Πολιτική (παρ)αγωγή

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Εφημερίδα "300 ΑΕ " | 21/09/2007

Ήταν, λοιπόν, βέβαιοι
νια τον εαυτό τους οι ρήτορες,
ώστε να δέχονται ζητωκραυγές,
ανύποπτοι
για όσα συνέβαιναν στην πόλη;
Σπ. Κατσίμης, Οι ρήτορες

Οι 300 έχουν ιστορικά ταχθεί να φυλάττουν θεσμικές Θερμοπύλες (και όχι κομματικά μικροσυμφέροντα) και εν ανάγκη να «πίπτουν υπέρ βωμών και εστιών» (και όχι να ενδίδουν στους εντολοδόχους του διαπλεκόμενου Ξέρξη).

Η πολιτική ηθική δεν σχετίζεται με ψήφους, με τεχνητά αλάθητα (και ανεύθυνα), με επικοινωνισμούς κι εξυπηρετήσεις των Μεγάλων ή της παρέας. Η αντιπροσωπευτική μας Δημοκρατία δεν συνιστά ένα αυτο-εξυπηρετούμενο σύστημα, το οποίο πρωτίστως ικανοποιεί το σινάφι, δευτερευόντως το κόμμα, τριτευόντως τους όποιους «εταίρους» και τελικώς, εφόσον τούτο είναι συμβατό με τα παραπάνω, ασχολείται και με τα προβλήματα του λαού. Ως προβλήματα του λαού δεν εννοώ βέβαια τις συντεχνιακές, τοπικιστικές και (κρυφο)κερδοσκοπικές απαιτήσεις «των δικών μας παιδιών», αλλά τα μακροπρόθεσμα, εθνικά, κοινωνικά, ανοικτά οράματα που συγκροτούν το δημόσιο συμφέρον, το μέλλον του τόπου.

Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η υπουργός Εξωτερικών είναι στενοί συγγενείς πρωθυπουργών, ενώ δεκάδες βουλευτές είναι απόγονοι παλαιότερων πολιτικών αφενός αναδεικνύει μια παθογένεια του ίδιου του πολιτικού συστήματος (το οποίο, αντί να παράγει πολιτικές ιδέες, απλώς αναπαράγει τον εαυτό του με «βιολογικούς όρους») κι αφετέρου διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για τη λειτουργία της «πολιτικής μηχανής ( politics machine ), η οποία δημιουργεί τα δικά της πελατειακά δίκτυα που δρουν παράλληλα -αν όχι αντίθετα- με τη θεσμική διαδικασία.

Η παραγωγή πολιτικής δεν είναι δυνατή χωρίς διαφανή δι-αγωγή ζωή των νομοθετών, χωρίς ανεξαρτησία στην έκφραση γνώμης και χωρίς ανάληψη κινδύνων (αν όσα προτείνονται έρχονται σε σύγκρουση με τα άνομα συμφέροντα των media ). Δεν μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι βουλευτές όλων των κομμάτων είναι ίδιοι. Όχι βέβαια, ο καθένας έχει την ιστορία του, την παιδεία του, την προσωπικότητα του. Δυστυχώς όμως, τελικά -προκειμένου να μείνουν «μέσα στο παιχνίδι»- όλοι παίζουν τον ίδιο (άχαρο) ρόλο του προπαγανδιστή, του κουκιομέτρη, του πιστού αυλοκόλακα. Έτσι όμως δεν παράγονται πολιτικές ιδέες αλλά ατάκες εξυπνακίστικες, χαριτωμένα τρικ και συνθήματα μίας χρήσης.

Αυτή η (κοινή) διαπίστωση έχει ως αποτέλεσμα οι ψηφοφόροι να επιλέγουν ένα κόμμα να τους κυβερνήσει, δίχως όμως να εμπιστεύονται ή να αγαπάνε τους εκπροσώπους τους. Ψηφίζουν αρνητικά, για να φύγει κάποιος, κι όχι θετικά, για να έρθει κάποιος καλύτερος.

Αυτή η πολιτική λογική, ακόμα κι αν έχει μακροπρόθεσμα «τιμωρητικό χαρακτήρας στην πραγματικότητα διαβρώνει τα θεμέλια της Δημοκρατίας.

ΥΓ: Προτιμότερο να έχουμε 100 ερασιτέχνες της προσφοράς από 300 επαγγελματίες της παραφ(θ)οράς.