Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 20/02/2009
Είμαι υπερήφανος για το δημόσιο πανεπιστήμιο και τους συναδέλφους μου που μαζί υπηρετούμε την επιστήμη και διδάσκουμε ελευθερία σκέψης και ευθύνη πράξεων.
Είμαι υπερήφανος για το δημόσιο νοσοκομείο και τους γιατρούς που μου πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες με ιδιαίτερη φροντίδα.
Είμαι υπερήφανος για την οικογένειά μου, τους φίλους και τους συναγωνιστές που μου συμπαρίστανται και με εμψυχώνουν.
Είμαι υπερήφανος για τους εγκληματολόγους που χρόνια τώρα -σε αντίξοες συχνά συνθήκες- οραματιζόμαστε και προωθούμε ένα περισσότερο φιλελεύθερο ποινικό σύστημα με λιγότερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και με σεβασμό των δικαιωμάτων του κρατούμενου-ανθρώπου.
Δεν είμαι όμως υπερήφανος για όσους πιστεύουν ότι με την άκριτη, άμετρη τυφλή βία έναντι παντός -χωρίς στοιχειώδη γνώση της ζωής, των αγώνων και των ιδεών καθενός- θα κάνουν τον κόσμο και τον εαυτό τους καλύτερο.
ΥΓ.: Είμαι υπερήφανος για όσους παίρνουν καθαρή θέση στις δύσκολες στιγμές και όχι για όσους κρύβονται πίσω από φοβίες, ενοχές και αοριστίες.