Ποιος θα άρει τις αμαρτίες μας;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 27/04/2009

Γεννιέσαι εις τριπλούν.
Ενα εσύ.
Ενα πρωτότυπο για το θάνατο.
Κι ένα να βρίσκεται.
Ν. Καράβελος, Εις τριπλούν

ΠΑΙΞΑΜΕ χωρίς κανόνες και χάσαμε την αίσθηση και την ουσία της ελευθερίας. Μας συνέθλιψαν οι γραφειοκρατικοί σχεδιασμοί και συνθλίψαμε τους ρομαντικούς ουτοπιστές. Πιστέψαμε τόσο πολύ στους αριθμούς και στα ηλεκτρονικά δίκτυα ώστε απαντάμε σαν αυτόματα σε ερωτήσεις που δεν μας κάνουνε και σιωπούμε αμήχανα στις απορίες των παιδιών μας. Τα κομπιούτερ επικοινωνούν. Εμείς -αν και χειριστές των μηχανών- αδυνατούμε. Εχουμε μετρήσει τα πάντα εκτός από το μπόι μας, καθώς από τη μία θέλουμε να νιώθουμε ισόθεοι (αφού και την ικανότητα του Θεού να παρεμβαίνει στα ανθρώπινα είμαστε πρόθυμοι να δημοσκοπήσουμε) κι από την άλλη φοβόμαστε να κοιταχθούμε στον καθρέφτη των ενοχών/συνενοχών.

ΖΟΥΜΕ σε αρνητική φωτοσκίαση. Χαιρόμαστε που τίποτα κακό δεν μας συνέβη και όχι επειδή κάτι καλό πετύχαμε. Ασκούμε πολιτική και κριτική διά των καταστροφών. Οσοι δεν καταστρέφουν ή δεν καταστρέφονται αρέσκονται στο να καταστροφολογούν.

ΞΕΜΕΙΝΑΜΕ από Εσταυρωμένους ή προς Σταύρωση. Ακόμα κι αυτούς που συγκυριακά και επικοινωνιακά «θυσιάζουμε», μάλλον τους επιλέγουμε με κριτήρια εξιλαστηρίου και όχι ψυχοσωτήριου. Οι Πιλάτοι φορούν πρασινογάλαζους χιτώνες, οι Βαραββάδες ενοχοποιούν το «σύστημα» και ζητούν κατανόηση (χωρίς να ζητάνε συγγνώμη) και οι Θωμάδες επικαλούνται τις αιφνίδιες αλλαγές του πολιτικού κλίματος και τα ευρήματα των γκάλοπ. Ακόμα και ο Ιούδας αρνείται ν' απαγχονισθεί θεωρώντας ότι η προδοσία είναι ανεκτό μέρος των κινδύνων του παιχνιδιού και όχι ανίερη πράξη. Αφού δεν αγαπάμε κανέναν, πώς στοιχειοθετείται η έννοια της απιστίας; Αφού δεν πιστεύουμε σε τίποτα γιατί να μη βεβηλώσουμε τα πάντα;

ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ τις απαγορεύσεις, αφελώς προσδοκούσαμε την ανάδυση του καλού κι ενάρετου πολίτη. Αντ' αυτού εγεννήθη μονόφθαλμο και σαρκοφάγο ανθρωποειδές που δεν έχει στο DNA του τη συμβίωση αλλά μόνο την ατομική επιβίωση.

ΤΩΡΑ χωρίς κανόνες και δίχως όρια, χωρίς φίλους και δίχως αγάπη, χωρίς ευτυχία και δίχως κουράγιο, ρίχνουμε ο ένας στον άλλο τις ευθύνες (από τον Αννα στον Καϊάφα), γνωρίζοντας όμως αυτή τη φορά ότι κανείς δεν θ' ανέβει τον Γολγοθά για να μας σώσει.

ΞΕΜΕΙΝΑΜΕ από παραδόσεις, από σύμβολα, από παρηγοριά, από λυτρωτικές σκέψεις. Εχουμε κάτι κουτσουρεμένα δικαιώματα που φτάνουν μόνο για να καρφώσουμε την πόρτα της μοναξιάς μας. Χρειαζόμαστε επειγόντως υπαρξιακές απαντήσεις και όχι εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλωστε, οι πολιτικοί μόνο τον εαυτό τους (δια)σώζουν και μόνο τις δικές τους αμαρτίες αίρουν. Εμάς ποιος θα μας (δια)φωτίσει;