Οι «ασυμβίβαστα» συμβιβασμένοι

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

                                                      Οι «ασυμβίβαστα» συμβιβασμένοι

Πόσο τις άφησα τις λέξεις μου

να σέρνονται ανάμεσα στο χρόνο

και στη δύναμη

Δ.Χριστοδούλου, Το ελάχιστο που μπόρεσα να είμαι

Μέσα στην πρόσφατη γενικευμένη κρίση (οικονομική, κοινωνική, αξιακή) και κυρίως στη διαχρονική κρίση ανομίας χάσαμε και τον ορθολογισμό μας, την αυτοπεποίθησή μας, την πολιτική μας εντιμότητα (όση μας είχε έτσι κι αλλιώς απομείνει) κι εντέλει την «εθνική μας ισορροπία».

Ιδού ορισμένα παραδείγματα:

Για άλλους η κρίση είναι ευκαιρία οδυνηρής αυτογνωσίας και γι’άλλους επίδειξη αυτοκαταστροφικής ελαφρότητας. Για άλλουςη Δημοκρατία είναι ευκαιρία κατάχρησης δικαιωμάτων και ελευθεριών και γι’άλλους η τραγική μάνα που έχασε τα παιδιά της στις αγορές. Για άλλους η Σοσιαλδημοκρατία είναι ευκαιρία δεξιόστροφης πολιτικής και γι’άλλους το πρώτο (αναγκαίο;) βήμα πριν την αριστερή ρήξη με τον φονταμεταλισμό των άκρων. Για άλλουςη αγανακτισμένη βία είναι ευκαιρία λαϊκού ακτιβισμού και γι’άλλους η άλλη όψη της ίδιας απολυτοποιημένης και απονομιμοποιήμενης εκδίκησης κατά των θεσμών της Δημοκρατίας. Για άλλους τα εθνικά σύμβολα είναι ευκαιρία ανάλωσης του παρελθόντος και γι’άλλους η μοναδική συνεκτική ουσία της ιστορικής διαδρομής της χώρας. Για άλλους η Αριστερά είναι ελπίδα και γι’άλλους κλειδί προσωπικής/παρεϊκής επιτυχίας.

Ορισμένοι πιστεύουν ακόμα πως υπάρχουν εξαρχής αθώοι πολιτικοί (επειδή ανήκουν σε κάποιο κόμμα κι ανεξάρτητα από ό,τι έχουν κάνει ή εξακολουθούν να κάνουν στην επαγγελματική ή ιδιωτική τους ζωή) και εξαρχής ένοχοι πολιτικοί (επειδή ανήκουν σ’ένα αντίθετο κόμμα κι ανεξάρτητα από το πώς ζουν ως οικογενειάρχες και επιστήμονες). Αυτή η μονομέρεια πόσο απέχει από τον τυφλό φανατισμό;

Πρέπει ν’αντισταθούμε σε αυτούς που τάζουν ή διατάζουν. Αυτούς τους κομπορρήμονες που αντιμετωπίζουν με όρους ιδιοχρησίας τα δημόσια πράγματα.Τρέχουν συνεχώς πίσω από τα γεγονότα αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι προβλέπουν το μέλλον ή ότι δημιουργούν προϋποθέσεις ανάκαμψης (έτσι ονομάζουν τους «συμψηφισμούς»;).

Η κομματική παράνοια (που αναγνωρίζει αλληλεγγύη μόνο μεταξύ των ιδίων τάξεων και όχι επί παντός πάσχοντος) δεν συμβάλλει στην ενότητα του λαού. Για να αντιστραφεί αυτή η χρόνια πολιτική ασθένεια πρέπει η κοινωνία να «γαλουχηθεί» χωρίς παρωπίδες. Δίκαιο δεν είναι ό,τι αρέσει στον καθένα (Οράτιος) και Ελευθερία σημαίνει ότι θα γίνουν και πράγματα που δεν μας αρέσουν (Φ.Α.Χάγιεκ). Η Ελευθερία είναι στάση και επιλογή ζωής. Το ίδιο και η Δημοκρατία. Τα υπόλοιπα ανήκουν στους άφρονες «ελα-μωρέ-δες».

Για την κρίση και την ακρισία μας δεν θα τιμωρήσουμε τη Δημοκρατία αλλά τους επίορκους όλων των αποχρεώσεων.

Υ.Γ.1. Τί τύπο πολιτικού αρχηγού προτιμάμε; Dealer ή Killer?

Υ.Γ.2. Υπάρχει κόκκινη γραμμήανάμεσα στο συμβιβασμό, τον συμψηφισμό, τη συναλλαγή και τη δοσοληψία;