Δεν είναι συνετό να παίζουμε συνεχώς με την Ιστορία. Κάποτε θα μας τιμωρήσει.
Εφόσον θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε σε κοινότητες (συν)ανθρώπων, μήπως θα πρέπει να φρενάρουμε (έστω για μιαν ανάσα περισυλλογής) ή και να διεκδικήσουμε το εξίσου θεμελιώδες δικαίωμα του να μην είσαι διαφορετικός;
Υιοθέτηση εκδοχής του δόγματος Μπους για την προληπτική νόμιμη άμυνα αποδίδει στην οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας» ο εγκληματολόγος Γιάννης Πανούσης. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών χαρακτηρίζει «απλοϊκή και προ-πολιτική» την προκήρυξη της οργάνωσης και παρατηρεί ότι οι τρομοκράτες διεκδικούν το ρόλο του λαϊκού αγωνιστή, χωρίς όμως να έχουν μαζί τους το λαό. «Κοινωνικές συνθήκες για κοινωνικούς αγώνες, αλλά και για κοινωνικές ανατροπές, πάντα θα υπάρχουν. Οι τρομοκρατικές οργανώσεις τι σχέση -εκτός από τα ρητορικά σχήματα- έχουν με αυτά;» διερωτάται ο κ. Πανούσης.
Απλοϊκή και λαϊκίστικη, χωρίς πολιτικό στίγμα, από ανθρώπους με ιδεολογική «θολούρα», χαρακτηρίζει την προκήρυξη του «Επαναστατικού Αγώνα» ο κ. Γιάννης Πανούσης, καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η προστασία της δημοκρατίας και των ελευθεριών από τις επιβουλές των παρανομούντων αφορά και τις από πάνω αλλά και τις από κάτω εκ-τροπές βίας, καταστολής και εξουσίας (άλλωστε οι όροι του παιχνιδιού είναι λίγο-πολύ ίδιοι). Η (όποια) «προβοκάτσια» της Αστυνομίας δεν καθιστά τους κουκουλοφόρους λαϊκούς αγωνιστές και η (όποια) «προβοκάτσια» των (όποιων) μυστικών υπηρεσιών δεν καθιστά τη δολοφονική απόπειρα κατά των αστυνομικών ενέργεια άνευ πολιτικής αξίας.
Tο πολιτικό σύστημα έχει στηριχθεί σε έναν δικομματισμό (N.Δ. - ΠAΣOK) που έχει ως βάση τις πελατειακές σχέσεις και σε κόμματα της Aριστεράς που είναι «κολλημένα» σε ιδεολογήματα και σε ξεπερασμένες συνταγές. Eτσι ό,τι συμβαίνει έξω από αυτά τα πλαίσια, τους βρίσκει ανέτοιμους τόσο στην ερμηνεία όσο και στη διαχείριση, αναφέρει ο καθηγητής Γ. Πανούσης
Στην Ελλάδα των λαθών και των λαθεμένων επιλογών και εν όψει των αυριανών Φώτων, ίσως θα ήταν χρήσιμο να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα.
Ένα μυθιστόρημα δεν ολοκληρώνεται με τη λέξη «τέλος» ή με μια λευκή τελευταία σελίδα που δεν έχει γράμματα, αλλά στην πραγματικότητα κατά-γράφει, με αόρατο στον μη μυημένο τρόπο, το τι άφησαν πίσω τους οι 200 σελίδες του βιβλίου.
Τί είναι και πώς διεξάγεται ένας ειλικρινής διάλογος για το δημόσιο συμφέρον;