Εξουσίας μυθεύματα;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 31/08/2009

Κατάφερα και πέρασα
από τις Συμπληγάδες
Μα έχασα το χαμόγελό μου...
Απ. Παπαντωνίου, Προσπάθεια

Είχαμε την αγέλαστη εξουσία των (σοσιαλονερόβραστων) εκσυγχρονιστών, είχαμε (και έχουμε) την αγέραστη εξουσία των επί 40 συναπτά έτη εκλεγόμενων βουλευτών, δημάρχων κ.λπ., εσχάτως αποκτήσαμε και μια απροσπέλαστη εξουσία των «δικών μας φαύλων». Μόνον η ανέραστη εξουσία μάς λείπει (αν και αυτή κάπου υπάρχει αλλά κρύβεται) για να τετραγωνίσουμε τον κύκλο.

ΑΥΤΕΣ οι διακομματικού χαρακτήρα «έσω/έξω εξουσίες», πέραν των αλλοιώσεων που επιφέρουν στο πολιτικό σύστημα, προκαλούν και συγχύσεις στην κοινωνία, δημιουργώντας μύθους ή θέτοντας ψευτοδιλήμματα.

ΘΑ επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε τρία από αυτά. Το ένα το θέτει η συντηρητική Δεξιά, το άλλο το κεντροπροοδευτικό ΠΑΣΟΚ, και το τρίτο η εν γένει Αριστερά.

ΑΣ αρχίσουμε από τα δεξιά μας.

ΤΟ ψευτοδίλημμα «Ανταγωνιστικότητα ή βαρβαρότητα;» οδηγεί σε καταστροφικά κοινωνικά αποτελέσματα, όποιο σκέλος κι αν επικρατήσει. Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δεν υπάρχει ρύθμιση της οικονομίας χωρίς την εξασφάλιση στον καθένα των όρων άσκησης του δικαιώματος στην επιβίωση (αν όχι στην ευημερία). Για να αισθανθούμε όλοι πολίτες της (ελληνικής) γης θα πρέπει προηγουμένως να έχουμε πειστεί ότι αυτή η γη ανήκει (εξίσου;) σε όλους.

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ των φτωχών (όπου ένας ζει και δύο δυστυχούν ή πεθαίνουν) δεν μας αφορά.

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ προς το κέντρο με μια μικρή απόκλιση προς τον σοσιαλισμό.

ΤΟ ψευτοδίλημμα «Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» μπορεί στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση να το θέσει η Ν.Δ., καθώς στερείται πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου.

ΠΕΡΑΝ του ότι, σ' αυτή τη χώρα, πολλές φορές έχουμε και αλλάξει και βουλιάξει (με διαφορετικό πλοίο αλλά με τους ίδιους επιβάτες) εξακολουθεί να μην είναι σαφές το Πρόγραμμα της Αλλαγής (στρατηγική, προτεραιότητες, πρόσωπα).

Η ΡΗΤΟΡΙΚΗ της «μιας άλλης πολιτικής», «μιας άλλης ηθική», «μιας άλλης πορείας» περισσότερο μας παραπέμπει ή σε μία άλλη χώρα ή στον άλλο κόσμο, παρά λύνει τα προβλήματα της Ελλάδας του 2010 και επέκεινα.

ΕΝΑΝ «άλλο (παραδεισένιο;) κόσμο» μας υπόσχεται και η Αριστερά, ημιαρνούμενη τον Υπαρκτό και τον Ανύπαρκτο. Το ψευτοδίλημμά της: ή είσαι δημοκράτης αριστερός στο πλάι του 5-10% του λαού ή είσαι κρυφοδεξιός, αποπροσανατολισμένος, διαβρωμένος, υποστηρίζοντας το υπόλοιπο 90%. Η θρησκειοποίηση της Αριστεράς (με τα δόγματα και τα Ιερατεία της) καταλήγει στο να έχουμε στην Ελλάδα δύο Εκκλησίες (του Θεού και του Εργάτη) και η οποιαδήποτε κριτική απέναντί τους να θεωρείται (εξίσου) «βλάσφημη».

ΜΗΠΩΣ όμως η εξουσία μάς έβαλε αρκετά διλήμματα και είναι ώρα να της θέσουμε κι εμείς ένα: ποια είναι η ουσία της, αν όχι η διαιώνισή της;