Κρίκοι και θηλιές της εξουσίας
Ημερομηνία: 23-06-2011 | Κατηγορία: Άρθρα - Ομιλίες Εκτύπωση | Αποστολή |
Μοιράσου
Άρθρο στο aixmi.gr, 23/06/2011
Μου ζητάς να μοιραστούμε
Τη φτωχή μου στέγη
Και απειλείς τη ζωή μου
Σπ.Κατσίμης, Αμνήμων
Η κάθε εξουσία, ιδίως η πολιτική, σφυρηλατεί μιαν αλυσίδα με τέσσερις (συν ένα, τον α-δύναμο) κρίκους.
Ο πρώτος κρίκος είναι η οικογένεια, η δυναστεία, το σόϊ , η φατρία, τα κλειστά δωμάτια (και στόματα).
Ο δεύτερος κρίκος είναι οι κάθε είδους «κηπουροί», φυτά (αναρριχόμενα), γελωτοποιοί και τροβαδούροι της Αγίας Οικογενείας.
Ο τρίτος κρίκος είναι οι αναλώσιμοι τεχνοκράτες και διανοούμενοι που προσλαμβάνονται με σύμβαση open. gov. και διώκονται με συκοφαντίες – εξπρές.
Ο τέταρτος κρίκος είναι αυτοί που κάνουν τη βρώμικη δουλειά, το ταμείο, το θησαυροφυλάκιο (διότι ως γνωστόν δεν μπορεί να μακροημερεύσει μια Δυναστεία χωρίς να υποστηρίζεται από χρήμα, με το οποίο άλλωστε «χρυσώνει» και δημοσιογραφικές πένες.
Ο α-δύναμος κρίκος είναι ο λαός. Αυτός ο «ασθενής» κρίκος, ο τελευταίος στη σειρά, όταν σπάει διαλύει όλη την αλυσίδα, καταργεί τις βασιλομήτορες, τις ευνοούμενες, τις «χρυσές» εφεδρείες, τους υπουργούς προπαγάνδας όλων των εποχών (και των αφεντάδων), τις στρατιές των παρατρεχάμενων και γίνεται θηλειά στο λαιμό των ανάξιων της πατρίδας (που παρουσιάζονται σαν «σωτήρες»). Προσοχή. Αυτός ο κρίκος έχει διαρραγεί.
Υ.Γ1: Μήπως πρέπει να καθιερωθεί ο θεσμός της πολιτικήςαναξιότητας και να αποδοθεί σε όλους αυτούς που προδίδουν – καθημερινά – τα όνειρα και τις ελπίδες του λαού (συνήθως δι’ ίδιον όφελος);
Υ.Γ2: Θα πρότεινα στους υπουργούς και λοιπούς αξιωματούχους, που επικαλούνται συνεχώς το καθήκον τους «να σώσουν την πατρίδα» ( ή παρτίδα;), να συνειδητοποιήσουν αφενός ότι χωρίς Δημοκρατία και Ελευθερίες των πολιτών (ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η ασφάλεια για το αύριο) δεν νοείται σωτηρία κι αφετέρου ότι όποιος άρχων τελικά αποτυγχάνει να σώσει την Πατρίδα, οι λοιποί πατριώτες του επιφυλάσσουν τη γνωστή τιμωρία. («Σωτήρες» χωρίς να ρισκάρουν τίποτα, ούτε οικονομικό, ούτε πολιτικό, ούτε ηθικό δεν ανέχεται η Ιστορία).