Ζωντανές Πολιτείες

Ημερομηνία:  06-07-2006 | Κατηγορία: Άρθρα - Ομιλίες Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Η Πρωτοβουλία «ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ του σήμερα» εντάσσεται μέσα στο προεκλογικό πρόγραμμα του συνδυασμού Ενεργοί Πολίτες αλλά ταυτόχρονα επιχειρεί ν' αναδείξει διαχρονικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας (εθνικής/ τοπικής) και να προτείνει λύσεις.

Στόχος μας είναι όλες αυτές οι Πολιτείες να γίνουν γρήγορα Γελαστές και Ανθισμένες και να ξεφύγουν οριστικά από την μελαγχολία, τη λειψυδρία, την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης.

Στην παγκοσμιοποίηση των καταναγκασμών, των αποκλεισμών και των κινδύνων απαντάμε με την απελευθερωτική ποίηση των αλληλέγγυων συνανθρώπων.

Ενεργοί Πολίτες
Γιάννης Πανούσης
Σπ. Λυκούδης - Εύη Καρακώστα

ΓΕΛΑΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η διάθεση του ελεύθερου χρόνου των νέων μπορεί να αναδεικνύει ένα κυρίαρχο σύστημα αξιών και προτύπων (ψυχαγωγία life - style , βιομηχανία θεάματος) και να είναι κοινωνικά προσδιορισμένη δεν αποκλείει όμως δραστηριότητες όπως ο εθελοντισμός, η συμμετοχή σε πολιτιστικές εκδηλώσεις. Η τοπική κοινωνία πρέπει να δημιουργήσει δομές και κίνητρα ώστε να στρέψει την ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας των νέων σε κοινωνικά πρόσφορες αλλά και θελκτικές γι' αυτούς δραστηριότητες (που να είναι μεν σύγχρονες και απελευθερωτικές αλλά όχι καταναλωτικού, εμπορευματικού και εφήμερου χαρακτήρα).

δεν θα νοιώσουν ποτέ
πόσο λίγο υπήρξαμε μέσα μας.
Τα παιδιά μας ζούνε στο δικό τους
ανονείρευτο ύπνο
Ελ. Χωρεάνθη , Τα παιδικά μας χρόνια

ΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η δικαιοσύνη είναι λιγότερο ο ρυθμιστής και περισσότερο το βαρόμετρο μιας κοινωνίας της οποίας μετράει την πίεση, προδίνει τις ελλείψεις και αντανακλά τις «παρεκκλίσεις».

Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως η δικαιοσύνη δεν έχει ως στόχο να επιλύει μόνο τις διαφορές, αλλά και να συντηρήσει μια δοσμένη κοινωνική οργάνωση.

Ο δικαστής αντί για ειρηνοποιός, διαιτητής των διαφορών και εγγυητής των ελευθεριών, έχει καταλήξει να είναι ο εγγυητής της κοινωνικής πειθαρχίας και της ασφάλειας και να μετατρέπει τη δικαιοσύνη σε «άλλοθι».

Οι πολίτες πρέπει να συμμετέχουν στην απονομή της δικαιοσύνης (διεύρυνση του θεσμού των ενόρκων) και να ενημερώνονται δωρεάν για τα δικαιώματά τους.

Έτσι κρίνεται απαραίτητη τόσο η δημιουργία «εφημερεύουσας υπηρεσίας νομικών συμβουλών» όσο και το άνοιγμα σε κάθε συνοικία «νομικών γραφείων» (π.χ. με τη μέριμνα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης) όπου θα ενημερώνονται οι πολίτες για τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους και θα εξοικειώνονται στις έννοιες και τις σχέσεις δικαίου.

Η δικαιοσύνη είναι στήριγμα
της Δημοκρατίας
άλλως είναι αρχή και αιτία
μεγάλης αναρχίας
Αθ. Τσερπελής , Η Δικαιοσύνη

ΣΥΝΝΟΜΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η Αστυνομία της μηδενικής ανοχής, του ρατσισμού και της επιλεκτικής παρέμβασης αλλά και ο ειδικός κώδικας αξιών και συμπεριφοράς των αστυνομικών (αστυνομική υποκουλτούρα) χρησιμοποιήθηκαν από την εξουσία για σκοπούς αλλότριους από αυτούς (όπως η κοινωνική ειρήνη) που υπηρετεί το Σώμα. Η Αστυνομία ταυτίσθηκε με πολιτικά κόμματα, με απολυταρχικά καθεστώτα (π.χ. παρακολούθηση πολιτικών αντιπάλων, χάλκευση στοιχείων κ.λπ.).

Από φύλακας του συστήματος της ποινικής δικαιοσύνης ο Αστυνομικός θεσμός έχει «μετεξελιχθεί» σε σιδηρούν βραχίονα όχι πλέον του Κράτους - Έθνους αλλά παγκοσμιοποιημένων μορφωμάτων καταπίεσης και καταστολής, οι οποίοι αναζητούν νέους «εσωτερικούς εχθρούς».

Ο συμφιλιωτικός, συμβιβαστικός, διαιτητικός, διαμεσολαβητικός ρόλος της Αστυνομίας, ο οποίος θα καθιστούσε μακροπρόθεσμα «περιττούς»
τους μηχανισμούς ποινικού ελέγχου και ποινικής καταστολής και θα κινητοποιούσε αυτορρυθμιζόμενους κοινοτικούς θεσμούς παραμένουν οράματα.

Η δημόσια τάξη «ως ειρήνη όλων των εννόμων αγαθών και όχι κάποιου ξεχωριστού και συγκεκριμένου αγαθού με δική του αυτοτελή αξία» δεν πρέπει να ταυτίζεται με την κατάχρηση ποινικής καταστολής για τον εκφοβισμό, τη χειραγώγηση και τον έλεγχο των (όποιων) αντιφρονούντων.

Νομοθέτη και δικαστή μου
για να στεριώσω πολιτείες
και να πορευτώ
στις μυρμηγκοφωλιές των πόλεών μου
Π. Κατράκης , Σε αναζητώ

ΠΟΛΥΧΡΩΜΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Πρέπει κάποτε να το πάρουμε απόφαση. Η μετανάστευση, η προσφυγιά, το ξεκλήρισμα δεν είναι ούτε τυχαία συμβάντα ούτε θελήματα Θεού. Και κυρίως δεν πρόκειται για συγκυριακά ή πρόσκαιρα φαινόμενα.

’νθρωποι (εξουσίας) παίρνουν τις αποφάσεις. ’νθρωποι (πόνου) πληρώνουν «τις παράπλευρες απώλειες». Τους πρώτους τους
γνωρίζουμε, αλλά είτε τους φοβόμαστε είτε δεν μπορούμε (ακόμη;) ν' αντιμετωπίσουμε. Οι δεύτεροι μας είναι άγνωστοι, τους φοβόμαστε, αλλά πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους κάνουμε ό,τι θέλουμε.

Από τη στιγμή όμως που άνθρωποι καλούνται να διαχειριστούν εγκλήματα ανθρώπων εξουσίας και ν' απαλύνουν βάσανα ανθρώπων πόνου, τα οποιαδήποτε στερεότυπα, οι οποιεσδήποτε προκαταλήψεις, τα οποιαδήποτε μικροσυμφέροντα πρέπει να υποχωρούν. Στην κοινωνία της διακινδύνευσης οφείλουμε να 'χουμε ξεκάθαρη θέση εάν είμαστε με τους αποκλειστές ή με τους αποκλειόμενους, εάν δηλαδή συντρέχουμε ή ρίχνουμε στον Καιάδα τους όποιους χαμένους του παιχνιδιού.

Ακόμα λοιπόν κι αν δεν είχαμε συνηθίσει στα πολύχρωμα, στα πολύγλωσσα και στα πολύθρησκα πλήθη, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι
πρόκειται γι' ανθρώπους με δικαιώματα, με ανάγκες στήριξης αλλά και σεβασμού στην ταυτότητά τους.
Τα καράβια που θα τους έστελναν αλλού, τα τρένα όπου θα στοιβάζονταν κατά χιλιάδες, τα καραβάνια της εξόδου έχουν -και ευτυχώς για την τιμή της ανθρωπότητας- ιστορικά κλείσει τον κύκλο τους.

Οι μετανάστες. Χρήσιμο υλικό
στους καιρούς της νέας δουλείας.
Γ. Τριάντης , Θα πάω για ψωμί,
θα πεις ένα τραγούδι;

«ΝΕΟ-ΠΛΟΥΤΕΣ» ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Οι νεό-πλουτοι υψώνουν τείχη προστασίας τους από τους νεό-πτωχους αντί ν' απλώνουν δίχτυ προστασίας σ' αυτούς.
Έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ο πλανήτης είναι επικίνδυνος μόνο για τους αποκλεισμένους και όχι για τους αποκλειστές δημιουργούν και συντηρούν μια αντι-κοινωνία στερημένη από τα βασικά αγαθά επιβίωσης. Στο όνομα του κέρδους και συγχέοντας την εθνική οικονομία και την κοινωνική συνοχή με τη διοίκηση επιχειρήσεων οι νεό-πλουτοι managers συνεχίζουν να λειτουργούν χωρίς εργαζόμενους και να δημιουργούν άνεργους, θέτοντας (άθελά τους;) την ίδια τη νομιμοποιητική βάση της Δημοκρατίας σε κίνδυνο. Δεν μπορεί η επιτυχία των ολίγων «να συμψηφίζεται» με την αποτυχία των πολλών και να λέμε ότι υπηρετούμε όλοι το εθνικό συμφέρον και την πατρίδα.

Δεν μου 'καναν φάκελλο
Δεν ξανάγραψα για πολιτική
Δεν ξαναμίλησα για ιδέες

Γνωστοί και φίλοι
αναστέναξαν
ανακουφισμένοι
Χρ. Παπαγεωργίου, Αίθουσες κλειστές

«ΕΡΗΜΕΣ» ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Είναι αλήθεια ότι τα εγκαταλελειμμένα κτίρια συνιστούν συχνά χώρους συγκέντρωσης/ διαμονής άστεγων, χρηστών ή μοναχικών ανθρώπων. Είναι επίσης αλήθεια ότι η εγκατάλειψη και η ρυπαρότητα προκαλούν σε πολλούς μια επιθετική συμπεριφορά βανδαλισμού. Κατά συνέπεια αυτοί οι χώροι πρέπει να ξαναγίνουν λειτουργικοί, να αναπαλαιωθούν, να δοθούν σε τοπικούς πολιτιστικούς φορείς ή σε δομές κοινωνικής φροντίδας. Ταυτόγχρονα πρέπει να δημιουργηθούν φιλόξενοι περίβολοι και δενδροφυτευμένες αλέες για την ευχάριστη παραμονή όσων κατοίκων θέλουν να περάσουν εκεί την ώρα τους.

Νέα πόλη, νέα τέχνη, νέος κόσμος,
νέοι φίλοι
θα χτυπήσουν το κουδούνι μας
σαν φτάσουν να μας πουν
καλημέρα
Γ. Βουλγαράκης , Να κλείσουν τα παράθυρα

ΜΥΡΩΔΑΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Δεν πρέπει να υπάρχουν δημόσια κτίρια (δικαστήρια, στρατώνες, νοσοκομεία, σχολεία) ή άλλα κτίρια όπως εκκλησίες, γραφεία-φρούρια που να μην έχουν περίβολο ανθισμένο και κήπους περιποιημένους με παγκάκια για να κάθονται οι πολίτες. Έτσι όχι μόνο θα είναι ελκυστικοί οι χώροι και η Πολιτεία θα δίνει το καλό παράδειγμα αλλά και η σχέση Κράτους - πολίτη θα γίνει πιο φιλική.
Πρέπει επίσης να επιλεγούν δύο - τρεις κεντρικοί δρόμοι για να φυτευθούν και από τις δύο πλευρές γιασεμιά ώστε ν' αποκτήσει η καθημερινότητα με τους απάνθρωπους ρυθμούς της ένα άρωμα χαλάρωσης και ρομαντισμού.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι
τα στάχυα ονειρεύονται
τον άνεμο
και ελπίζουν
Γ. Σιώκου , Ο άνεμος

ΕΓΚΛΕΙΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Ο εκσυγχρονισμός του συστήματος παροχής ψυχιατρικής φροντίδας συνδυάζεται με την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και κοινωνικοοικονομική επανένταξη των ψυχικά πασχόντων.
Πρέπει οριστικά να περάσουμε από την ασυλοποίηση στην κοινοτική ψυχιατρική φροντίδα. Τούτο σημαίνει νέες μονάδες παροχής συμβουλευτικών και υποστηρικτικών υπηρεσιών στην τοπική κοινωνία.
Η ενίσχυση του Προγράμματος «Ψυχαργώς» είναι στη σωστή κατεύθυνση και πρέπει να ενισχυθεί και να παραταθεί.

Όχι, νεκρούς δεν είδα
Είδα όμως ζωντανούς - νεκρούς
στα ψυχιατρεία όλης της χώρας
Χρ. Παπαγεωργίου , Υστερόγραφο (1)

«ΥΓΙΕΙΝΕΣ» ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η υγεία ως κοινωνικό αγαθό επιβάλει την ανάπτυξη πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας περίθαλψης υψηλού επιπέδου. Τα Κέντρα Υγείας και τα Περιφερειακά Ιατρεία, τα πολυϊατρεία των ασφαλιστικών φορέων, τα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων, τα νομαρχιακά και περιφερειακά νοσοκομεία αλλά και οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και οι Μονάδες Αυξημένης Φροντίδας πρέπει να εκσυγχρονισθούν, να στελεχωθούν από εξειδικευμένο προσωπικό και να (ισο)κατανεμηθούν γεωγραφικά κατά τρόπο που να καλύπτουν τις ανάγκες όλου του πληθυσμού.

Σε μισή αγκαλιά θα κλείσει
την αγαπημένη του
Κι ένας συμμαθητής του ίσως κάποτε
τον πει κουλοχέρη
Κ. Καλαπανίδας, Φατού Κορόμα

ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η φύση και το περιβάλλον μοιάζει νάχουνε φίλους και εχθρούς. Δεν έχει νόημα να καταγγέλλουμε συνεχώς τους εχθρούς του πράσινου , οι οποίοι το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να υποθηκεύουν το μέλλον και των δικών τους παιδιών στο όνομα του εφήμερου κέρδους.
Όπως δεν οφελεί να επαναλάβουμε τις μη-θετικές επιπτώσεις στο περιβάλλον της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων (που ανάμεσα στα άλλα είχαν υποσχεθεί περισσότερο πράσινο).

Θεωρώ περισσότερο εφικτό για μια συνειδητοποιημένη κοινωνία των πολιτών να γεμίσουμε τα μπαλκόνια μας με λουλούδια, να συντηρούμε ένα μικρό κηπάκι (στο μπρος ή στο πίσω μέρος του σπιτιού μας), να ζητήσουμε από τους δασκάλους να φυτέψουν δέντρα στις αυλές των σχολείων, να δημιουργήσουμε δρόμους - πρότυπα με δενδροστοιχίες και από τις δύο μεριές, να «πάμε πλατεία» (όπου όλα θάναι πράσινα), να συμφωνήσουμε με τους ναούς ώστε όλοι οι προαύλιοι χώροι των εκκλησιών να γίνουν περιπατητικοί (μέσα από λουλουδιασμένες αλέες), να γεμίσουμε την πόλη μας με κάθε είδους πάρκα (φυσικά, αρχαιολογικά, εκπαιδευτικά, αιολικά) και τέλος να τολμήσουμε την ίδρυση νέων Ασκληπείων, δηλαδή χώρων όπου η ψυχή και το σώμα θα βρίσκονταν σε αρμονία και σε συνέργεια με τον πολιτισμό και την τέχνη.
Δεν αρκεί το να βάψουμε με «πράσινο» τους τοίχους ή τα πρόσωπά μας για να πρασινίσει η ζωή μας.

Χρειάζεται να πεισθούμε ότι ο ελεύθερος χώρος που ευωδιάζει καθιστά ανθισμένη την Πολιτεία και ανθοφόρα τη Δημοκρατία.

...
Και τούτο το δάσος
πατρίδα μες στην πατρίδα
Κ. Καλαπανίδας , Πατρίδα

«ΕΞΟΡΙΣΤΕΣ» ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η έλλειψη στέγης συνιστά ένα πολυεπίπεδο φαινόμενο στη βάση του οποίου ελοχεύει ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Σε κάθε περίπτωση ο άστεγος άνθρωπος στερείται ένα από τα βασικά αγαθά που συγκροτούν το ελάχιστο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (και της συναφούς κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας).

Είναι προφανής η ανάγκη κατάρτισης και εφαρμογής προγραμμάτων φιλοξενίας σε ειδικούς ξενώνες, ίδρυσης κέντρων περίθαλψης, αξιοποίησης ακατοίκητων ή εγκαταλελειμμένων κτιρίων, ακόμα και εποχικών ξενοδοχείων και τέλος ενεργοποίηση της ανάδοχης οικογένειας.
Το όλο θέμα δεν σχετίζεται μόνο με την οικονομία και την κοινωνία αλλά κυρίως με τον πολιτισμό μιας χώρας.

Κι όταν ο πανικός άδειασε τους δρόμους
και η γαλήνη απλώθηκε στην πόλη
αυτός ο ταλαίπωρος έμεινε μόνος εκεί
ησυχασμένος, μπροστά στην απειλή
Σπ. Κατσίμης , Η γαλήνη

ΑΣΥΝΤΡΟΦΕΥΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η οικογένεια με ένα γονέα είναι πλέον μια πραγματικότητα η οποία διαφοροποιεί τόσο τη λειτουργία του ιδιωτικού χώρου (του σπιτιού) όσο και την παρουσία των μελών της στο δημόσιο και κοινωνικό χώρο (στιγματισμός, επαγγελματικές δυσκολίες, σχολική αποτυχία κ.λπ.).
Χρειάζονται Συμβουλευτικά Κέντρα Μονογονεϊκών Οικογενειών (με εξειδικευμένο προσωπικό) και στήριξη από όλες τις Δημόσιες Αρχές.
Πάνω από όλα χρειάζεται όμως σεβασμός στη διαφορετικότητα και στην ψυχική ηρεμία των παιδιών. Στο σημείο αυτό κρίσιμος είναι και ο ρόλος του σχολείου, του οικογενειακού περιβάλλοντος και της τοπικής κοινωνίας.

Αριθμός/ τατουάζ ανεξάλειπτος
στο μπράτσο της

Τίποτα δεν πρέπει να ξεχνάμε
Γ. Κουβαράς , Καιροί δολοφόνων -
Καιροί αθωότητας

ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Τόσο η πορνεία όσο και η διακίνηση και εμπορία γυναικών (ελληνίδων ή αλλοδαπών) συνδέεται με το οργανωμένο έγκλημα, το οποίο εκμεταλλεύεται τη φτώχια, την ανεργία, το χαμηλό βιοτικό επίπεδο πολλών οικογενειών (και πολλών κρατών). Συναφές με το φαινόμενο αυτό είναι και το παραγόμενο πορνογραφικό υλικό. Η νέα αυτή μορφή «σεξουαλικής δουλείας» πρέπει να αντιμετωπισθεί τόσο με αυστηροποίηση της νομοθεσίας για τους δράστες, με προγράμματα προστασίας μαρτύρων για τα θύματα, με ενημερωτικά φυλλάδια, με εκπαίδευση ειδικών γυναικών - αστυνομικών αλλά και με τη συνδρομή όλης της κοινωνίας (ιδίως «των χρηστών - πελατών»).

Μιλούν οι σιωπές
Μιλούν;
Ναι
Ελ. Συκά - Κοντόζογλου , Σιωπές

ΣΤΟΡΓΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Τα συστήματα υγείας και φροντίδας των ηλικιωμένων πρέπει να αναθεωρηθούν. Η όποια δημογραφική γήρανση δεν μπορεί να αποκλείει την πρόσβαση όλων στην υγειονομική περίθαλψη και την μακροχρόνια φροντίδα υψηλής ποιότητας. Εξειδικευμένες γηριατρικές δομές (γηριατρικά νοσοκομεία, γηριατρικές μονάδες στα νοσοκομεία, φροντίδα/ βοήθεια στο σπίτι, ακόμα και μονάδες μετανοσοκομειακής φροντίδας) σε συνδυασμό με τα ΚΑΠΗ, τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας και την οικογενειακή μέριμνα πρέπει να συγκροτήσουν ένα δίκτυο προστασίας αλλά και σεβασμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προς τις γενιές που μας μεγάλωσαν με τόσους κόπους και θυσίες.

Βαθαίνει το χάσμα των γενεών
σκληραίνει τους καιρούς της αδιαλλαξίας
Ελ. Χωρεάνθη , Το άγγιγμα της τρυφερότητας

«ΚΡΥΦΕΣ» ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η οικογένεια μπορεί να γίνει αισθητή σαν κάτι το ζωντανό, σαν κάτι που πεθαίνει, σαν κάτι που είναι νεκρό, σαν μια μηχανή, συχνά σαν ένα προστατευτικό ή καταστρεπτικό δίκτυο σχέσεων.

Σήμερα η οικογένεια δεν εκπληρώνει (ποσοστιαία ή καθ' ολοκληρίαν) την εκπαιδευτική και μεταβιβαστική της λειτουργία, με αποτέλεσμα η δημιουργία προτύπων και η διαμόρφωση ρόλων να κατέχουν δευτερεύουσα θέση και το ζεστό οικογενειακό περιβάλλον να αντικαθίσταται από καταμερισμούς εργασίας και ευθύνες μέσα σε μια «μικρή οικονομική ομάδα».

Οι σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται μέσα στην οικογένεια επηρεάζουν την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά των μελών και οδηγούν αναπόφευκτα σε συγκρούσεις:
•  Ανάμεσα στους γονείς, που θέλουν να κρατήσουν τα κεκτημένα δικαιώματα και τις εξουσίες, και στα παιδιά που θέλουν περισσότερες ελευθερίες.
•  Ανάμεσα στον άντρα και στη γυναίκα, που αναζητούν νέες μορφές ισορροπίας, διανομής ρόλων κ.λπ.

Η βία στην οικογένεια εντάσσεται σε μια ιδιαίτερη κατηγορία: την εκφραστική βία, δηλ. τη βία που απορρέει από την αδυναμία επικοινωνίας ή εκείνην που εκφράζει την οδυνηρή στιγμή της διάσπασης των δεσμών επικοινωνίας.

Πρέπει να ενισχύσουμε πολλαπλώς το θεσμό της οικογένειας ώστε να παίζει το σημαντικό κοινωνικοποιητικό (αλλά και συναισθηματικό) της ρόλο.

Η τοπική κοινωνία έχει κρίσιμο πεδίο δράσης στον τομέα αυτό (κυρίως μέσω των κοινωνικών υπηρεσιών ), όπως π.χ. υπηρεσίες φύλαξης και φροντίδας παιδιών, παιδικούς σταθμούς, ανάδοχες οικογένειες κ.λπ.

Είναι κάποιες μανάδες που γεννούν
ολόκληρο τον κόσμο
Είναι κάποιες μανάδες που γεννούν
και τα παιδιά των άλλων
μανάδες των μανάδων
που αρματώνουν τη ζωή
με την καλήν ελπίδα
Δ. Πιστικός , Η Αγία Φωτιά και το
τραγούδι των μανάδων

ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η προστασία των ατόμων με χρόνιες ασθένειες ή αναπηρίες πρέπει να επικεντρωθεί στη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την πλήρη και ισότιμη ένταξή τους στην κοινωνική και οικονομική ζωή.

Τούτο σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλειφθεί το μοντέλο της κλειστής περίθαλψης και ν' αναπτυχθούν δομές «ανοικτής φροντίδας». Επίσης πρέπει να εγκαταλειφθούν οι χωριστές δομές εκπαίδευσης και εργασίας/ απασχόλησης και να προβλεφθεί η προώθηση των ατόμων αυτών σε συμβατικά σχολεία και σε χώρους ημιαυτόνομης διαβίωσης.

Απανθρακωμένος
αποφάσισε να ζήσει
Γ. Σιώκου, Το ξέφωτο

ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Οι εργασιακές αστάθειες απορρυθμίζουν και εκμηδενίζουν τους κοινωνικούς θεσμούς και τις κοινωνικές δεσμεύσεις και καλλιεργούν προσωπικές αβεβαιότητες στους εργαζόμενους.

Η εργασία απροσωποποιείται, δηλαδή απελευθερώνεται από το πρόσωπο του εργαζόμενου. Το άτομο «αδρανοποιείται» για να διευκολύνει την αξιοποίηση του κεφαλαίου.

Η υπεραξία παράγεται με την εκμηδένιση και όχι με την αξιοποίηση της εργατικής δύναμης.

Το στερημένο της εργασίας άτομο βιώνει μια ιδιόρρυθμη κοινωνική περιθωριοποίηση, μια ανενεργή υποδούλωση, μια ανομική κατάσταση που δεν διαφέρουν πολύ από τον «κοινωνικό θάνατο» .

Η ίδια η ιδιότητα του ανθρώπου προσδιορίζεται από τη φύση, το είδος, τη διάρκεια της εργασίας του. Η οικονομική αδυναμία εξαφανίζει την νομική ισότητα και περιορίζει την πολιτική. Ακόμη και η αδελφοσύνη αφορά τους ελεύθερους και ίσους πολίτες.

Η ανεργία υπονομεύει την κοινωνική συνοχή καθώς οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην περιθωριοποίηση. Το ίδιο ισχύει με τον οριακό μισθό και τη χαμηλή σύνταξη.

Η πτώση μιας μεγάλης μάζας ανθρώπων κάτω από το μέτρο ενός ορισμένου τρόπου επιβίωσης συμπαρασύρει τη γενική κοινωνική λειτουργία αλλά και τη δημοκρατία.

Γι' αυτό το σύνθημα δεν είναι η επιδότηση της ανεργίας αλλά η πριμοδότηση της εργασίας.

Συχνά σφυρίζω το σκοπό
της αλληλεγγύης
δίχως ανταπόκριση
Π. Καραβασίλης , Ο σχηματισμός

ΑΠΟ-ΚΛΕΙΣΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Ο όρος «κοινωνικός αποκλεισμός» έχει ευρύ περιεχόμενο, μολονότι συγκλίνει με αυτόν της φτώχιας, συγγενεύουν αλλά δεν ταυτίζονται. Ως κοινωνικό αποκλεισμό εννοούμε την περιθωριοποίηση ατόμων ή ομάδων, τη στέρηση δικαιωμάτων, ευκαιριών και δυνατοτήτων για ουσιαστική και ισότιμη συμμετοχή στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Πρόσφυγες, μετανάστες, παιδιά των φαναριών, άστεγοι, ηλικιωμένοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, χρόνιοι άνεργοι, νέοι-απόβλητοι (φυλακών, ιδρυμάτων), παλλινοστούντες, νεοπρόσφυγες αποτελούν μέρος της στρατιάς των θυμάτων κοινωνικού αποκλεισμού.

Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι μια αλυσίδα με πολλές μορφές αποστερήσεων. Εκτός από την αδυναμία άσκησης κοινωνικών δικαιωμάτων συνεπάγεται και τη χαμηλή αυτοεκτίμηση των ίδιων των αποκλεισμένων, την αναξιοπρεπή διαβίωση/ επιβίωσή τους λόγω των ισχνών σχέσεων με τους μηχανισμούς παραγωγής/ διανομής πόρων.

Στις πολιτισμένες κοινωνίες αναγνωρίζονται ασυμπίεστα δικαιώματα (στέγη, τροφή, υγεία) ως minimum αξιοπρέπειας.

Ο αποκλεισμένος, ως θύμα της (αν)ισορροπίας της αγοραίας δημοκρατίας και της παγκοσμιοποιημένης ανισότητας, γίνεται σχεδόν ανεπαίσθητα ο βολικός εχθρός του συστήματος.

Κι αυτό μπορεί να σταματήσει μόνον αν πιστέψουμε « ότι κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άνθρωπος » και ότι όλοι έχουμε το ίδιο δικαίωμα στη ζωή.

Κατόρθωνε,
αξιοποιώντας τις ρωγμές του συστήματος
να επιβιώνει
ανατρέποντας στη ζωή
τις ασκήσεις επί χάρτου
των ανόητων προγραμματιστών
Δ. Κοσμόπουλος , Αξιοποιώντας τις ρωγμές
του συστήματος

ΦΤΩΧ(ΙΚ)ΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η νέα φτώχια δεν αφορά ορισμένες ομάδες αλλά μπορεί να πλήξει οποιαδήποτε ομάδα ή να δημιουργήσει καινούργιες κατηγορίες φτωχών και αποκλεισμένων. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις η φτώχια μοιάζει σχεδόν να «κληρονομείται» από γενιά σε γενιά.

Η φτώχια, ενταγμένη, απορριπτική ή περιθωριακή, διαρρηγνύει τους κοινωνικούς δεσμούς και απονομιμοποιεί το κοινωνικό συμβόλαιο. Οι διακρίσεις των εντός, εκτός και εντός/ εκτός, δηλαδή της άρχουσας τάξης, των νεόπτωχων και των μετά κινδύνων εργαζομένων δεν δημιουργούν απλώς την κοινωνία των 2/3 αλλά θέτουν και τις βάσεις για τη μορφοποίηση της αντι-κοινωνίας, του αντί-κοσμου των φτωχών, περιθωριακών, προλετάριων που ζουν έξω από το δίκαιο και τη δημοκρατία. Οι ηττημένοι του κοινωνικού/ οικονομικού παιχνιδιού θεωρούνται ως «λειτουργικά απόβλητα».

Οι βολεμένοι , οι ανασφαλείς και οι αποκλεισμένοι . Ο τριχοτομημένος τούτος κόσμος όχι μόνον είναι άδικος αλλά θα 'ναι και πάντα διαιρεμένος και βίαιος.

Δεν είμαστε ούτε υπέρ των «δυνατών επιλύσεων» ούτε υπέρ των «δυνατών κέντρων εξουσίας». Θέλουμε να μιλάμε και να συναναστρεφόμαστε «αδύνατους» ανθρώπους που ονειρεύονται «αδύνατες δι-εξόδους». Την κρίσιμη ώρα αυτοί θα σηκωθούν όρθιοι. Οι άλλοι θα γονατίσουν κουρασμένοι από τους αριθμούς που δεν επαληθεύθηκαν ή δειλιασμένοι από τους κινδύνους που δεν έμαθαν να διατρέχουν.

Πρέπει να δώσουμε περισσότερο χώρο και ευκαιρίες στους νέους (αντί να τους κυνηγάμε επειδή δεν μας αρέσουν τα «χούγια» τους), πρέπει να τείνουμε χέρι φιλίας και αλληλεγγύης στους απελπισμένους (αντί να τους κατηγορούμε διότι κατεβάζουν το κατά κεφαλήν εισόδημα).

Συμβαίνει να εμφανίζονται
αρπαχτικά οι καιροσκόποι
στις σιτοδείες
και στους λιμούς να επωφελούνται
μαυραγορίτες ψυχών
Π. Παγκράτης , Του Μιχαήλ και της Μαρίας

 

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Ο υποθετικός φόβος (κατασκευασμένος ή μη) διαβρώνει κάθε κοινωνική και δι-ανθρώπινη δράση, καθώς οι φαντασιώσεις των τρομοκρατημένων πολιτών οδηγούν άλλους σε απονενοημένα διαβήματα και άλλους σε ρατσιστικού τύπου αυτοδικίες.

Ας μη διαπράξουμε λοιπόν κι αυτό το λάθος. Οι τρομοκράτες θα 'χουν κερδίσει τον σκοπό τους εάν καταφέρουν να προκαλέσουν τέτοιο και τόσο αίσθημα ανασφάλειας.

Στην ανασφάλεια που μας προκάλεσε η τρομοκρατία και που καλλιεργούν τα ΜΜΕ πρέπει ν' απαντήσουμε με περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ανοικτή κοινωνία. Εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να δεχθούμε να γίνουμε ούτε στρατοκράτορες - τιμωροί, ούτε υπήκοοοι χωρίς δικαιώματα, ούτε «ποντίκια» καταφυγίων.

Στο φως, στον δρόμο και μαζί με τον συνάνθρωπό μας θα ξεπεράσουμε κι αυτή την κρίση με την ελπίδα ότι θα γίνουμε πιο σοφοί (κι όχι πιο σκληροί).

Ο κατήγορος και ο υπερασπιστής
παλεύουν σε τεντωμένο σκοινί
...
Ο δικαστής αποφάσισε
...
Το ακροατήριο ως μάρμαρο
έμεινε ακίνητο
Ελ. Συκά - Κοντόζογλου , Αφιέρωση

ΜΟΡΦΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Ενώ όλοι συμφωνούμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα συνιστά οργάνωση και τυποποίηση διαδικασιών και όχι ουσία και περιεχόμενο της «διαγωγής ζωής» δεν υπάρχει δυστυχώς καμία σύγκλιση απόψεων και ιδεολογιών ως προς το ιδεώδες της παιδείας μας.

Συζητάνε ακατάπαυστα για την κοινωνία των γνώσεων και των πληροφοριών και αρνούνται να υποψιαστούν καν ότι κάθε κοινωνική ολοκλήρωση προϋποθέτει και ηθικά συστήματα αξιών.

Ο άνθρωπος πρέπει να αναπτυχθεί ως όλον, ως ύπαρξη και όχι να ρίχνουμε το βάρος στην τεχνητή καλλιέργεια επιμέρους ιδιοτήτων (για ορισμένους ρόλους).

Οι κοινωνικοί μας θεσμοί και οι εκπαιδευτικές μας διαδικασίες δεν μοιάζει να ενδιαφέρονται για να διαμορφώσουν ήρωες, σοφούς ή έστω ενάρετους/ ενεργούς πολίτες. Το να βλέπει κανείς καθαρά και να κρίνει ανεπηρέαστα δεν συνιστά μέρος της παιδείας μας. Κι όμως, κάθε φαινόμενο παρακμής αποδίδεται και χρεώνεται στον δάσκαλο και στον μαθητή και όχι στους μηχανισμούς κατασκευής υπηκόων και soft -επιτυχημένων παραγώγων τους.

Το δωδεκάχρονο σχολείο (και κυρίως το εξάχρονο Γυμνάσιο /Λύκειο) πρέπει να παρέχει εγκύκλιο παιδεία (Ιστορία, Γραμματική, Λογοτεχνία, Γεωγραφία, Τεχνολογία, Ξένες Γλώσσες) ώστε ο απόφοιτος να μπορεί να σταθεί στα πόδια του και να κατανοεί τι συμβαίνει γύρω του.

Το πέρας του εξαταξίου αυτού συστήματος (σ' έναν τύπο σχολείου) θα επικυρώνεται με πιστοποιητικό σχολικής επίδοσης (μέσος όρος των βαθμολογιών όλων των τάξεων που θα στηρίζεται σε αξιολογήσεις και όχι μόνο σε εξετάσεις). Με το πιστοποιητικό αυτό ολοκληρώνεται η δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ο νέος αν θέλει σταματάει ή προχωράει σε τεχνικά επαγγέλματα.

Όποιος επιθυμεί να συνεχίσει σε πανεπιστημιακό επίπεδο οφείλει να συμμετάσχει σε εθνικό τεστ (χωρίς ύλη, με θέματα κρίσης και σύνθεσης) ώστε ν' αποκτήσει το Εθνικό Απολυτήριο.

Πολλή κιμωλία
σωρεύεται στον μαυροπίνακα
Για το τίποτα....
Ειρήνη Τόλη, Παιδεία 1

ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Κοινός παρονομαστής της γενηάς των αγώνων ήταν ο συνδυασμός γνώσης, πολιτικής σκέψης, κοινωνικής ευαισθησίας, ανιδιοτέλειας, αισθήματος ευθύνης.

Σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Τη διοίκηση καλούνται να στελεχώσουν (ή και να «σώσουν») διάφοροι προκάτ ειδικοί, οι οποίοι έχουν (ή αποκτούν) καλές συστάσεις από ομίλους συμφερόντων, οι οποίοι το πρώτο που κάνουν είναι να διαπραγματευθούν το μισθό τους και το χρώμα της λιμουζίνας που θα τους μετακινεί και οι οποίοι σε περίπτωση αποτυχίας (όπερ και το συνηθέστερον) δεν αποδίδουν λογαριασμό σε κανέναν.

Πέντε θεμελιώδεις αρχές αποστασιοποίησης από το «σύνδρομο της ουράς».

Αρχή πρώτη: Ο πνευματικός άνθρωπος δεν δέχεται ποτέ να γίνει τροβαδούρος ή γελωτοποιός του βασιλέως (ή της βασιλίσσης), ούτε δίνει αναφορά στην (όποια) εξουσία.

Αρχή δεύτερη: Ο πνευματικός άνθρωπος δεν κρίνεται (μόνον) από τις γνώσεις του.

Αρχή τρίτη: Ο πνευματικός άνθρωπος δεν προσβλέπει στο σήμερα, στο κέρδος και στον προσωπικό κύκλο προσώπων, αλλά λειτουργεί στον αόριστο μέλλοντα, στους θεσμούς, στις ιδέες και βέβαια υπέρ των αδυνάτων.

Αρχή τέταρτη: Ο πνευματικός άνθρωπος δεν πονάει απλώς, ούτε μόνον αγανακτεί με την παραγνώριση των δίκαιων θέσεών μας στα εθνικά θέματα, αλλά στρατεύεται (με την κυριολεκτική και μεταφορική του όρου έννοια).

Αρχή πέμπτη: Ο πνευματικός άνθρωπος δεν περιγράφει (ούτε απολαμβάνει) την «πνευματικότητά του» ή την «ανθρωπιά του» (άλλο στάση ζωής κι άλλο παράσταση σκηνής).

Στη μέση ενός κόσμου παράξενου
συλλάβιζε χαμένα οράματα.
Τώρα πώς να τα χαιρετίσει
πώς να προσδιορίσει το στίγμα του;
Τ. Καρβέλης , Κατάθεση

ΑΘΩΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Μέσα από τα μάτια των παιδιών μας και όχι μέσα από επίσημα χείλη, θα δια-κρίνουμε τον κόσμο που γεννιέται. Μάτια και ψυχές νέων που θέλουν να πλημμυρίσουν (και να ευτυχήσουν) με θαύματα αγάπης και όχι με τραύματα ανταγωνισμού.

Πώς να πείσεις τα παιδιά να κάνουν παρέα με όλα τα πιτσιρίκια της γειτονιάς και του σχολείου, να ονειρεύονται μαζί και ν' αγωνίζονται για κοινό σκοπό, όταν όλοι οι σοβαροφανείς εκατόνταρχοι, έπαρχοι και δικαστές έχουν ως στόχο και ως μέτρον επιτυχίας τη διάλυση των συγκεντρώσεων;

Τα παιδιά και εμείς δεν θέλουμε να ιδιωτικοποιηθεί ο δημόσιος βίος (για να παίζουμε ελεύθερα στις πλατείες και στις παραλίες, πριν καταληφθούν από τις νταλίκες της ανάπτυξης και τα κοντέινερς του διεθνούς κεφαλαίου), δεν μας αρέσει να εξουσιάζουμε ανθρώπους πονεμένους, χωρίς εξουσία και χωρίς διεξόδους (για να μην ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε «αδέλφια» και για να μη χαμογελάνε όταν λέμε ότι είμαστε «αριστεροί»).

Στα χρόνια της υπομονής που έρχονται, πολλά μπορεί να αλλάξουν. Ας δώσουμε όμως μιαν υπόσχεση -στα παιδιά μας και σε μας τους ίδιους: Ό,τι και να γίνει, δεν θα επιλέξουμε τη μοναξιά της επιτυχίας από τη ζεστασιά της κοινής προσπάθειας και όπου και ν' αρμενίσει η χώρα μας δεν θα ξεχάσουμε ποιοί είμαστε και γιατί είμαστε υπερήφανοι.

Παράταξη, τους δίνουν με ένεση
Αρχηγό, τους δίνουν με ένεση
...
Γράφω για τ' άλλα παιδιά
τ' ατόφια και λεύτερα
Τ. Μιχόπουλου , Με ένεση

ΑΛΑΖΟΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Σήμερα συναντάμε ακόμα και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση αντιλήψεις προεδρικής διακυβέρνησης (Δήμαρχος, Νομάρχης) η οποία συχνά αρνείται την όποια πολιτική ευθύνη και τον όποιο κοινωνικό έλεγχο και δεν υπηρετεί τα καθημερινά δικαιώματα των δημοτών στην πόλη και στην ποιότητα ζωής.

Υποστηρίζουμε τη Δημοκρατία της εγγύτητας, την τοπική δημοκρατία, τη δημοκρατία στη μικροκλίματα της κοινωνίας και των κοινωνικών κινημάτων.

Η αποσυγκέντρωση ακόμα και των δημοτικών εξουσιών (με συνοικιακά συμβούλια) όχι μόνο διευρύνει την πραγματική συμμετοχή αλλά και φέρνει κοντά τους εκλεγμένους με όλους τους πολίτες.

Αυτός που βλέπει χαμηλά
μπορεί να κοιτάζει ψηλά
και μακρύτερα
Ελ. Συκά - Κοντόζογλου , Υπογραφή

«ΟΡΦΑΝΕΣ» ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Στις σχέσεις μας με τη μάνα μας υπάρχει πάντοτε ένα μείον. Πάντα κάτι της χρωστάμε, κάτι ξεχάσαμε να της αναγνωρίσουμε, κάποια βαριά κουβέντα είπαμε και δεν ζητήσαμε συγνώμη (ξέροντας βέβαια, πως αυτή μας συγχώρεσε).

Μολονότι η αγάπη και η καρτερικότητα της μάνας είναι η ίδια, απ' όποια κοινωνική τάξη κι αν προέρχεται, όσα γράμματα κι αν έμαθε, όσα λεφτά κι αν απέκτησε, βαθιά μέσα μου πιστεύω πως η γιορτή της μάνας, μαγιάτικη και χαρούμενη, δεν πρέπει να αφιερώνεται στις διάφορες mammies , στις κοσμικές, στις -μέσω Φιλιππινέζας- εκφράζουσες το μητρικό φίλτρο, στις άνετες κι ανεξάρτητες, αλλά στις μάνες -μείον. Στις μάνες που ίσως να έχασαν το παιδί τους, αλλά κέρδισαν το προαιώνιο στοίχημα με τη φύση που δεν είναι άλλο από το να μετράς την αγάπη με τον πόνο και από το να θυσιάζεις τη δική σου ζωή για τη ζωή ενός άλλου (Είτε αυτό το αξίζει, είτε όχι. Είτε στο ζητάει, είτε όχι. Είτε θα το μάθει κάποτε, είτε όχι).

Η στήριξη (συναισθηματική αλλά και κοινωνική) της αγωνιζόμενης μάνας πρέπει να είναι ύψιστο καθήκον των παιδιών της, της τοπικής κοινωνίας αλλά και όλης της λεγόμενης πολιτισμένης Πολιτείας.

Αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο για τη μάνα του χρήστη, του μετανάστη, του παιδιού με ειδικές ανάγκες, του φυλακισμένου.

Είμαι η μάνα των ναρκομανών
Αιμόφυρτη, στραγγίζω το αίμα μου
στις αίθουσες των δικαστηρίων
Μ. Βλάχου - Καράμβαλη , Σταύρωση

ΤΗΛΕ-ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Μας παρουσιάζουν έναν κόσμο τελείως διαφορετικό από αυτόν που κάθε μέρα ζούμε. Θέλουν να μας πείσουν ότι έχουμε συμφωνήσει σ' ένα κοσμικό life style και ότι όλοι ονειρευόμαστε λίγων δευτερολέπτων προβολή από την τηλεόραση. Σκοπεύουν να μας κάνουν όλους ομοιόμορφους.

Ο πολίτης δεν «κατασκευάζεται» από τα ΜΜΕ. Γαλβανίζεται μέσα στη ζωή. Στην κοινωνία μαζί με τους ανθρώπους θα ορίσουμε το μέτρο και το στόχο.

Ο αγώνας και η συνείδησή μας θα μας κατευθύνουν και όχι τα εκτυφλωτικά τους φλας.

Πρέπει να δημιουργήσουμε αντερείσματα στη βίαιη εισδοχή των Media σ' όλο το φάσμα του δημόσιου και ιδιωτικού μας βίου: η παρέα, το βιβλίο, το θέατρο, οι κοινωνικές δραστηριότητες θα μας αποτοξινώσουν από τις έτοιμες συνταγές και τις εύκολες λύσεις.

Το Κίνημα των Ενεργών Πολιτών συμπεριλαμβάνει και τους συνειδητοποιημένους χειριστές των κουμπιών.

Το σύμπαν όλο στην οθόνη μας
...
Έρμαιοι ναυαγοί σερφάρουμε
Πεθαίνοντας εν πλώ
Γ. Κουβαράς , Computers

ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και «το παγκόσμιο χωριό» (με την οικουμενική και όχι την μονοκρατορική εκδοχή) αποτελούν στοιχήματα για όλους τους λαούς του πλανήτη. Να νοιώσουμε όλοι οι άνθρωποι σαν αδέλφια και έτσι ν' αντιμετωπίσουμε τα κοινά προβλήματα.

Τούτο όμως δεν θα μας κάνει να χάσουμε τη μνήμη μας, την ιστορία μας, τη γλώσσα μας. Θα γίνουμε Έλληνες Ευρωπαίοι και όχι eurogreeks .

Παραμένουμε Έλληνες και ως Έλληνες θα εγγραφούμε στους «πολίτες του κόσμου».

Δεν είμαστε ιστορικά αναλώσιμοι και δεν δεχόμαστε να στιγματίζουν «τον τρόπο ζωής μας», την κοσμοάποψή μας.

Μοναχικοί όταν οι άλλοι γίνονται πλήθος, με τους πολλούς για να βοηθήσουμε τον κάθε αποκλεισμένο, αυστηροί με τους δίκαιους και επιεικείς με τους αδικοπραγούντες, γλεντζέδες στη ζωή και λεβέντες στον θάνατο, ασυμφιλίωτοι με τα «ελάχιστα» και ασυμβίβαστοι με τα «ταπεινά», τρυφεροί αντάρτες, πολυμήχανοι στον έρωτα, μπεσαλήδες στον μπεσαλή, ορίζουμε τους ρυθμούς της ζωής μας κοιτώντας τους ανθρώπους στα μάτια (και όχι τους δείκτες της οικονομίας), ενεργοποιούμε τα όπλα της ψυχής μας όταν η ιστορική μας συνείδηση το επιτάσσει (και όχι όταν υπογράφονται συμφωνίες και pacta ), επικοινωνούμε με τους λαούς και τους πολιτισμούς μιλώντας τη γλώσσα των ποιητών (και όχι τα «πακέτα» του Internet ). Θα δούμε το μέλλον με τον δικό μας τρόπο και θ' αγωνιστούμε για το μερτικό μας στην ευημερία με τη δικιά μας αίσθηση δικαίου.

...
Καθώς απολαμβάνω...
την αφθονία της ευρωπαϊκής ταυτότητας
καθώς από βαλκάνιος
γίνομαι ξένος
Δ. Κανελλόπουλος , Ως ευτυχής ελαιοπαραγωγός

ΕΜΠΟΛΕΜΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Η «διαπλοκή του πολέμου» δεν αφορά μόνο τα Πεντάγωνα και τους επιτελάρχες. Σ' αυτό τον εσμό συμμετέχουν ισότιμα (αλλά με διαφορετικούς ρόλους) οι επιστήμονες, οι πολιτικοί, οι διανοούμενοι και οι άνθρωποι των Media . Κι όλοι αυτοί επιτηρούνται από μια βιομηχανία του πολέμου η οποία λειτουργεί ως λερναία ύδρα.

Ούτε η Ελευθερία ούτε οι (επιμέρους) ελευθερίες έχουν νόημα (και το χειρότερο: συχνά συμπληρώνουν τη βία) αν δεν υπερασπιζόμαστε τους ελεύθερους ανθρώπους. Το σλόγκαν (και κατ' άλλους το δόγμα): ή είσαι μ' εμάς ή είσαι «αναλώσιμος» καταργεί στην πράξη τον ελεύθερο άνθρωπο που επιλέγει το παρόν και το μέλλον του με βάση ηθικοκοινωνικά κριτήρια και όχι κάτω από την πίεση των άμεσων απειλών.

Γι' αυτό η διαφύλαξη της ειρήνης πρέπει να κατοχυρωθεί ως πολιτισμικό κεκτημένο της ανθρωπότητας.

Τώρα έρχονται από το βάθος
του δρόμου
η μπάντα προπορεύεται
«Σήκωσε ψηλά το παιδί να δει
την παρέλαση των αναπήρων»
Σπ. Κατσίμης , Ιστορίες αγάπης

«ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΕΣ» ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ

Σήμερα δεν γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα σε περίοδο Ειρήνης, αλλά ούτε το ανθρωπιστικό δίκαιο σε περίοδο πολέμου. Οδηγούμαστε σε «μανιχαϊκούς πολέμους» (με γενικευμένη, μέχρι τελικής πτώσεως και άνευ όρων, σύγκρουση).

Η αξία του ανθρώπου παρα-βιάζεται συνεχώς και κάθε μορφή βιαιότητας μοιάζει να νομιμοποιείται.

Τα βασανιστήρια, η απάνθρωπη και ταπεινωτική μεταχείριση επανέρχονται δριμύτερα.

Ζούμε σε μια εποχή πλανητοποίησης των αξιών με σεβασμό στην εθνική παράδοση και τον πολιτισμό και όχι σε μια εποχή εθνικιστικών περιχαρακώσεων (που θυσιάζουν τον άνθρωπο στο όνομα της π