Πανεπιστημιακές κρυφές εξουσίες;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΠΑΡΟΝ", 03/10/2010

Ποιο είναι τo ζητούμενο στην εξαγγελθείσα πανεπιστημιακή μεταρρύθμιση; Να επέλθει «κάθαρση» από την πολιτική διαπλοκοδιαφθορά που εισάγεται στα ΑΕΙ διά των εντεταλμένων καθηγητών; Να «εξυγιανθεί» ο χώρος από τη μολυσματική διείσδυση των οικονομικών συμφερόντων; Να μείνουν μόνον οι μεγάλοι παίκτες στο παιχνίδι (π.χ. πρυτάνεις, παράγοντες κ.ά.) και να αποβληθούν φοιτητές και λέκτορες; Να συρρικνωθούν τα περιφερειακά ΑΕΙ προς δόξαν και τιμήν των κεντρικών; Να ελέγχεται μέσα από μεγάλους οίκους το παραγόμενο ερευνητικό προϊόν και να διοχετεύεται στην αγορά δίχως δημοκρατικά προσκόμματα; Να παρεμβαίνουν τα ξένα πανεπιστήμια παραγωγής πολιτικής ελίτ (και όχι αναγκαστικά αξιοκρατίας επιστημονικής) στη στελέχωση του golden ακαδημαϊκού πολιτικού προσωπικού της χώρας;

Να πάψει η οικογενειοκρατία και η ευνοιοκρατία [αν ψάξει κανείς στους ορόφους του υπουργείου Παιδείας, σίγουρα θα εκπλαγεί από τον παραγραφόμενο(;) νεποτισμό των ηθικολογούντων υπουργίσκων];

Κι όλα τα παραπάνω τι σχέση μπορεί να έχουν με την αναβάθμιση των σπουδών και την αριστεία; (Εκτός αν οι κρατούντες θεωρούν αυτονόητο ότι μόνον οι ίδιοι είναι άριστοι και όλοι οι υπόλοιποι περιττοί.)

Η εμπιστοσύνη στον θεσμό και στον ρόλο του δεν θα εμπεδωθεί μέσα από εξουσιαστικές ανα-δια-τάξεις.

Χρειάζεται νέο ακαδημαϊκό συμβόλαιο τιμής. Μόνο που αυτό υπογράφεται από δύο τουλάχιστον ισότιμα μέρη και δεν μπορεί να συνιστά —ιδίως για τα ΑΕΙ— προσχηματικό σύμφωνο προσχώρησης.

ΥΓ.: Αφού έχουμε τόση ανάγκη τους «ξένους», γιατί δεν τους καλούμε να αναδιοργανώσουν τη Βουλή, τα κόμματα, τα υπουργεία και να μας μιλήσουν για την έννοια των «δακτυλιδιών» και των κληρονομικών δικαιωμάτων στη σύγχρονη Δημοκρατία;