Ηρθαν οι ράμπο της ηθικής;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 06/12/2010

Θα ζήσουν με το φόβο
της επάρκειάς τους
Τάσος Ηλιάδης, "Αίθριος λόγος"

Τι θα κάνουμε με αυτούς τους αυτόκλητους σωτήρες που διατείνονται ότι ο ελληνικός λαός έχει ανάγκη εκ των άνω (και υπό των ιδίων) χειρουργικής ηθικής επέμβασης; Αμερικανο-γερμανο-πουθενά σπουδαγμένοι, με ελάχιστη ώς μηδενική γνώση του βάθους της ελληνικής ιστορίας και κουλτούρας, με νοοτροπία Νέας οθωνικής Αντιβασιλείας ανέλαβαν μόνοι τους το εθνικό(;) καθήκον να εκπολιτίσουν τους βάρβαρους «ιθαγενείς».

ΔΕΝ θα σταθώ στο ερώτημα «πού ήσαν και τι ακριβώς έπρατταν όλοι αυτοί την εποχή της κοινωνικής αποκατάστασης ή την εποχή της "μεταρρυθμιστικής" παλινόρθωσης, διότι η εμπλοκή σε προσωπικές στάσεις ζωής (και ανάληψης κινδύνων) δεν έχει στη φάση αυτή πολιτικό ενδιαφέρον. Απλώς υπενθυμίζω ότι όσοι έπαιξαν πολύ το χαρτί της ηθικής κάθαρσης εντέλει κάηκαν οι ίδιοι στο πουργατόριο που χωρίς σύνεση άνοιξαν.

ΠΛΑΪ στους νεόκοπους του σο(ϊ)σιαλισμού της φαμίλιας στοιχήθηκαν (σαν γατούλες) παλιές τίγρεις της ανδρεϊκής ή σημιτικής διακυβέρνησης. Κι όταν λέω «στοιχήθηκαν» εννοώ μπήκαν στην πέμπτη-έκτη σειρά, καθότι οι πρώτες θέσεις είναι κατειλημμένες για τους αλλοδαπούς φίλους των φίλων που έχουν φίλους κάποιους φίλους κ.ο.κ. Αυτοί οι παρ' ολίγον Βρούτοι τώρα μιλάνε ως τρίτοι για τα πεπραγμένα των κυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχαν, αναφέρονται στο πολιτικό πελατειακό σύστημα που πρόσφατα συνειδητοποίησαν και ουδέποτε χρησιμοποίησαν, εκπλήσσονται με το εύρος και το βάθος της διαφθοράς (μήπως και της αποσιωπούμενης διαπλοκής;) την οποία αποτάσσονται μετά βδελυγμίας.

ΔΥΟ τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή η χώρα ήταν ακυβέρνητη τα τελευταία 35 χρόνια και μόλις από το 2009 απέκτησε υπεύθυνη κυβέρνηση ή οι εν λόγω πάσχουν εν σώματι και εν τω συνόλω τους από ηθική αμνησία.

ΚΙ όμως εξακολουθούν αυτοί οι ανθρωπολογικοί τύποι να ανακαλύπτουν το χρέος προς την πατρίδα (τόσα χρόνια ποιον άλλον υπηρετούσαν;), να επενδύουν τις πολιτικές τους γκάφες ή και την ανικανότητά τους με αγγλικούς όρους και παραπομπές σε ξεπερασμένα μοντέλα διοίκησης ή σε απόψεις εμπόρων - διανοητών, να μας κουνάνε το δάχτυλο της απειλής «ότι ξέρουν πολλά για μας» (μήπως το Μνημόνιο επανέφερε και τους φακέλους των ακατανόμαστων;).

ΑΥΤΟΥΣ τους αγέλαστους, διπρόσωπους και αγχωμένους Μεγάλους Ιεροεξεταστές δεν πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε στο γήπεδό τους, δηλαδή στο Κολοσσαίο της Υπουλης και Υπόγειας Διαρροής (Πληρωμένων;) Φημών, αλλά στα μαρμαρένια αλώνια της Αλήθειας. Στο κάτω κάτω η Ιστορία δικαιώνει, και όχι οι κραυγές και οι ψίθυροι.