Ενδο-σκοπήσεις
Ημερομηνία: 08-06-2009 | Κατηγορία: Άρθρα - Ομιλίες Εκτύπωση | Αποστολή |
Μοιράσου
Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 08/06/2009
Χωρίς σπίτι δεν υπάρχει δουλειά
Χωρίς δουλειά δεν υπάρχει σπίτι
Χωρίς σπίτι και δουλειά
δεν υπάρχει δημοκρατία
Ούλριχ Μπεκ
Δεν ξέρω αν η Αριστερά είναι ευχαριστημένη από τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Αν όχι, ή αν νομίζει πως πρέπει ν' αλλάξει ρόλο (ίσως και ύφος), τότε πρέπει να μπει σε μακρά περίοδο ανα-δια-τάξεων.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν είναι ενιαία αλλά δεν ταυτίζεται πλέον ούτε με τον «νεκρό αριστερισμό» ούτε με τον «απλοϊκό παλαιοαριστερισμό». Η Αριστερά δεν φοβάται την κοινωνία της τεχνολογίας και της γνώσης αλλά έχει χρέος να αποτρέπει την εμπορευματοποίηση των μη εμπορευματικών τομέων της ζωής.
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ αναστοχασμοί ως επαναδιάταξη της πολιτικής δραστηριότητας είναι αναγκαίοι.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ως νέος «οραματιστής γεωαρχιτέκτονας», πρέπει να αναζητεί νέο στίγμα «χωρίς στερεότυπα, προδιαγραμμένες ουτοπίες και εύκολες βεβαιότητες». Κι αυτό μπορεί να το πετύχει εάν στραφεί προς την κοινωνία της αλληλεγγύης, του ελέγχου της αγοράς και της επανενεργοποίησης της πολιτικής σκέψης και δράσης. Τα περιθώρια για τη δημιουργία δικτύου κοινωνικής προστασίας των αδυνάτων είναι τόσο μεγάλα όσο η Αριστερά τα διεκδικήσει (χωρίς φιλανθρωπίες ή επιλεκτικά προσανατολισμένες παροχές).
ΘΑ ΗΤΑΝ κρίμα να χρησιμοποιήσει και η Αριστερά την «παγκοσμιοποίηση» ως άλλοθι η ως νομοτέλεια.
ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ να αφορίζουμε τις αθλιότητες του καπιταλισμού ή να επαγγελλόμεθα την κατάργηση της αγοράς.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει ιστορικά ταυτισθεί με την ανθρώπινη χειραφέτηση. Η ελευθερία (ως κατάσταση) και η ισότητα (ως σχέση) συνιστούν αναγκαίες προϋποθέσεις για αναγνώριση και χρήση δικαιωμάτων. Οι νέες συνθήκες (τεχνολογία, πληροφορική) διαμορφώνουν νέα δικαιώματα, νέους μηχανισμούς άμυνας, νέα αντίληψη για τη δικαιοσύνη. Δεν αρκούν τα παλαιά σλόγκαν.
ΟΥΤΕ η παγκοσμιο-φοβία, ούτε η απαλλαγή της οικονομικής πολιτικής από την πολιτική ευθύνη, ούτε η διαχείριση της αβεβαιότητας με λιγότερη δημοκρατία συνιστούν μοντέλο εξόδου από την κρίση. Εάν πιστεύουμε ότι τα κοινωνικά αδιέξοδα ποτέ δεν είναι οριστικά, αλλά και δεν ξεπερνιούνται με μύθους, πρέπει να συγκρουστούμε με την «πραγματικότητα» (χωρίς όμως ν' απομονωνόμαστε πολιτικά).
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ στην ύπαρξη χαμένων ανθρώπων ή χαμένων ψήφων. Ως την ώρα «χαμένες πολιτικές» πληρώνουμε.
ΔΕΝ ΜΑΣ λείπουν θεσμοί, ιδρύματα, νόμοι, προγράμματα, ιδέες, εκστρατείες ενημέρωσης. Η πολιτική ιδεολογία, η κοινωνική αλληλεγγύη και η ειλικρινής αριστερή συνοδοιπορία είναι ελλειμματικές.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οι απέχοντες υπεύθυνοι για την αποχή τους. Ο καπιταλισμός είναι ο δράστης και η Αριστερά ο «διά παραλείψεως» συνεργός.
ΤΕΛΟΣ οι αθωότητες. Καιρός για αυτο-κριτική.