Η (χ)ώρα των άλλων;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 21/12/2009

Πίσω από την πλάτη μου στέκεται ακοίμητος και μ' ελέγχει των πρώτων χρόνων μου ο εαυτός
Τίτος Πατρίκιος, Οι Μάρτυρες

Κάθε γενιά πρέπει να γνωρίζει πότε κλείνει ο κύκλος της και οφείλει να παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη. Κι οι νεότεροι πρέπει να ξέρουν να περιμένουν τη στιγμή που θα τους δοθεί η σκυτάλη και να μη βιάζονται να «γεράσουν» ή να καταστούν πατροκτόνοι. Ολα θα έρθουν -έτσι κι αλλιώς- στην ώρα τους. Ωρα που καθορίζει η Ιστορία, η συγκυρία και η πολιτική. Αρκεί να γνωρίζουμε ποιες αξίες υπηρετούμε και μεταβιβάζουμε.

ΙΣΧΥΟΥΝ αυτοί οι κανόνες συνέχειας και συνέπειας στη χώρα μας; Πολύ αμφιβάλλω.

ΣΕ ΟΛΑ τα θέματα πιστεύουμε είτε ότι δεν υπάρχουν (ούτε πότε υπήρχαν Αλλοι) είτε ότι οι Αλλοι είμαστε εμείς. Η εθνική αυτοαναφορά συχνά συνοδεύεται και από πολιτικές αυτοαναφορές του τύπου «μόνον εμείς γνωρίζουμε τι είναι Δημοκρατία, Ελευθερία».

Η ΑΓΩΝΙΩΔΗΣ επιχείρηση αυτοδικαίωσης καταλήγει σε κωμικοτραγικές συγχύσεις. Κορδωνόμαστε ως Ευρωπαίοι σε ό,τι μας συμφέρει και μας βολεύει και το «παίζουμε» Ζορμπάδες σε αυτά που διαφωνούμε. Ισχυριζόμαστε ότι είμαστε σοσιαλιστική χώρα και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε διολισθήσει σ' έναν ιδιότυπο «βασιλογενή σοϊ-σιαλισμό». Διεκδικούμε την απόλυτη ελευθερία, ως αναφαίρετο δικαίωμα του αενάως εξεγερμένου (έναντι πάντων αλλά ουδέποτε εναντίον του εαυτού του) νεοέλληνα, την ώρα όμως της καταβολής του τιμήματος αυτής της κατάχρησης ελευθεριών δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν.

ΑΥΛΗ των θαυμάτων αλλά και των θυμάτων, η Ελλάδα έχει διαμορφώσει αντιλήψεις, συνειδήσεις και πρακτικές τόσο αντιφατικές που καθιστούν τον καθένα μας δυνάμει σχιζο-φρενή. Αγαπάμε -λέμε- την πατρίδα αλλά δεν θέλουμε να πάμε στρατό, να πάμε σχολείο, ν' ακούμε για ήρωες, ν' ακολουθούμε τις παραδόσεις. Αγανακτούμε όταν κάποιος (κακώς, κάκιστα) δεν σέβεται των αλλόθρησκων τα ιερά και όσια, αλλά είμαστε έτοιμοι να δικαιολογήσουμε αυτούς που καίνε την ελληνική σημαία.

ΑΠΟ έναν δίκοπο διεθνισμό κοντεύουμε να γίνουμε οι καλύτεροι σύμμαχοι των (όποιων) εχθρών της Ελλάδας, την ίδια ώρα που δηλώνουμε αριστερά-δεξιά ότι δεν χρωστάμε σε κανέναν για την ιστορική πορεία του ελληνισμού.

ΕΙΜΑΣΤΕ και δεν είμαστε ταυτόχρονα.

Πιστεύουμε και δεν πιστεύουμε.

Αγωνιζόμαστε και δεν αγωνιζόμαστε.

ΟΙ «ναι-μεν-αλλάδες» Ελληνες πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν ζούμε μόνοι, γι' αυτό η πολιτικά και κοινωνικά νομιμοποιημένη αλληλεπίδραση (από τα παιδιά μας που δεν είναι «άλλοι») και από τους γύρω μας λαούς (που δεν «Αλλοι») είναι η μοναδική εγγύηση ειρηνικής συμβίωσης (γενεών και κρατών). Ολα τα υπόλοιπα αποτελούν αυτοβαυκαλιστικές υπεκφυγές από την πραγματικότητα.