Τρόικα ή τρίλιζα;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 12/07/2010

Τόσο σκληρά τιμωρούν τους κλέφτες
Τους ρίχνουν σ' ένα γραφείο να γεράσουν
Ν. Καράβελος, Και οι σαράντα κλέφτες

Εχουμε μπλέξει άσχημα. Σφηνωθήκαμε (ή καλύτερα: μας στρίμωξαν) ανάμεσα στο Ιερατείο του ΔΝΤ, το Κομμουνιστικό Αλάθητο και τη (μεταθανάτιο;) Σωτηρολογία του σοσιαλφιλελευθερισμού.

Η δοξολόγηση, η κρίση και το τέλος του Καπιταλισμού άλλοτε εμφανίζονται ως εσχατολογική θρησκεία κι άλλοτε ως (κεκαλυμμένη;) business. Απαντες (πλην των αφελών ιδεολόγων) «κερδοσκοπούν» με τον φόβο.

Η κυβέρνηση ενίοτε δείχνει επικοινωνιακά ισχυρή («η χώρα μας έχει ηγεσία»), ενίοτε αναλίσκεται σε δημόσιες σχέσεις (όσοι γυμνασμένοι αγγλομαθείς θέλετε, σας περιμένει το opengov.) κι ενίοτε συνειδητοποιεί ότι ασύδοτες δεν είναι μόνον οι τράπεζες (η σοσιαλιστικο-εκσυγχρονιστική διαφθορά δεν διαφέρει από τις άλλες).

ΤΟ δόγμα win-win (δηλαδή κινήσεις, όπου κερδίζουν και οι δύο παίκτες) δεν είναι λειτουργικό, όταν το ένα μέρος αισθάνεται ή βρίσκεται σε μειονεκτική θέση. Οταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός αφήνει να εννοηθεί ότι δεν παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις αλλά αυτές «παίρνονται από μόνες τους».

ΚΑΜΙΑ θεωρία παιγνίων δεν μπορεί να επηρεάσει σε θετική κατεύθυνση την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών, όταν η ηγεσία τους αλλά και οι ίδιοι απορρίπτουν τόσο την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό στους θεσμούς όσο και την υπακοή σε κανόνες.

ΚΑΜΙΑ τεχνολογία και κανένα ψηφιακό δίκτυο δεν μπορεί να αντικαταστήσουν την καθαρή σκέψη.

ΚΑΘΑΡΗ σκέψη δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Κινούμαστε όλοι άναρχα ανάμεσα στην απόλυτη ελευθερία και στην τυραννία του «οικονομικώς ορθού» (όπου ο εκλογέας εξισούται με τον καταναλωτή ψευδαισθήσεων και ο πολιτικός με τον παραγωγό επιχειρηματικών σχεδίων).

ΕΙΧΑΜΕ αναθέσει σ' ένα mega-Κράτος την αρμοδιότητα (εξουσία) να διαχειρίζεται τις κοινωνικές μας υποθέσεις κι αυτό λειτούργησε αντι-κοινωνικά (με βάση τη συμπαιγνία οικονομικής ελίτ, εμπόρων πολιτικών ονείρων και λειτουργικών διανοουμένων).

ΤΩΡΑ καλούμεθα να εκχωρήσουμε το μέλλον μας σε ένα mini-Κράτος όπου θα κυριαρχούν η «σοσιαλιστική τεχνοκρατία», η διαχειριστική γραφειοκρατία και τα κοσμοπολίτικα λόμπι.

ΜΙΑ ολιγαρχία ανθρώπων χωρίς ιστορική μνήμη, που δεν ανήκουν ούτε στον κόσμο της πολιτικής ούτε στον κόσμο της επιστήμης, επιχειρεί να πετύχει έναν ανιστόρητο διακανονισμό με την Ιστορία της χώρας (καθιστώντας ατροφικούς τους υπάρχοντες θεσμούς και υποβιβάζοντας τον πολιτικό σχεδιασμό σε απλοϊκούς προπαγανδιστικούς ακτιβισμούς αισιοδοξίας).

ΕΜΕΙΣ διαλέξαμε ηγεσία κι αυτοί (συν οι Αλλοι) επιβάλλουν ένα μοντέλο κοινωνίας που μας αποκλείει. Αυτή η τρίλιζα δεν βγαίνει ποτέ.

ΥΓ. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση το (όποιο) αναπτυξιακό μοντέλο να παραμερίζει εντελώς τις παραδοσιακά υπέρτατες αξίες, όπως είναι η συλλογική ευημερία.