Έλληνες εναντίον του εαυτού τους;

Εκτύπωση | Αποστολή | Μοιράσου

Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 26/01/2009

Και τέλος, να συμπονέσουμε εκείνους
που πριν τα πράγματα γίνουνε ιστορία
τα τιμωρούν
μνησίκακα και λυσσασμένα.
Δ. Πιστικός, Πρέπει να λυπηθούμε

Πρέπει να το παραδεχτούμε. Είμαστε ιδιόρρυθμος λαός. Οχι περιούσιος, ούτε ανώτερος, απλώς ιδιόρρυθμος. Δηλαδή ζούμε και χειριζόμαστε την καθημερινότητα αλλά και την Ιστορία με βάση τους δικούς μας ρυθμούς. Μοιάζει να μη μας πολυσκοτίζει τόσο το παγκόσμιο ή το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι όσο το να λύνουμε τις μεταξύ μας διαφορές. Κάτι σαν το χωριό των Γαλατών, που στερείται όμως το μαγικό φίλτρο κι έχει ξεμείνει και από ηγέτες, σοφούς και πολεμιστές. Ιδού το χαοτικό ελληνικό μοντέλο.

ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ κανάλια και οι υποκρυπτόμενοι διαπλεκόμενοι θέλουν να διεξάγονται -ει δυνατόν- κάθε μέρα εκλογές ή σε κάθε περίπτωση εκλογικού χαρακτήρα δημοσκοπήσεις. Τα κόμματα θέλουν και δεν θέλουν εκλογές τώρα. Η Ν.Δ. εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να ποδηγετήσει την κοινωνία από τα πάνω (μέσω νόμων, εγκυκλίων, ψηφοφοριών) και ότι τα σκάνδαλα είναι άχρωμα.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ θέλει να ξεχαστούν (ως παραγεγραμμένα;) τα δικά του ανομήματα και να ξανάρθει στην εξουσία χωρίς όρους (το new deal προϋποθέτει αυτοκάθαρση δημόσια και σε βάθος και όχι αναπαλαιωμένες διακηρύξεις). Το ΚΚΕ κοιτάζει μόνιμα προς τα χειμερινά ανάκτορα. Η άλλη Αριστερά, όταν είναι σοβαρή, παίρνει 3% και όταν κινείται στο ευρηματικό life style, παίρνει 13%. Ο ΛΑΟΣ φοράει γαλαζόμαυρες φανέλες, αλλά παίζει συνέχεια από την αριστερή πλευρά του λαϊκισμού. Ο λαός άλλον ψηφίζει και από άλλους περιμένει λύσεις. Αντε να βρεις άκρη με την ψυχή του Ελληνα. Είναι πεπεισμένος ότι οι πολιτικοί τον κοροϊδεύουν, γι' αυτό τρέχει να προλάβει να κοροϊδέψει πρώτος το κράτος. Και από την άλλη οι πολιτικοί, γνωρίζοντας ότι ο λαός θέλει να πιστεύει ότι έχει το πάνω χέρι (για να νιώθει υπερήφανος και αγωνιστικός), κάνουν κατά καιρούς ότι χάνουν και ότι υποκύπτουν στη λαϊκή βούληση για κάθαρση και τιμωρία (πάντα των αντιπάλων, αφού οι δικοί τους είναι «καλά παιδιά»). Προσοχή, όμως. Το παιχνίδι αυτό καθίσταται (και) επικίνδυνο, διότι είμαστε επιρρεπείς σε διχασμούς και εμφυλίους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν αγωνιζόμαστε μόνο για τα δικά μας δικαιώματα αλλά και για τα δικαιώματα όσων διαφωνούν μ' εμάς. Κοινωνία όπου ο ένας αδικεί τον άλλο δεν μπορεί ν' αυτοσυντηρηθεί. Κοινωνία όπου η αταξία έχει γίνει κανόνας και εθισμός δεν μπορεί ν' απολαύσει τ' αγαθά της ειρηνικής συμβίωσης. Αυτό ας το κατανοήσουν οι παλιές δυναστείες, τα νέα τζάκια, οι αριστεροί γιάπηδες και οι κάθε είδους πνευματικοί διαμεσολαβητές της εξουσίας. Δεν είναι συνετό να παίζουμε συνεχώς με την Ιστορία. Κάποτε θα μας τιμωρήσει.