Τρι-λογικόν ανομολόγητον;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 23/08/2010

Μ' ανύπαρκτες αποδράσεις
σκηνοθετείς
φανταστικές επαναστάσεις
Αλεξάνδρα Γαλανού, Πορτραίτο

Εξακολουθούμε να είμαστε η χώρα του κλαυσίγελου και της χαρμολύπης. Της κωμωδίας ηθών και της τραγωδίας θεσμών. Της ανευθυνότητας αρχόντων και της αφέλειας αρχομένων. Της διαρκούς υπο-κρισίας εαυτών και αλλήλων. Της μη απολογίας και μη λογοδοσίας. Τρία παραδείγματα:

* ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Παιδείας ως «πανάρετον» φέουδο νομικών καταστρατηγήσεων, δολίων καθυστερήσεων, κοσμικών διασυνδέσεων όχι μόνον αδυνατεί να πιάσει τον σφυγμό της νεολαίας αλλά -το χειρότερο-(ανα)παράγει το πιο βάρβαρο μοντέλο αναξιοκρατίας, νεποτισμού, οικογενειοκρατίας, συναλλαγής. Εχουμε πολλές φορές -και από τη στήλη αυτή- αμφισβητήσει το «ακαδημαϊκό ήθος» των πανεπιστημιακών ή και το «χαλαρό στιλ» των καθηγητών λυκείου, όμως αυτό που εκπέμπει ως «μήνυμα παιδείας» το αρμόδιο υπουργείο είναι τόσο αδιαφανές και σκοταδιστικό, ώστε όλα τα άλλα φαινόμενα να μοιάζουν απλά ατοπήματα.

* Η ΑΘΛΗΤΙΚΗ (;) βία που έχει μολύνει εδώ και πολλά χρόνια τον ελληνικό αθλητισμό (σε αγαστή συνεργασία με το ντόπινγκ και τα στημένα παιχνίδια) αντιμετωπίζεται με ευχές και όρους του 1980. Επειδή όμως σήμερα όλοι γνωρίζουν όλους (ιδίως στην ΕΠΟ και στην ΕΠΑΕ), επειδή η επάνοδος των ίδιων ανθρώπων και των «κύκλων» τους στις ηγεσίες ομοσπονδιών, συλλόγων κ.λπ. θα συνοδευτεί και με τα ίδια ανομήματα, επειδή το αρμόδιο (;) υπουργείο και η γενική γραμματεία δεν μπορούν πλεόν να κρύβονται πίσω από το πολιτικό (διάβαζε: οικονομικοπαρεΐστικο) κόστος, καλά θα 'ναι πριν αρχίσουν τα πρωταθλήματα να τεθούν οι καθαροί κανόνες ή και να πέσουν κεφάλια, γιατί μετά θα είναι αργά.

* Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ως κουτί της καλής Πανδώρας, έχει κουράσει και έχει κουραστεί επαναφέροντας επί 36 μεταπολιτευτικά χρόνια το γνωστό δίλημμα: έξω με καταγγελίες και κινούμενοι ως γνήσιοι (;) επαναστάτες στο 3-4% ή μέσα με όρους και προϋποθέσεις ώστε να δει και ο λαός ότι πράγματι έχουμε διαφορετικές λύσεις (κι όχι ανέξοδες προτάσεις). Αυτή η αυτο-αναφορά στην ηθική του αριστερού (που δεν αντιγράφει στο Πανεπιστήμιο; δεν λούφαρε στον στρατό; δεν βάζει «μέσο» για διορισμό; πληρώνει πάντοτε την Εφορία;) κι αυτή η καχυποψία για το μέλλον της μη ριζοσπαστικής (;) αριστεροσύνης (με ταυτόχρονη συγκάλυψη του παρελθόντος και του παρόντος της σχιζοειδούς αυθεντικότητας του αντικαπιταλιστικού ναρκισσισμού) δεν ωφελεί κανέναν. Ο γνωστός ανιδιοτελής αριστερός δεν κατηγορεί τόσο εύκολα τους συντρόφους του που σκέπτονται αλλιώς, διότι ούτε ο ίδιος κατέχει την απόλυτη (θεομαρξική;) αλήθεια, ούτε οι δίκες προθέσεων συμβάλλουν στον ανοιχτό διάλογο. Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν εν μέσω θέρους. Ολοι περιμένουν τον Σεπτέμβρη, αλλά κανείς δεν ξέρει γιατί.