Νέοι και παλιοί μεθεόρτιοι μύθοι;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 05/10/2009

Δεν αρκεί το πηλήκιο για να διοικείς.
Πρέπει να 'χεις και στρατό.
Σελίν, Ταξίδι στην άκρη της νύχτας

Αλλάζουμε τις λέξεις αλλά όχι τις στάσεις μας. Οι άνθρωποι της εξουσίας μάς φοβίζουν και όχι οι ιδέες τους. Αλλωστε αυτοί οι ίδιοι σκοτώνουν και τα δικά τους πιστεύω από τη στιγμή που αυτοαναγορεύονται σε φύλακες του Ορθού. Επαγγελματίες και φανατικοί κατά του Κακού-Αλλου, μνησίκακοι, ιδεοληπτικοί, ψυχαναγκαστικοί, ιδιοτελείς μετατρέπουν τις ελευθερίες σε Πίστη και τους πολίτες σε πιστούς (μερικούς δε και σε έμπιστους). Γύρω από τους ανθρώπους της εξουσίας (ή συχνά και ανάμεσά τους) κινούνται μιντιακοί «φιλάνθρωποι» που υποκρίνονται -δίχως ίχνος κοινωνικής αλληλεγγύης- τις ευγενικές ψυχές. Ακτιβιστές που αρνούνται κάθε πτυχή του ελληνικού πολιτισμού αντιπροβάλλοντας το μοντέλο (;) του νέου απάτριδος ανθρώπου.

ΚΥΝΗΓΟΙ κεφαλών ή και φαντασμάτων που μισθώνονται προκειμένου να εκφράζουν κατά περίπτωση την οργή και το πάθος του λαού. Αριθμομνήμονες οι οποίοι ανθρώθηκαν σε εγχώρια κομματικά θερμοκήπια και που σφραγίζουν και ξεσφραγίζουν πιστοποιητικά γενικής, ειδικής ή προσωπικής νομιμοφροσύνης (στον Αρχηγό εννοείται).

Η δια-φυγή του πολίτη από την πραγματικότητα δεν συντελείται μέσω της αλλαγής αυτής της πραγματικότητας αλλά μέσω βολικών μύθων.

ΗΓΕΤΕΣ και ηγετίσκοι, λαμπροί και λαμπεροί, αστέρες και αστεράκια, καθαρά πρόσωπα και καθαρά χέρια επιστρατεύονται για να συν-καλύψουν την οικογενειοκρατία, τον νεποτισμό, τα πελατειακά δίκτυα, την αποπολιτικοποίηση.

ΜΥΘΟΙ για εξαδάκτυλους βασιλιάδες, για ισοβασιλείς (απο)γόνους, για εμπνευσμένους σωτήρες, για μωρά, παιδιά, εγγόνια της Αλλαγής, για ξαδέρφια, θείους της Ευταξίας, για Νέρωνες, Βρούτους της Σπαράζουσας Αριστεράς και Πατερούληδες της Σχολάζουσας Αριστεράς.

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ χιτώνες ανακατεύονται με μελανοχίτωνες και ιδεολογικά μανιφέστα τυλίγουν φονικά όπλα.

Ο μύθος του άτεγκτου αστού, ο μύθος του ευαίσθητου αριστερού, ο μύθος του μετρημένου κεντρώου και ο μύθος του ρομαντικού «επαναστάτη» έχουν κυριεύσει τη λογική των πολιτών, οι οποίοι αρνούνται να δουν πίσω ή κάτω από τα γεγονότα, αρκούμενοι στα τηλεοπτικά σχόλια.

ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕ (ή έψαξε) άραγε κανείς από ποια ιδεολογική μήτρα ξεπηδάνε οι πιο ανάλγητοι νεογιάπι μάνατζερς και επιχειρηματίες; Ποιοι τραγουδάνε στον ιδιωτικό χώρο άσματα της κατανάλωσης και στον δημόσιο τραγούδια της «αντίστασης»; Ποιοι ήρθαν για να πάρουν και ποιοι έφυγαν γιατί ήθελαν να δώσουν; Με μύθους ζήσαμε. Με μύθους θα ζήσουμε. Δεν πρόκειται για τη Μυθική Ελλάδα αλλά για την εκουσίως παραμυθιασμένη.

ΥΓ.: Για να μην κατηγορηθούμε για αρνητισμό, ευχόμαστε καλή επιτυχία (και τύχη) στη Νέα Κυβέρνηση, Νέα Εποχή, Νέα Δημοκρατική Μυθολογία.