οι ξένοι), έχουμε την αίσθηση ότι όλοι (κόμματα, συνδικαλισμός, φορείς) μας βγάζουν στο ευρωπαϊκό και διεθνές παζάρι ως σκλαβοείλωτες.
Ολοι αναρωτιούνται αν η οικονομική κρίση θα «περάσει» και στην εγκληματικότητα. Είναι βέβαιο ότι θα 'χουμε αύξηση των εγκλημάτων των πλουσίων (αισχροκέρδεια, τοκογλυφία, απάτες), αλλά και αύξηση των εγκλημάτων επιβίωσης (κλοπές, επαιτεία, ακόμη και πορνεία). Το πιο μεγάλο όμως πρόβλημα θα 'ναι η άσκοπη, άμετρη, απρόκλητη άσκηση βίας δι' ασήμαντον αιτίαν.
Μοιάζει να λησμονούν ότι η διαφθορά δεν αφορά μόνο το πολιτικό χρήμα, αλλά συμπεριλαμβάνει και τις γκρίζες ζώνες των υπόγειων και άνομων εξυπηρετήσεων και εκδουλεύσεων (μέσω νόμων-φωτο και υπουργικών αποφάσεων με το κομμάτι).
Σε όσους αναλύουν το 2010 με όρους και ιδεοληψίες του 1970, θέλω να επισημάνω ότι τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα στον χώρο του αθλητισμού δεν έχουν καμία σχέση με τον «κλασικό» χουλιγκανισμό. Περισσότερο μοιάζουν με μια μορφή «κοινωνικής τρομοκρατίας» που ασκείται από οργανωμένη και ένοπλη ομάδα έναντι όλων. Οι χούλιγκαν μπορεί να δέρνονταν ή να κατέστρεφαν αλλά όλες αυτές οι εκδηλώσεις βίας σχετίζονταν ευθέως με αθλητικά γεγονότα και δεν γίνονταν με την ευκαιρία αυτών. Επίσης οι κλασικοί χούλιγκαν ούτε λήστευαν ούτε μαχαίρωναν όποιον συναντούσαν στον δρόμο τους. Αρα;
Αυτούς τους μύθους (περί εξέγερσης, ανατροπής, επανάστασης -μέσω της ατομικής ή παρεϊκής βίας) και αυτούς τους συμψηφισμούς παρ-ανομιών (ανάμεσα σε όλους τους παράγοντες που συγκροτούν το Πανεπιστήμιο, από τον Υπουργό Παιδείας μέχρι τον τελευταίο διοικητικό υπάλληλο), αυτούς τους ομφάλιους λώρους που συνδέουν πολιτική, χρήμα, δόξα και Πανεπιστήμιο πρέπει να διακόψουμε. Αλλιώς σε λίγα χρόνια θα μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο-no go place.