Χαμένοι από χέρι;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 22/02/2010

Μετά την καταστροφή οι τεχνοκράτες βγήκαν αγκαζέ με τις γυναίκες τους να μαζέψουν σαλιγκάρια ανάμεσα στους πνιγμένους
Λ. Μαρδάς, Πλημμύρες

Δεν μπορούμε πλέον να ελέγξουμε ούτε τον κοινωνικό μας θάνατο. Οι προσδοκίες των φτωχών τιμωρούνται με ποινική καταστολή (με την κατηγορία των απροσάρμοστων, των άχρηστων, των ανήθικων). Οι αποτυχίες της (μικρο)μεσαίας τάξης εκλαμβάνονται «ως θέλημα Θεού» (λόγω -ίσως- της μη δυνατότητας να χωρέσουμε όλοι στον επίγειο ή και επουράνιο Παράδεισο). Μόνο λίγοι είναι οι εκλεκτοί και γι' αυτό η σωτηρία (δηλαδή της εργασιακής μας επιβίωσης και όχι βέβαια της ψυχής μας) περνάει αποκλειστικά από τα χέρια τους.

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ πολιτικοί χρησιμοποιούν την (αριθμητική) λογική χωρίς ίχνος (συμπάσχουσας) ενσυναίσθησης. Αλλοι, αντίθετα, ρητορεύουν αυτοναρκισσευόμενοι και αυτάρκεις, αρνούμενοι να συνταχθούν με την πραγματικότητα.

ΜΕΡΙΚΑ κόμματα έγιναν κομματάκια αντιπάλων φατριών και άλλα χάθηκαν μέσα στους ωκεανούς των βιογραφικών και των συσκέψεων σε οβάλ γραφεία. Η «περίφημη» κοινωνία των πολιτών (με τις επιχορηγήσεις και τις μεγαλοστομίες) κρύφτηκε, μη την πετύχει κανένα βόλι εξεταστικής.

ΠΩΣ διαχειρίζεται την κατάσταση αυτή ο μέχρι πρότινος ασφαλής και κομπαστής κεντροαριστερός πολίτης; Πού κλειδαμπάρωσε τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη; Πού ξέχασε την κριτική σκέψη και το δικαίωμα στην ανυπακοή;

ΖΟΥΜΕ -δυστυχώς- σε εποχές μειωμένων συνειδήσεων, χαμηλών ιδεολογικών πτήσεων και ιδιοτελούς «φιλανθρωπίας». Ο φτωχός που δεν συμπαρίσταται στον άνεργο, ο αριστερός υπάλληλος που «ξεκαρφώνει» τον δεξιό υπάλληλο, ο Ελληνας που περιθωριοποιεί τον αλλοδαπό, όλοι αυτοί (εν γνώσει ή εν αγνοία τους) δίνουν την ευκαιρία στους κύριους αποκλειστές και διαχωριστές ν' αναλάβουν ρόλο επιδιαιτητή.

ΟΙ μικροδιαφορές, μικροψυχίες και μικροφιλοδοξίες των λαϊκών στρωμάτων και των ιστορικών ηγεσιών τούς επιτρέπουν τα μεγάλα παιχνίδια των αρχόντων της πανεποπτικής επιτήρησης.

ΟΣΟ εμμένουν -ιδίως οι αριστεροί σχηματισμοί- στις εμμονές τους να κρίνουν, ως αρχιερείς της πίστης, όλους τους άλλους και να τους στέλνουν στη δαντική κόλαση, άλλο τόσο θα θριαμβεύουν οι τάζοντες «νησίδες ευδαιμονίας» (με αντάλλαγμα πάντοτε: γην και ύδωρ).

Μ' ΑΥΤΑ και μ' αυτά οι κύριοι παραμένουν εσαεί «κύριοι των μέσων παραγωγής, διακίνησης και προπαγάνδας», οι κλώνοι τους θα βρίσκονται πάντοτε επί ξύλου (ανασφάλειας) κρεμάμενοι (για ένα άδειο πουκάμισο, για μια Mercedes) και οι σκλάβοι θα κρύβουν επιμελώς τα σημάδια της αλυσίδας που έχουν πληγώσει τα χέρια τους (για να χειροκροτούν στις πρωτομαγιάτικες «επαναστάσεις»).

ΟΙ χρηματο-κράτες, οι τεχνο-κράτες και οι πολιτικο-κράτες κάνουν πως διαφωνούν αλλά στο τέλος «τα βρίσκουν».

ΜΟΝΟΝ ο λαός στέκει χρόνια διχασμένος, απορημένος και αναποφάσιστος.

ΑΥΤΟ ευαγγελίζεται η Αριστερά της διάψευσης;