Καθ(οδ)ηγητές ψυχών ή ψήφων;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 06/07/2009

Σκηνοθετούμε τη ζωή μας
πειθόμαστε και πείθουμε
πως είναι όλα αληθινά
Ελιζάνα Πολλάτου, Σενάριο-σκηνοθεσία

Στο πλαίσιο του κολοβού διαλόγου για την εκπαίδευση θα έπρεπε να ενταχθεί και ο προβληματισμός για τον ρόλο του δασκάλου (της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας ή και τριτοβάθμιας κλίμακας). Κι αυτό διότι ως γνωστόν τα συστήματα δεν λειτουργούν από μόνα τους, αλλά προϋποθέτουν την ενεργό συμμετοχή/διαμεσολάβηση/θετική δράση του χειριστή-δασκάλου.

Ο δάσκαλος δεν είναι ένας άνθρωπος από χαρτί, ένας γραφειοκράτης. Ούτε βέβαια πρέπει να αισθάνεται ως ο (τελευταίος;) εθνικοϊδεοφύλακας. Από την άλλη, δεν πρέπει και να συγχέει τους ταξικούς του αγώνες (στις πορείες και στις πλατείες) ως εργαζόμενος με τους αγώνες μέσα στην τάξη (για καλύτερη μόρφωση των παιδιών έστω και κάτω από αρνητικές συνθήκες). Για σκεφτείτε ένα δάσκαλο ο οποίος, επειδή δεν αμείβεται καλά, δεν επιμορφώνεται συχνά, το σχολείο δεν είναι καθαρό, οι μαθητές δεν ενδιαφέρονται και η κυβέρνηση «δεν τον πάει», να σηκώνει τα χέρια ψηλά, δηλαδή να παραδίδεται και να παραδίδει το μέλλον των παιδιών στη μοίρα τους. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά.

ΔΑΣΚΑΛΟΙ κουρασμένοι, διαψευσμένοι, χωρίς πίστη και χωρίς αυτοπεποίθηση, στο όνομα τάχατες του ρεαλισμού και της ειλικρίνειας, καθιστούν περισσότερο γκρίζα τα όνειρα των νέων. Πλάι σ' αυτούς τους «νικημένους» δασκάλους τα τελευταία είκοσι χρόνια εμφανίστηκε και ένα άλλο είδος: οι «δάσκαλοι»-καθοδηγητές. Αυτοί κυκλοφορούν ιδίως στα πανεπιστημιακά προαύλια και «περνάνε γραμμή» σε φοιτητές και παρατάξεις, δημιουργούν κομματικούς στρατούς, αλώνουν αξιώματα (για το καλό πάντα του λαού και του τόπου).

Η συγκεκριμένη ομάδα των καθ(οδ)ηγητών με τον καιρό απλώνει πελατειακά δίκτυα εξυπηρέτησης (π.χ. ερευνητέον πόσοι τέτοιοι καθηγητές έχουν δώσει διδακτορικά ή έχουν εκλέξει γόνους και απογόνους πολιτικών) και έτσι καθίστανται «εθνικά χρήσιμοι». Υμνητές της χούντας τιμούν αντιστασιακούς αριστερούς, λαμόγια τιμούν διεθνείς προσωπικότητες, εργολάβοι και φακελάκηδες αποκτούν λαϊκό έρεισμα (λόγω των πολλών και πολλαπλών παράνομων εκδουλεύσεων).

ΔΕΝ γνωρίζω ποιο θα είναι το μέλλον της κολοβής μεταρρύθμισης. Είμαι όμως πεπεισμένος πως αν το υπουργείο Παιδείας δεν απαλλαγεί (θεσμικά και πολιτικά) και αν η αυτοδιοικούμενη εκπαίδευση δεν γνωστοποιήσει στην ελληνική κοινωνία ποιοι «δάσκαλοι» παίζουν τους παραπάνω ρόλους και ποιοι κερδίζουν και κερδοσκοπούν, πολύ δύσκολα θα αλλάξει το τοπίο ώστε να γίνει η Εκπαίδευση προθάλαμος της Παιδείας (και όχι τις αγοραίας συναλλαγής).