Καθηγητής Γιάννης Πανούσης






Ενεργοποιήστε την Javascript για να συνεχίσετε!

Αδιαπραγμάτευτη Αριστερά;



                                                           Αδιαπραγμάτευτη Αριστερά;

 

Κανείς δεν έχει μιλήσει για την ιδιοτελή Αριστερά.

Το να είσαι αριστερός έγινε επάγγελμα

Γιάννης Κακουλίδης

 

Προφανώς ο ελληνικός λαός θα κατανείμει – και με την ψήφο του- ευθύνες και ελπίδες. Και είμαι βέβαιος ότι στην απόφασή του αυτή δεν θα επηρεαστεί από τους «επαναφορτιζόμενους», τους «επαναπατριζόμενους» ή τους εσαεί αυτο-αλληλο-βαυκαλιζόμενους. Θα δει το μέλλον χωρίς ιδεοληπτικούς παραμορφωτικούς φακούς.

Ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έρθει πρώτος γιατί μόνον έτσι θα μπορεί να θέσει τα όρια και το πλαίσιο των όποιων συνεργασιών. Υπάρχουν όμως τρία προαπαιτούμενα:

  • Πρώτον δεν θα ανακυκλώσει, τουλάχιστον σε κυβερνητικό επίπεδο, τα ίδια πρόσωπα σε ρόλους που δεν γνωρίζουν (και το «απέδειξαν» επί 7 μήνες). Άλλο φίλος κι άλλο υπεύθυνος υπουργός.
  • Δεύτερον θα συνειδητοποιήσει ότι το καταγγελόμενο «κατεστημένο» ούτε ομοιογενές ούτε όλο παθογενές είναι. Δεν μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να βάλει απέναντί του όλο το υπάρχον προσωπικό που δεν «γουστάρουν» οι διάφορες ομαδούλες μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ (κι όχι πάντοτε με ιδεολογικά κριτήρια αλλά και με ιδιοτελή).Πώς θα κυβερνήσεις μια χώρα όταν στήνεις στον τοίχο τη διανόηση, τους ακαδημαϊκούς, τους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες, τους επιχειρηματίες επειδή δεν ψηφίζουν το κόμμα σου;
  • Τρίτον θα αλλάξει όλη τη δομή της Κυβέρνησης. Είναι παλιομοδίτικη, μη- λειτουργική και αναντίστοιχη με τις ανάγκες της χώρας (μνημονιακές και άλλες).

Ο Τσίπρας δεν διαθέτει το αλάθητο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται να διαπράττει τα ίδια λάθη με τους ίδιους (και για τους ίδιους) ανθρώπους του στενού περιβάλλοντος.

Η παρέα έγινε Kόμμα, το Κόμμα έγινε Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση καλείται να σώσει τη χώρα.

Τούτο σημαίνει ότι η Αριστερά δεν έχει ανάγκη από «επαγγελματίες αριστερούς» ή από «αριστερούς ακροβάτες».

Αδιαπραγμάτευτη Αριστερά είναι αυτή που δεν θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της χώρας και του λαού κι όχι αυτή που προστατεύει τις αγκυλώσεις της και τους εκπροσώπους ενός κοινωνικά απομονωμένου Ιερατείου.