Ποιον θα φάει πρώτα το τέρας;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 07/06/2010

Φιλμάρεις το φόβο σου
για να τον ξορκίσεις;
Δ. Δούκας - Σ. Αναστασιάδη, Ανευ όρων. Ανευ ορίων

Στην opengov. χώρα μας ορθώς ο υπουργός Πολιτισμού έχει αρμοδιότητες και επί του Τουρισμού και επί του Αθλητισμού και επί των ΜΜΕ διότι έτσι αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο χουλιγκανισμός δεν είναι μόνον εκδήλωση βίας έξαλλων οπαδών αλλά και αντικείμενο πολιτισμικής ανάλυσης, τουριστικής εξαγωγής (ως προϊόν αντρισμού, μαγκιάς, «εξέγερσης») και μιντιακής προβολής/εκμετάλλευσης.

Η κυβέρνηση έφτιαξε ένα νέο σκεύασμα με τέσσερα στοιχεία που φαίνεται να έχουν κοινά χαρακτηριστικά.

Ο πολιτικός χουλιγκανισμός που εκφράζεται στις συνεδριάσεις της Βουλής, στα κομματικά όργανα και κυρίως στα τηλεοπτικά πάνελ διαμορφώνει ένα πολιτιστικό πρότυπο (του επιθετικού παίκτη που τον πνίγει το δίκιο του), μεταφέρεται στα γήπεδα (η αδικημένη ομάδα που την κυνηγάνε τα συμφέροντα), μεταμφιέζεται σε κοινωνικό ανταγωνισμό στα λιμάνια (όπου δεν γνωρίζεις ποιος είναι ο δράστης και ποιο το θύμα, ποιος επιβάλλει την τάξη και ποιος κερδίζει από την αταξία) και γενικά κυκλοφορεί «ελεύθερος και δικαιωμένος» όπου, όταν και όπως του αρέσει.

ΟΙ υπόγειες διασυνδέσεις αυτού του ιδιόμορφου χουλιγκανισμού σχετίζονταν πάντοτε με τη διαφθορά και το μαύρο χρήμα.

ΟΜΩΣ κάποια στιγμή ο έλεγχος των κύκλων και των κυκλωμάτων χάθηκε και οι διάφοροι στρατηγοί της εξέδρας, της πλατείας και των καναλιών γίνονται σιγά σιγά αποδιοπομπαίοι τράγοι και εξιλαστήρια θύματα.

ΤΟ τέρας αυτονομήθηκε και, καθώς δεν έχει πια ξένες σάρκες να φάει, αρχίζει να ορέγεται τη δική του αγέλη.

ΟΙ πολιτικοί που εκλέγονταν χρόνια τώρα με τις ψήφους των οργανωμένων συνδέσμων, οι υπουργοί αθλητικοπολιτισμού που επιχορηγούσαν χρόνια τώρα τα (μαύρα) ταμεία των (παρανόμως λειτουργούντων) προέδρων ΠΑΕ, οι αθλητικές εφημερίδες με τους πηχυαίους οπαδικούς τίτλους (και τις λεπτές ισορροπίες συμφερόντων), όλοι αυτοί, και άλλοι πολλοί παρατρεχάμενοι και παρασιτούντες κάνουν τώρα πως δεν καταλαβαίνουν ότι κινδυνεύουν.

Ο αθλητικο-πολιτικο-κοινωνικο-χουλιγκανισμός είναι πια εδώ και πεινάει και διψάει και δεν τον ενδιαφέρει ποιον θα κατασπαράξει.

ΥΓ.: Σε όσους αναλύουν το 2010 με όρους και ιδεοληψίες του 1970, θέλω να επισημάνω ότι τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα στον χώρο του αθλητισμού δεν έχουν καμία σχέση με τον «κλασικό» χουλιγκανισμό. Περισσότερο μοιάζουν με μια μορφή «κοινωνικής τρομοκρατίας» που ασκείται από οργανωμένη και ένοπλη ομάδα έναντι όλων. Οι χούλιγκαν μπορεί να δέρνονταν ή να κατέστρεφαν αλλά όλες αυτές οι εκδηλώσεις βίας σχετίζονταν ευθέως με αθλητικά γεγονότα και δεν γίνονταν με την ευκαιρία αυτών. Επίσης οι κλασικοί χούλιγκαν ούτε λήστευαν ούτε μαχαίρωναν όποιον συναντούσαν στον δρόμο τους. Αρα;