Προ των πυλών;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 07/09/2009

Γιατί οι ενδείξεις συνεχώς πληθαίνουν/
πως είναι κι ο Αυθέντης μου/
τυφλός, κωφός, βωβός...
Ορέστης Αλεξάκης , Ο υπηρέτης

Είναι λύση οι εκλογές; Αλλοτε ναι και άλλοτε όχι. Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις πραγματικές (και όχι επικοινωνιακές) δυνάμεις ανατροπής των κακώς κειμένων αλλά και αντικατάστασής τους από νέες αξίες και αρχές. Η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία υπηρετεί το δημοκρατικό παιχνίδι, δεν εγγυάται όμως την κοινωνική πρόοδο. Ιδίως μετά το 1981, οπότε στρώματα μη προνομιούχων ανεμίχθησαν (και απερροφήθησαν) από την αστική τάξη, έχει διαμορφωθεί ένα δίχρωμο (ίσως και τρίχρωμο, με την προσθήκη ευρω-αριστερών) πολιτικό κατεστημένο που θέλει να ελέγχει τις όποιες αλλαγές.

ΤΑ κόμματα λειτουργούν ως ιδεοδιώκτες, καθώς προτιμούν να αγοράζουν προτάσεις pret a porter για άμεση χρήση. Οι αρχηγοί (και πάντοτε αυλάρχες) κολακεύουν τον ιδανικό λαό που «μαζί του» θα μεγαλουργήσουν.

Ο ανηθικοηθικός, αριστεροδεξιός, παλιομοδίτης Ελληνας ψηφοφόρος γυρίζει, ζυγίζει και διαπραγματεύεται.

ΣΤΟ μιντιακό σκηνικό κατασκευάζονται «εχθροί» και κηρύσσονται αμείλικτοι πόλεμοι (μεταξύ ανθυποψηφίων).

ΕΙΜΑΙ πεπεισμένος ότι όλοι θα καταγγείλουν όλους (ίσως και την ιστορία του τόπου) για ν' αποφύγουν την αυτοκριτική και για να συνεχίσουν να ζουν έξω από τον πραγματικό κόσμο, στον υπέρκοσμο της ανεύθυνης εξουσίας.

ΤΙ μας μένει να κάνουμε αυτές τις πρώτες εκλογοκηρυγμένες μέρες; Να ονειρευτούμε.

ΝΑ ονειρευτούμε πολιτικούς που παραιτούνται για λόγους συνείδησης, ηθικής στάσης, λαθεμένων χειρισμών. Να ονειρευτούμε πολίτες που δεν κρύβονται πίσω από τις αφίσες, τα σλόγκαν και τις φιέστες. Να ονειρευτούμε πνευματικούς ανθρώπους που δεν συνωστίζονται στους κομματικούς προθαλάμους για ένα «ξεροκόμματο». Να ονειρευτούμε θεσμούς και θεματοφύλακες που δεν αλλοιώνουν τη λαϊκή βούληση και εντολή. Να ονειρευτούμε, τέλος, μια μετεκλογική Ελλάδα που θα έχει κατανοήσει τα προβλήματά της και θα 'χει ανανεώσει τον εθνικό και πολιτικό της προσανατολισμό.

ΤΙ πρέπει να κάνουμε τον υπόλοιπο χρόνο; Κάθαρση και εκκαθάριση «εκλογικών καταλόγων». Να μην αφήσουμε να (ξανα)φυτρώσει και να παρασιτεί η παραπολιτική μηχανή με τα δίκτυα δια-μεσο-λάβη-σης και εν-αλλαγής. Να σπάσουμε τα θεσμικά στεγανά αναξιοκρατίας ή κατευθυνόμενης «αξιοπιστίας» που διαμορφώνουν τα λόμπι, οι παρεούλες, οι μηχανισμοί. Διαφάνεια και λογοδοσία πολιτικών και πολιτών.

ΤΑ τρωκτικά της εξουσίας επιβιώνουν όσο μυρίζουμε και παίζουμε κι εμείς με ττο «τυράκι» της φάκας.

ΑΡΑ διαγράφουμε από το πολιτικό λεξιλόγιο και από την πολιτική πρακτική όρους και σχέσεις του τύπου: «δικός μας», «φίλος του προέδρου», «χρηματοδότης», «παράγοντας», «γιος, κόρη, συγγενής» κ.ο.κ.

Αν αυτά δεν συμβούν, τη μια μέρα θα αλλάξουμε και την άλλη θα βουλιάξουμε.

Υ.Γ.: Οσοι σωτήρες κι αν εμφανιστούν, ο λαός που δεν θέλει να σωθεί, τελικά δεν σώζεται.