Πολ-ήττες της Αριστεράς;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 29/06/2009

«Φεύγω καμιά φορά φαντάρος για τη μάχη
να ελευθερώσω τον παρακαθήμενό μου
από το λάθος»
Γ. Κάρτερ, Σωματίδια 55-56

Δεν είναι δυνατόν η Αριστερά να θάβει επί 90 χρόνια τους νεκρούς της. Καιρός είναι ν' ασχοληθεί με τους ζωντανούς και να (εκ)τιμήσει τις καινούργιες ιδέες.

ΟΤΑΝ λέμε για όλα φταίει ο καπιταλισμός που κάποτε θα ρίξουμε, είμαστε «αριστεροί» για τον Παράδεισο (όχι για το σήμερα).

ΟΤΑΝ λέμε πως θα λιγοστέψουμε τώρα τις συνέπειες, είμαστε πραγματικοί εκπρόσωποι κι εκφραστές του λαού και διευρύνουμε τις επιλογές/ελευθερίες του.

ΔΕΝ είναι δυνατό το ελληνικό πολιτικό σύστημα ν' αποτελείται από 5% «επαναστάτες» και 95% διαχειριστές. Ακούγεται (και είναι) αλαζονικό και αυτάρεσκο.

ΟΥΔΕΙΣ δικαιώνεται από τον εαυτό του (και τους γύρω του) ή από τα λάθη των άλλων. Αρκετές προφητείες διαψεύστηκαν.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ πρέπει να είναι πληθυντική, λιγότερο πολεμικο-ρητορική (ούτε...ούτε...) και περισσότερο συνθετική (και...και...), ν' αποφεύγει τους επικοινωνισμούς και τα δημοκρατικά(;) μέτωπα μιας χρήσης, να μη διακατέχεται ούτε από ηγεμονισμό ούτε από κλειστοφοβία.

ΑΛΛΟ αριστερότροπη, άλλο αριστεροφανής κι άλλο αριστερή πολιτική. Αν το κοινωνικό υποκείμενο της Αριστεράς είναι όλοι οι αριστεροί, αν δεν επιμένουν οι ηγεσίες στα παλιά μέσα για να πετύχουν νέους στόχους, αν η κοινοβουλευτική διαδικασία δεν είναι άλλοθι αλλά αναγκαία αστική ολοκλήρωση, τότε η Αριστερά δεν θα τεθεί ποτέ «εκτός μάχης» (και δεν εννοώ εκτός Βουλής αλλά εκτός πολιτικών εξελίξεων, όπως συμβαίνει τώρα που απλώς παρακολουθεί τα γεγονότα και τα σχολιάζει).

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ δημοκρατία προϋποθέτει σεβασμό στη διαφορετική άποψη και δικαίωμα συμμετοχής των πολιτών (μέσω κινημάτων) στον ριζοσπαστικό παρεμβατισμό, αλλά και του κόμματος (μέσω της Βουλής) σε μεταρρυθμιστικές προσπάθειες.

ΓΙΑ την αποπολιτικοποίηση και επανιδιωτικοποίηση της κοινωνίας δεν είναι υπεύθυνα μόνο τα συντηριτικά κόμματα.

ΤΟ πώς θα πορευτεί το αριστερό κίνημα δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των κατεστημένων ηγεσιών των αριστερών κομμάτων αλλά διακύβευμα όλων των αριστερών πολιτών.

ΟΣΟ πιο γρήγορα το αντιληφθούν αυτό οι αριστεροπολυθρονάτοι, τόσο το καλύτερο.

ΥΓ.1: Δεν κατανοώ γιατί αυτοί που επί 35 μεταπολιτευτικά χρόνια κρατούν την Αριστερά στο 3-5% αρθρογραφούν και κραυγάζουν εναντίον των αντίθετων απόψεων με το «επιχείρημα» ότι έτσι θα διαλυθεί το κόμμα.

Μήπως εννοούν το κόμμα τους;

ΥΓ.2: Με τις παραιτήσεις έτσι γίνεται ΣΥΝ-ήθος;