Ώρα συν-πράξεων

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" | 10/09/2007

«Κι αν κάτι δεν πιάνετε
μην ψαχουλεύετε κριτικά τον πομπό,
μάταιος κόπος. Ξεσκουριάοτε τους δέκτες σας»
Τ. Μιχόπουλου, Κορακοφωλιά

Είχα την ευτυχή εμπειρία να διατελέσω ενεργό μέλος του ΠΑΣΟΚ τα πρώτα χρόνια των οραματισμών και των κοινωνικών αλλαγών και να υποστηριχθώ από τον ΣΥΝ στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές ως υποψήφιος υπέρνομάρχης Αθήνας-Πειραιά. Έχοντας γνωρίσει και συζητήσει με τα περισσότερα ηγετικά στελέχη των δύο αυτών κομμάτων, αλλά -κυρίως- έχοντας συνεχή και άμεση επαφή με τους πολίτες, που ψηφίζουν αυτά τα κόμματα, νομίζω ότι διαθέτω το αναγκαίο «υλικό» για να διατυπώσω μια άποψη ως προς τις δυνατότητες συνεργασίας.

Αναμφίβολα, υπάρχουν διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις των δυο αυτών πολιτικών χώρων σε καίρια ζητήματα της δημόσιας ζωής. Αναμφίβολα, υπάρχουν διαφορετικές ιστορικές αφετηρίες και αναφορές στα στελέχη τους. Αναμφίβολα, υπάρχουν εκατέρωθεν καχυποψίες ως προς την ειλικρινή διάθεση για ένα ελάχιστο «κοινό πρόγραμμα». Είναι όμως, όλες αυτές οι εκτιμήσεις και επιφυλάξεις αρκετές για να σκοτώσουν εν τη γενέσει της κάθε προσπάθεια σύγκλισης και κάθε ελπίδα, του 50% τουλάχιστον των Ελλήνων, για μια κυβερνώσα σοσιαλιστική Αριστερά;

Ασφαλώς, και η στάση απέναντι στο -άρθρο 16Σ. ή και σε πτυχές της εξωτερικής πολιτικής έχουν τη σημασία τους. Υπάρχει, όμως, ανώτερο δημόσιο συμφέρον από το ν' αλλάξει η πορεία και η προοπτική αυτής της χώρας;

Έχω τη βαθιά πεποίθηση ότι ο αριστερός, δημοκρατικός, προοδευτικός κόσμος δεν ενδιαφέρεται -και ορθά- αν το ΠΑΣΟΚ χάσει τις εκλογές με μικρότερο ποσοστό από το 2004 ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει μία παραπάνω μονάδα. Την ίδια αρνητική θέση έχουν οι ενεργοί πολίτες για το αν το ΠΑΣΟΚ καθίσει τις εκλογές βγάζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ εκτός Βουλής, με ενδεχόμενη συνέπεια ένα κομμάτι της κοινωνικής Αριστεράς να μη στηρίζει τις αλλαγές, τις οποίες θα ήθελε να προωθήσει ως κυβέρνηση.

Λαϊκή δυναμική, αποτίναξη του κομματικού βραχνά της οικογενειοκρατίας, εκκαθάριση του πολιτικού προσωπικού από τους αναρριχητές και αυλοκόλακες, τους φθαρμένους και διεφθαρμένους, τους ανίκανους, τους διαπλεκόμενους δεν μπορεί να επιτευχθούν παρά μόνο με συμ-πράξεις.

Οι εσωκομματικές ισορροπίες, οι δήθεν αυτάρκειες και οι μόνιμες φοβίες, τα φέουδα και τα μαγαζάκια, οι προσωπικές στρατηγικές και οι παρεΐστικες φιλοδοξίες πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε πολιτικά μεγαλόψυχες πρωτοβουλίες. Πρέπει να σταματήσει, πλέον, το ένα κομμάτι της Αριστεράς να δηλητηριάζει τα άλλα (προς τέρψη και ευχαρίστηση της συντηρητικής παράταξης). Ο πελατειακός πολιτικός νεο-γεροντισμός και οι μετεγγραφές μιας χρήσης πρέπει να καταχωνιαστούν στο χρονοντούλαπο τής ιστορίας και ν' αναδειχθούν νέα πρόσωπα, που θα διαμορφώσουν νέες πολιτικές σχέσεις και θα διατυπώσουν νέες κοινωνικές προτάσεις.

Η ΣΟΔΗΑ (Σοσιαλιστική Δημοκρατική Αριστερά) έχει ωριμάσει στη συνείδηση του λαού. Δεν μένει παρά να την τολμήσουν τα κόμματα.

ΥΓ: Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι τις εκλογές δεν τις κερδίζει η Δεξιά, αλλά τις χάνει (με τις αδράνειες και ατολμίες της) η Αριστερά.