(Ξε)μείναμε από παραδείγματα;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 07/05/2011

«Στον καθένα ό,τι του αξίζει. Τώρα μπορούμε να πεθάνουμε εν ειρήνη με τον εαυτό μας»
Νάντια Βαλαβάνη, Οι κούφιοι άνθρωποι

Οι βουλευτές είναι διπλά και τριπλά εργαζόμενοι. Ως επαγγελματίες (δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, εκπαιδευτικοί), ως εισηγητές/αγορητές σε διάφορες κοινοβουλευτικές διαδικασίες (νομοσχέδια, επιτροπές κ.λπ.) και κυρίως ως (καλοί ή κακοί) αγωγοί ροής του κυβερνητικού ή αντικυβερνητικού έργου και λόγου στους πολίτες. Εξαιρώ βέβαια από το συλλογισμό μου τις όποιες -ενδεχόμενα- υπόγειες διαπλοκές ή πελατειακές σχέσεις ορισμένων με αδιαφανή (παρά)κεντρα εξουσίας.

Ο παραπάνω τριπλός ρόλος των βουλευτών που ορισμένες φορές τους καθιστά και «τρισυπόστατους», καθώς με εντελώς διαφορετικά κριτήρια (συχνά και αντιφατικά και αντικρουόμενα), είναι φυσικό να τους δημιουργεί περίσσιο κόπο (στον οποίο βέβαια πρέπει να προσθέσουμε και τον τρόπο επιβίωσης σε ένα αρχηγοκεντρικό πολιτικό/κομματικό σύστημα όπου πολλά εξαρτώνται από τις διαθέσεις του περιβάλλοντος. Αυτή όμως η τελευταία διάσταση του βουλευτικού αξιώματος δεν μπορεί να το εντάξει στα ανθυγιεινά ή επικίνδυνα επαγγέλματα (ώστε να μπορεί να αποτιμηθεί και χρηματικά).

Ακόμα όμως κι αν οι (όλοι; ορισμένοι; μερικοί;) βουλευτές είναι σκληρά εργαζόμενοι, εκφράζουν κάτι παραπάνω από τους ευρισκόμενους σε εξαρτημένη εργασία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Συμβολίζουν (και πολλές φορές προσωποποιούν) τη λαϊκή αντιπροσώπευση, την ενότητα του λαού, του έθνους και τη δημοκρατική νομιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού. Η Βουλή δεν είναι μια ομοσπονδία συντεχνιών ή τοπικισμών και ο κάθε βουλευτής δεν είναι ένας δωρεάν σιτιζόμενος στο Πρυτανείο λόγω ενάρετων ή ηρωικών πράξεων.

Για να εκφράσει όμως τα λαϊκά αιτήματα και συναισθήματα, δεν πρέπει ο βουλευτής να αποκόπτεται από τις αγωνίες και τις διαψεύσεις ή τα αδιέξοδα του Ελληνα (τον οποίο «αντιπροσωπεύει»).

Αποδεχόμενος -ως οφείλει- ο βουλευτής αυτό το πολιτικό (και εν μέρει ηθικό) καθήκον είναι υποχρεωμένος να θέσει σε δεύτερη μοίρα τα όποια δίκαια ή νόμιμα αιτήματά του (με οικονομικό περιεχόμενο). Σε περίοδο οικονομικής κρίσης κάποιοι πρέπει να δώσουν το παράδειγμα του δημόσιου ανδρός, δηλαδή του προσφέροντος και μη λαμβάνοντος, του θυσιαζόμενου και μη θυσιάζοντος (τους άλλους). Δεν είναι νοητό πολλοί να τα χάνουν όλα και ορισμένοι να μη ρισκάρουν τίποτα. Το παρόν πολιτικό σύστημα -αν θέλει και μπορεί να έχει μέλλον- πρέπει να βρει τρόπο να σταθεί στο ύψος της πολιτικο-ηθικής ευθύνης κι όχι να επικαλείται μια -έτσι κι αλλιώς «σαθρή»- ιδιοτελή σκοπιμότητα ή νομιμότητα.

Υ.Γ.: Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν αγαπήθηκε γιατί νικούσε στις μάχες, αλλά διότι έτρωγε, κοιμόταν, ζούσε μαζί με τους απλούς στρατιώτες και ορμούσε πρώτος κατά του εχθρού. Θυμόσαστε άραγε κανένα φυγόμαχο, ριψάσπιδα ή κερδοσκοπούντα την ώρα των αγώνων;