Παλικάρια της φακής;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 09/02/2009

Το θεωρήσαμε απρέπεια
με τους υποκριτές
να συνταχθούμε
Αλ. Παύλου, Ο αγώνας μας ζει

Οι αντιφάσεις αυτής της χώρας (και του καθενός από εμάς) θολώνουν τόσο το ιδεολογικό πεδίο ώστε ο δημόσιος λόγος να αυτοδικαιώνεται στα κομματικά γραφεία, χωρίς να συνεκτιμάει τη δύναμη της πραγματικότητας. Αυτή η μετέωρη (μέχρι υποκριτική) σχέση από τη μια της ατομικής και πολιτικής ηθικής και από την άλλη της ψευδο-επίκλησης μεγάλων ιδανικών και οραμάτων καταλήγει σε κωμικοτραγικά φαινόμενα, όπως π.χ. διάφορα διαπλεκόμενα λαμόγια να μην καταδικάζουν τη δράση των «τρομοκρατικών» οργανώσεων, γιατί «η δημοκρατία μας είναι ελλιπής». Πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς αντιστέκονται στις (κατα)χρήσεις των ΜΑνΤ (Μονάδες Αποκατάστασης νεοφιλελεύθερης Τάξης), αλλά νομιμοποιούν (ή νομιμοποίησαν) τις εκτροπές των ΜΑσΤ (Μονάδες Αποκατάστασης σοσιαλιστικής Τάξης).

ΝΟΜΙΖΕΙ κανείς ότι το κρίσιμο στοιχείο δεν είναι η εσωτερική λειτουργία της Αστυνομίας ή ο δημοκρατικός έλεγχος της αστυνόμευσης, αλλά το ποιο κόμμα (ή ποιος υπουργός) είναι «στα πράγματα». Δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι έτσι πολιτικοποιούμε την Αστυνομία, αντί να τη θωρακίζουμε ως δημοκρατικό θεσμό εφαρμογής των νόμων έναντι όλων. Οι πολίτες, από τη μια φοβούνται το έγκλημα των άλλων και θέλουν να κρύψουν ή να παραγράψουν το δικό τους έγκλημα κι από την άλλη, οι ίδιοι οι πολίτες θέλουν να συλληφθούν οι «κακοί», σύμφωνα με τις δικές τους ευαισθησίες και να τιμωρηθούν σύμφωνα με τις δικές τους περί δικαίου αντιλήψεις. Στην ουσία, ο καθένας έχει τα δικά του «μέτρα» (δικαιοσύνης, τιμωρίας, επιείκειας, κατανόησης, συγγνώμης), τα οποία διαμορφώθηκαν μέσα από ιδεοληψίες, προκαταλήψεις, στερεότυπα, και όχι με βάση τη νομιμότητα ή το δημόσιο ή το γενικό κοινωνικό συμφέρον.

ΔΕΝ πρέπει να συγχωρούμε ή να συγκαλύπτουμε την αστυνομική βία ή την αντιδημοκρατική νοοτροπία τού τύπου «Είμαστε το Κράτος». Δεν είναι όμως επίσης νοητό το έγκλημα της υπόθαλψης εγκληματία (άρθρο 231 Π.Κ.) να θεωρείται επαναστατική πράξη και να θεσμοθετηθεί ιδεολογικο-πολιτικά το ιδιώνυμο της υπόθαλψης (δηλαδή της δικαιολόγησης) της σύννομης αστυνομικής δράσης.

ΤΙΣ αστυνομικές εκτροπές θα τις ελέγξουμε μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και όχι μέσω της ανοχής των αστυνομοκτονιών (διά των ριπών Καλάσνικοφ).

ΑΝ ως κοινωνία πιστεύουμε ότι οι απαγωγές αφορούν τους πλούσιους και οι τρομοκρατικές ενέργειες αφορούν τους φορείς καταστολής, τότε αρνούμαστε το γενικό κοινωνικό συμβόλαιο ασφάλειας, επιμερίζουμε τους κινδύνους κατά (ταξική;) βούληση και αναδεχόμαστε την πιθανότητα στους αυριανούς «πυροβολισμούς» κατά της δικής μας κοινωνικής υπο-ομάδας να είμαστε μόνοι και αβοήθητοι. Αυτό θέλουμε;