Μαλλιά – Κουβάρια

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στο aixmi.gr, 05/07/2011

Πηγαίνω συχνά στον φωτογράφο 
Τουλάχιστον έτσι, 
Χαμογελώ συχνότερα 
Λένα Παππά, Στον φωτογράφο 

Τί το ιδιαίτερο είχαν τα επεισόδια πριν λίγες μέρες στο κέντρο της Αθήνας; Κατά τη γνώμη μου, πέραν των καταστροφών (τόσο υλικών όσο και της εικόνας της χώρας), εγείρουν και ένα επιπλέον ζήτημα για την ίδια την Δημοκρατία: Υπάρχουν διακριτοί (και ορατοί) ρόλοι και θεσμικές λειτουργίες ή ο καθένας εφαρμόζει τον δικό του «νόμο»;

Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι στα επεισόδια, αλλά και όσοι τα είδαν από τις τηλεοράσεις, δύσκολα θα μπορούσαν να απαντήσουν στα παρακάτω ερωτήματα:

Ποιοι ήταν τι ;

Ποιοι ήταν με ποιους ;

Ποιοι βαρούσαν ποιους και γιατί ;

Ποιοι ρίχναν και ποιοι «έτρωγαν» τα πάσης φύσεως υλικά πολέμου;

Αυτή η θολή δημοκρατική (;) νομιμοποίηση διαφόρων μονομάχων κι αυτή η ηθελημένη (;) σύγχυση δεν θα μας βγει σε καλό. Όποιος και να νομίζει ότι κέρδισε πόντους ή στόχους, γρήγορα από θύτης θα βρεθεί στη θέση του θύματος, διότι όταν ανοίγουν οι ασκοί της βίας οι άνεμοι δεν φυσάνε προς τη μία μόνο κατεύθυνση.

ΥΓ1: Έχουμε Αστυνομία στην υπηρεσία του πολίτη ή στην υπηρεσία των πολιτικών;

ΥΓ2: Έχουμε πατριωτικό καθήκον να προστατεύσουμε τη Δημοκρατία και την Ελευθερία ή τα μέλη της κυβέρνησης;

ΥΓ3: Οι κοκορομαχίες στη Βουλή υποκαθιστούν τα «δακρυγόνα» (το κλάμα της Δημοκρατίας)ή τα «καπνογόνα» (η τυφλωμένη Δημοκρατία);