The game is over?

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

The game is over;

Ζούσαμε καλύτερα

τότε που λέγαμε ότι δεν ζούμε καλά.

Θ. Κάππος, Η επανάσταση που έρχεται

Όλοι βρίσκουν ότι κινούμαστε σε πολιτικό κενό και οι περισσότεροι θέλουν να το καλύψουν με παλιά και φθαρμένα υλικά. Έτσι όμως μάλλον διευρύνουμε παρά υπερβαίνουμε την κρίση.

Ακόμα κι αυτοί που δημοσκοπικά ή κρυφο-ταβερνιακά θέλουν ένα άλλο κόμμα, στην πραγματικότητα κατά βάση θα προτιμούσαν ή ένα κόμμα στα μέτρα τους ή ένα κόμμα από θρύψαλα κομμάτων ή προσώπων που είχαν υποστηρίξει στο παρελθόν.

Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν «μυρίζει» κάτι το καινούργιο.

Ακροδεξιοί θέλουν κόμματα αρχών, αριστεροκεντρώοι θέλουν κόμματα αρχηγών, λαμόγια θέλουν κόμματα εξουσίας και πάει λέγοντας.

Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν αυτό που έρχεται και μηρυκάζουν αυτό που υπήρχε.

Δεν πρόκειται για σωσίβια ή για σκιάχτρα αλλά για απόπειρες εξορθολογισμού της ανορθολογικής μεταπολιτευτικής πελατειακής διαχείρισης των κοινών. Δεν αλλάζουμε «παράδειγμα», απλώς αλλάζουμε «εχθρούς».

Αρνούμενοι να συγκινδυνεύσουν μαζί με τους εταίρους συνδαιτυμόνες τους αρκετοί (κυρίως παλιές καραβάνες και διανοούμενοι της Πλατείας) επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τη φωνή της απόγνωσης των άλλων και να μεταμφιεστούν σε νεο-σωτήρες.

Χρησιμοποιούν το φαντασιακό ή και το συναισθηματικοπαρορμητικό για να χειριστούν – ιδίοις ωφελήμασι – το πραγματικό.

Μεγαλοστομίες και κούφιες διακηρύξεις καθώς και ατομικοί πολιτικοί αυτοπροσδιορισμοί αναδεικνύουν για μια ακόμα φορά το κενό στρατηγικής και αντικαθιστούν το σχέδιο και το πρόγραμμα.

Δεν φταίει η κρίση που η Αριστερά δεν μπορεί να διαμορφώσει όρους στρατηγικών συμμαχιών ή που ορισμένοι πολιτικοί περιμένουν να αλλάξουν τα πράγματα για να «κάνουν τα ίδια». Υπεύθυνες είναι οι εκάστοτε ηγετικές ομάδες των αριστερών κομμάτων που επιμένουν στην απόλυτη ορθότητα των ιδεολογημάτων τους και δεν διδάσκονται από τα λάθη του παρελθόντος.

Η χώρα δεν (δια)σώζεται με χαμαιλεοντισμούς, (αντι)τσογλανισμούς, λεβεντομαγκιές ή αριστερό life style.

Καμιά σκηνοθεσία δεν μπορεί να κρύψει το χαλασμένο μακιγιάζ των γερασμένων ή κουρασμένων ή κορεσμένων ηθοποιών (ιδίως των πρωταγωνιστών).

«Ζητείται το ζητούμενο», όπως εύστοχα αναφέρει ο Καθηγητής Θ. Παπαγγελής (Βήμα Κυριακής, 22/12/13).

Αναζητείται κοινός νους και κοινή  συμφωνία.

Άλλο το αυτονόητο κι άλλο το αυτανόητο.

Άλλο η ανανέωση κι άλλο η αναπαλαίωση.

Άλλο ο φόβος μπροστά στην εξουσία κι άλλο ο φόβος μπροστά στην ελευθερία.

Αναρωτιέμαι όμως:

Είναι άλλο οι (κυβερνητικοί) μπαμπούλες κι άλλο οι («αντιστασιακές») κουκούλες;

Είναι άλλο ο δικομματισμός ΠΑΣΟΚ – ΝΔ κι άλλο η «τιτανομαχία» ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι άλλο η επιβίωση του ρουσφετιού κι άλλο η αναβίωση της διαπλοκής;

Είναι άλλο ο Καλάσνικωφ ως ποιητής κι άλλο ο Καλάσνικωφ ως κατασκευαστής φονικού όπλου;

Είναι άλλο η διαφθορά υπέρ του Κόμματος κι άλλο η διαφθορά κατά του καπιταλισμού ή του Μνημονίου;

Ας τελειώνουμε με τους μύθους της Μεταπολίτευσης, δηλαδή με τους δικούς μας μύθους.

Το παιχνίδι τελείωσε. Rien ne va plus.

Οι κώδωνες κινδύνου χτυπούν μέσα στο ανανοηματοδοτούμενο πνεύμα της Δημοκρατίας. Ας μην προλάβουν να χρησιμοποιήσουν άλλοι τις εξόδους κινδύνου για να μας βγάλουν έξω από τη Δημοκρατία.

Υ.Γ: Τα λαμόγια δεν υπηρετούν τον καπιταλισμό. Για το «τομάρι» τους μόνο ενδιαφέρονται. Οι ιδεοληπτικοί δεν υπηρετούν την αριστερά. Για την ιστορική αυτοδικαίωσή τους μόνο ενδιαφέρονται.