Εάλω η πολιτική;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 11/10/2010

Δεν θ' αφήσουμε την τύχη του κόσμου στα χέρια ανεύθυνων τριαντάρηδων που το μόνο που σκέφτονται είναι να κάνουν χρήματα
Ρεϊμόν Μπαρ, Συντηρητικός πρωθυπουργός της Γαλλίας

Στο άρθρο αυτό δεν θ' ασχοληθώ με την εκχώρηση εξουσιών εθνικής προτεραιότητας στην τρόικα ή σε οποιονδήποτε άλλον εξωτερικό παράγοντα, αλλά θα επικεντρωθώ στην εκ των έσω υποχώρηση της πολιτικής υπέρ τρίτων ή και υπέρ απολιθωμένων ιδεολογημάτων.

ΣΤΗΝ πρώτη περίπτωση εντάσσεται η (όχι άδολη) πρακτική της στελέχωσης του κυβερνητικού μηχανισμού από βιογραφικά ουδέτερων επιστημόνων. Χωρίς να αμφισβητείται η αξιοσύνη προσώπων αυτής της κατηγορίας (η οποία δεν αποκλείει από χέρι την αξιοσύνη και των άλλων), αυτό που έχει αποδειχθεί στην πράξη είναι ότι δεν διαπιστώνεται μικρότερη διαπλοκή και διαφθορά των τεχνοκρατών (από και προς τα οικονομικά και λοιπά κέντρα εξουσίας) από αυτήν των «λαϊκών αγωνιστών» (κυρίως του ΠΑΣΟΚ).

ΕΠΕΙΔΗ δεν έχει ακόμα επιτευχθεί η πολιτική παρθενογένεση, όλοι αυτοί «οι τύποι με τα μαύρα» όχι μόνον έχουν γαλουχηθεί σε δομές που προετοιμάζουν (ανεξάρτητους;) ηγέτες για όλον τον κόσμο (όπως π.χ. ορισμένα πανεπιστήμια των ΗΠΑ), αλλά και λειτουργούν στον δημόσιο χώρο με αίσθηση προάσπισης κυρίως «ιδιωτικών συμφερόντων».

ΠΑΡΕΕΣ που βαφτίζονται σύμβουλοι, άκαπνοι παρατρεχάμενοι (που ούτε στρατιωτική θητεία δεν έχουν κάνει στην Ελλάδα), οι οποίοι συνεχώς δηλώνουν ότι «πολεμούν και μάχονται» για το καλό της χώρας, «ταμίες διεθνικών δικτύων» που κόπτονται για την οικονομική κρίση: ιδού μερικά από τα προσωπεία των παραπολιτικών green golden boys, οι οποίοι διαβρώνουν από τα μέσα τη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, των κομμάτων και της ίδιας της δημοκρατίας. Πολιτική χωρίς πολιτικούς με ευθύνη και συνείδηση δημοσίου καθήκοντος δεν υπάρχει.

ΑΠΟ την άλλη δεν είναι καθόλου εύκολο να ερμηνεύσει κανείς τον ιδιότυπο αριστερό μεσσιανισμό, ο οποίος δεν περιορίζεται σε μια δογματική -θρησκοληπτικού χαρακτήρα- εμμονή στο χθες αλλά έχει διανθιστεί και με νέα ρεύματα: την αλαζονεία των (αθώων;) νέων, την αμετροέπεια του (επαναστατικού;) λόγου, τον τσαμπουκά των (κρυπτόμενων;) «εφεδρικών στρατών».

ΟΛΕΣ οι εκδοχές της πολυδιασπασμένης Αριστεράς κινούνται με ρυθμούς ιδεολογικής χελώνας, κομπορρημονούν σαν πονηρές αλεπούδες και αλληλοσπαράσσονται σαν αφιονισμένα κοκόρια (υπερασπιζόμενα την ιστορική αδράνεια και αυτοδικαίωση και όχι το μέλλον της Ιστορίας).

Μ' ΑΥΤΑ και μ' αυτά χάσαμε την πολιτική ως ουσία και μας έμεινε η πολιτική επικοινωνία ως τέχνασμα. Η πόλη κατελήφθη. Το ερώτημα είναι αν έχουμε αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει ή αν ακόμα αυτο-βαυκαλιζόμαστε ότι συγκροτούμε τον κυρίαρχο λαό.

ΥΓ. Μήπως πρέπει τα κόμματα να αφήσουν λίγο την κοινωνία «να αναπνεύσει» και να μην την καταπιέζουν με ψευτοδιλήμματα;