Οι δήθεν υπερασπιστές του «χώρου»

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

                                              Οι δήθεν υπερασπιστές του «χώρου»

Οι αφελείς νεκροί μας είχαν άδικο

Οι συμμαχίες αλλάζουν με τα χρόνια.

Εκείνοι που τους σκότωσαν

Κάθονται τώρα στο τραπέζι μας.

Σπ. Τζουβέλης, Ποιητικό ανθολόγιο.

Όταν ένα σύστημα/καθεστώς δεν μπόρεσε (δεν ήθελε;) να διαμορφώσει όρους και όρια ηθικοπολιτικής τάξης, όταν με άλλα λόγια «παίζει» με οποιονδήποτε για ο,τιδήποτε, όταν η ηγετική ομάδα άλλα λέει, άλλα εννοεί, άλλα ψηφίζει κι άλλα εφαρμόζει τότε αυτονοήτως και αυτομάτως οδηγούμαστε σε μια πολιτική αρτηριοσκλήρυνση που έχει ως άμεση συνέπεια την κομματική αυταρχοποίηση λόγω συντήρησης. Η χαμένη (ή προδομένη) άνοιξη της νιότης μετουσιώνεται σε γεροντική φαντασίωση αιώνιας «επανάστασης». Καθισμένοι ή καθεστωποιημένοι ή λαμογιοποιημένοι «πρώην» αρέσκονται να εμφανίζονται (στον εαυτό τους και στους άλλους) ως πιστοί φρουροί του «χώρου». Αν τους ρωτήσεις «ποιου χώρου» θα  αναμασήσουν συνθήματα και κενολογίες της περασμένης πεντηκονταετίας. Πήραν ό,τι πήραν από το «χώρο», διαμέλισαν τις αρχές της ιδεολογίας του «χώρου»,  κατασπάραξαν τους εσωτερικούς εχθρούς του «χώρου» και τώρα βγάζουν άηχες κορώνες για την αυθεντική εκπροσώπηση του «χώρου»: Ο «χώρος» των απομειναριών της χθεσινής αυταπάτης και της σημερινής πολιτικής εκμετάλλευσης από τους «νοσταλγούς του χώρου» λόγω  της αθωότητας μερικών. Ο «χώρος του στρογγυλού τίποτα» που επιδοτείται από πολλές πλευρές για να μην τελειώσει το παραμύθι.

Λογική και πολιτική συνέπεια αυτής της ασυνέπειας:

• Διπρόσωποι και δίγλωσσοι πολιτικάντηδες των αέναων παραμορφώσεων που ρητορεύουν εν κενώ.
• Ανθρωπάκια που (νομίζουν ότι) ψηλώνουν όταν κονταίνουν τους ψηλότερους.
• Κόκκινοι ή ροζ ή μπορντώ (καρεκλο)καβαλάρηδες που δεν κοκκινίζουν για τον τρόπο που διαχειρίζονται τα κόκκινα δάνεια.
• Λούμπεν αριστεριστές που ονειρεύονται να εξαθλιώσουν το Κράτος.
• Κοκκινότερα του κόκκινου ΜΜΕ που έχουν εξαφανίσει τις αυτοκτονίες επί Αριστεράς καλλιεργώντας την «αμεροληψία» της καθ΄ημάς ανατολικής χώρας (ούτε καν ανατολής).

Μ΄αυτά και μ΄αυτά ο εθνικολαϊκισμός τεντώνεται (μέχρι να σπάσει με κρότο), η Δημοκρατία χαλαρώνει (μέχρι να αποσυντεθεί τελείως), η κοινωνία μπαίνει στο περιθώριο αφού το πολιτικό μεθοριακό διάκενο ανέλαβε να καθοδηγήσει την κοινωνία προς τη «νέα σωτηρία», ή την «τελική έξοδο»(sic).

Εσχάτως κι ανεπαισθήτως κυοφορείται μέσα στον απλουστευτικό λαϊκισμό (εμείς και οι άλλοι) και η αριστερή διαφθορά ή η για πολλούς μια Νέα Αριστερή Ηθική (ΝΕ.Α.ΗΘΙ) που κατά τη γνώμη μου θα είναι το κύκνειο άσμα όχι της Κυβέρνησης αλλά αυτής  της Αριστεράς στην Ελλάδα.

Όσο και αν πονάει η αντίθετη γνώμη ή η πικρή αλήθεια είναι προτιμότερη από τη σιωπή ή την κολακεία των ….κωφάλαλων αυλικών.

Η Αριστερά πρέπει να απομονώσει το ταχύτερο δυνατόν όλα τα «κενά» περιεχομένου μυαλά και να υπερβεί τις «κενές περιεχομένου διακηρύξεις» και να προχωρήσει στην έμπρακτη απόδειξη ότι γνωρίζει πώς να πορευθεί αλλιώς και με άλλους (κι όχι με τους γνωστούς πονηρούληδες της αριστερής ανομίας και παρανομίας).

Υ.Σ. Το αριστερό παραμύθι που καλά κρατεί δεν τιμάει κανένα πολιτικό ή πολίτη.

• Μπορούμε, σύντροφοι ……. υπό προϋποθέσεις (πράξη πρώτη).
• Δεν μας βοήθησαν οι συγκυρίες και μας πρόδωσαν οι «κακοί» (πράξη δεύτερη).
• Το κόμμα θ΄ αναστηθεί με την ίδια πεφωτισμένη ηγεσία και τους ίδιους αυλικούς (πράξη τρίτη).
• Δεν έμεινε κανένας. Ο λαός δεν μας κατάλαβε. Εμείς όμως είμαστε αθώοι (πράξη τέταρτη και τελευταία).