Προαπαιτούμενα
Ημερομηνία: 08-10-2015 | Κατηγορία: Άρθρα - Ομιλίες Εκτύπωση | Αποστολή |
Μοιράσου
Προαπαιτούμενα
Γονατίζει,
προσφέρει τη νίκη του
στους ηττημένους
Αντ. Μακρυδημήτρης, Ιππότης (αδημοσίευτο)
Γκρίζα, μελαγχολική, κολοβή, ανάπηρη η Δημοκρατία μας μόνον άχρηστη δεν είναι σ’ αυτήν την εποχή.Αρκεί να την πιστεύουμε και να την υπηρετούμε.
Κι όμως μερικοί ισχυρίζονται ότι μπορούν να προστατευθούν τα δικαιώματα των ανθρώπων και των πολιτών χωρίς να υπάρχειευνοούμενο Κράτος. Με άλλα λόγια από τη μια υπονομεύουν το Κράτος κι από την άλλη διαμαρτύρονται που τα δικαιώματα δεν γίνονται συχνά σεβαστά (όχι μόνον από τους δημόσιους λειτουργούς αλλά από τον διπλανό συμπολίτη).
Ποιός άραγε έχει διδάξει στους Έλληνες (αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους) ότι η Δημοκρατία δεν έχει σταθερούς κανόνες και ότι όλα βρίσκονται συνεχώς υπό διαπραγμάτευσιν;
Υπό διαπραγμάτευσιν τα δικαιώματα του πολίτη και του ανθρώπου, λόγω και των εγκληματογόνων κινδύνων. Υπό διαπραγμάτευσιν η ισότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια των μεταναστών, λόγω κρυφοξενοφοβικών καταλοίπων. Υπό διαπραγμάτευσιν η απασχόληση, η απασχολησιμότητα, η εργασία, λόγω αενάως μετακινούμενης παγκοσμιοποιημένης αγοράς.Υπό διαπραγμάτευσιν -από την πλευρά των πολύχρωμαν λαμογιών- για το τί είναι νόμιμο και τί είναι παράνομο, λόγω της πολιτικοκοινωνικής και ηθικής ασάφειας (ή και της έμμεσης «νομιμοποίησης») της διαφθοράς της παρέας και της καθημερινότητας.Υπό διαπραγμάτευσιν οι συνδικαλιστές με τα κόμματά τους, οι γιατροί με τους ασθενείς τους (για το ποιός θα ζήσει), οι καθηγητές με τους φοιτητές (για το ποιός θα «κοπεί» ή θα «καεί») οι πολιτικάντηδες με την αλήθεια, οι έμποροι με τις τράπεζες, τα ΜΜΕ με τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Αν όμως όποιος διαπραγματεύεται με τον Θεό πάντα σε κάτι θα υστερεί και όποιος διαπραγματεύεται με τον Διάβολο πάντα κάτι θα χάνει, ίσως θα έπρεπε οι Έλληνες διαπραγματευτές και διαπραγματευόμενοι να μετρήσουν ξανά το μπόι τους μπροστά στην Ιστορία.
Υ.Γ.1: Μήπως πρέπει να καθιερωθεί ο θεσμός της πολιτικής αναξιότητας και να αποδοθεί σε όλους αυτούς που προδίδουν -καθημερινά- τα όνειρα και τις ελπίδες του λαού (συνήθως δι’ ίδιον όφελος);
Υ.Γ.2: Θα πρότεινα στους αξιωματούχους, που επικαλούνται συνεχώς (και ανιδιοτελώς;) την αποστολή τους «να σώσουν την πατρίδα» (ή την παρτίδα;), να συνειδητοποιήσουν αφενός ότι χωρίς Δημοκρατία και Ελευθερίες των πολιτών (ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η ασφάλεια για το αύριο) δεν νοείται σωτηρία κι αφετέρου ότι όποιος άρχων τελικά αποτύχει να σώσει την Πατρίδα, να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι ο λαός του επιφυλάσσει τη γνωστή τιμωρία της αναδρομικής απαξίωσης. («Σωτήρες» χωρίς να ρισκάρουν προσωπικά τίποτα, ούτε οικονομικό, ούτε πολιτικό, ούτε ηθικό δεν ανέχεται η Ιστορία).