Καθηγητής Γιάννης Πανούσης






Ενεργοποιήστε την Javascript για να συνεχίσετε!

Γύρω γύρω όλοι (και στη μέση ποιος);



Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 27/07/2009

Κι οι αφελείς σεμνύνονται
θαυμάζοντας την άψογα
παιγμένη κωμωδία
Ανδριανή Ηλιοφώτου, Φιλανθρωπικό σωματείο

Η έννοια της συλλογικότητας έχει παρα-χρησιμοποιηθεί στον πολιτικό λόγο, με συνέπεια να έχει παραφθαρεί και να παρερμηνεύεται εύκολα. Εχουμε χορτάσει πια στο «όλοι μαζί» (συνήθως εννοούν «τρεχάτε όλοι για να εκλεγώ εγώ»), στο «για τον πολίτη» (συνήθως εννοούν «για τον παρατρεχάμενο ψηφοφόρο μας»), στο «λαϊκή απαίτηση» (εδώ χωράει οποιαδήποτε ερμηνεία, καθώς κάθε κόμμα διαθέτει «τον δικό του ελληνικό λαό», με αποτέλεσμα να μην έχουμε Βουλή πέντε κομμάτων, αλλά πέντε διαφορετικών (!!!) λαών εκπροσωπούμενων από αλληλοκαταγγελλόμενους «ως εχθρούς του λαού» βουλευτές).

ΑΥΤΗ η συνεχής αναφορά στη συλλογικότητα τόσο στη λήψη της όποιας απόφασης, όπως και -φαντάζομαι- στην ισοκατανομή των όποιων θετικών ωφελημάτων, δεν συνοδεύεται, δυστυχώς, ούτε με inter pares συλλογικές ηγεσίες και σταθερές διαδικασίες ούτε με διαφάνεια.

Η «ΕΝΟΣ ανδρός αρχή» ισχύει παντού, ακόμα και όταν διοικούν «σιδηρές κυρίες». Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Ενώ στις επιτυχίες το «Ολοι μαζί» μετατρέπεται σχεδόν αυτόματα στο «Εγώ νίκησα», στις αποτυχίες το «Ολοι μαζί» μεταφράζεται στο «Εσείς χάσατε». Συστημικοί, παρασυστημικοί και αντισυστημικοί μηχανισμοί (οι οποίοι, ως γνωστόν, διαφέρουν ως προς την έξωθεν ιδεολογικά πολιτική στρατηγική, αλλά ομοιάζουν απόλυτα ως προς την έσωθεν άσκηση πειθαρχίας και ελέγχου) δεν παραιτούνται ποτέ και με τίποτα, ακόμη κι όταν «ο δικός τους λαός» τους αποδοκιμάζει.

ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ γνωστό, αν και τετριμμένο: Φταίει το σύστημα, οι σκοτεινές δυνάμεις, η διεθνής συγκυρία, ο αποπροσανατολισμός του ψηφοφόρου.

ΑΥΤΗ η ιδιόρρυθμη ασυλία, αυτή η δοξομανής ετεροδικία, ιδίως των αριστερών, που φτάνει στα όρια της «θεοδικίας» (εμάς θα μας κρίνει η Ιστορία), αυτή η υποκρισία του συλλογικού «στησίματος κουκιών», προκειμένου το κοινό όραμα (;) να έρθει πιο κοντά, πρέπει κάποτε να τελειώσει. Είχαμε την αυταπάτη ότι οι νέοι στην ηλικία πολιτικοί θα είχαν απαλλαγεί από τα σύνδρομα «των μαζικών φαντασιώσεων» και θα εδραίωναν στη χώρα μας έναν πολιτικό πολιτισμό, αρχή του οποίου είναι να λέμε την αλήθεια (πριν, κατά και μετά).

ΟΣΟΙ νομίζουν ότι συζητούν και λογοδοτούν μόνο με την Ιστορία και όχι με τους σημερινούς πολίτες, καθώς και όσοι πιστεύουν ότι εκφράζουν γνήσια τους αγώνες των παλαιοτέρων γενεών περισσότερο καλλιεργούν μια ιδιότυπη συλλογική κοινωνική ενοχή παρά απελευθερώνουν τους Ελληνες από τα κάθε είδους «δεσμά τους».

Υ.Γ.: Χρειαζόμαστε ηγέτες που να πιστεύουμε και να εμπιστευόμαστε ότι θέλουν, ξέρουν και μπορούν να προσφέρουν στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι ας μοιράζονται «όλοι μαζί» τη μίζερη αυταρέσκειά τους.