Θείον πυρ ή αυτοπυρπόληση;
Ημερομηνία: 29-12-2008 | Κατηγορία: Άρθρα - Ομιλίες Εκτύπωση | Αποστολή |
Μοιράσου
Άρθρο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ", 29/12/2008
Κάποιος ζει
τη ζωή
που ήταν να ζήσω
Σπ. Θεριανός, Η άλλη ζωή
Εκτός από τις φωτιές που ανάβουν οι άνθρωποι για να φωτίσουν, να ζεσταθούν ή να κάψουν, υπάρχει και το θείον πυρ που εμπνέει και κινητοποιεί.
Αυτό το θείον πυρ ως εθνική διαπνοή και ανάσασμα έχει ανάγκη η χώρα. Αυτό το θείον πυρ, που δεν σχετίζεται με τις παρακαταθήκες του Μεγάλου Θείου, τις εντολές του Μεγάλου Παππού και Πατέρα, τις ατσάλινες γροθιές του Πατερούλη των λαών ή τα οράματα όποιου άλλου σύγχρονου Μωυσή.
ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους τα golden boys της Δεξιάς, τα λαϊκά γιαπίδια της Αριστεράς, οι SAAB-ίστες (κατά το Σαντινίστες) της Κεντροαριστεράς ν' αφήσουν τα προνόμιά τους (ως κυβερνώντες, ως εν γένει καταγγέλλοντες ή και ως απλοί διαχειριστές) και να βοηθήσουν τον λαό να βγει από το λούκι στο οποίο οι ίδιοι (διά πράξεων ή παραλείψεων) τον έβαλαν.
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ οι Νεοδημοκράτες να πιστεύουν στην Αγοραία Δημοκρατία και στην κοινωνιοβιολογία της επιβίωσης των ισχυρών. Να σταματήσουν οι ΠΑΣΟΚτζήδες να το παίζουν μετανοούσες Μαγδαληνές και άμοιροι της οικογενειοκρατίας, της αναξιοκρατίας, του πελατειασμού και της «κομματικής ηθικής». Να σταματήσουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύουν ότι όποιος φιλάει το κάστρο, γίνεται αυτόματα επαναστάτης. Να σταματήσουν ΚΚΕ και ΛΑΟΣ ν' ακροβολίζονται. Να σταματήσουν οι συνδικατοπατέρες να φωνάζουν το δεξιόστροφο σύνθημα "Κάτω τα χέρια από τη δική μας ΔΕΗ, τη δική μας Ολυμπιακή, τον δικό μας ΟΤΕ», γιατί δίνουν την εντύπωση ότι έχουν καπαρώσει (οικογενειακώς;) όλον τον δημόσιο τομέα. Με λίγα λόγια, να σταματήσει αυτή η χώρα, αυτή η κοινωνία, αυτή η πολιτική να «κάνει πως...» (να κάνει πως κατανοεί, να κάνει πως ενδιαφέρεται, να κάνει πως αντιστέκεται, να κάνει πως συμμετέχει ανιδιοτελώς, να κάνει πως θυσιάζεται).
ΑΥΤΗ Η ΠΡΩΤΗ φάση «της αποτοξίνωσης από το δήθεν» είναι αναγκαία, για να ξεκινήσουμε μιαν άλλη πορεία. Και κάτι ακόμα για τους νέους: οι αλήθειες και οι αξίες της ζωής δεν δημοσκοπούνται, δεν τεμαχίζονται, ούτε βέβαια εικονοποιούνται.
ΤΗ ΖΩΗ τη διεκδικούμε και την κερδίζουμε στον δρόμο, στο εργαστήρι, στον χώρο της δουλειάς, στην παρέα, στο βιβλίο, στον έρωτα. Την έχουμε όμως εξαρχής χαμένη αν την παίξουμε στα ζάρια της βίας. Οχι μόνο γιατί η βία γεννάει βία, αλλά κυρίως γιατί αυτό το παιχνίδι το ξέρουν καλύτερα οι σιδερόφρακτοι και θεσμόφρακτοι ιππότες της πεντάγωνης τραπέζης.
ΥΓ. Το θείον πυρ για την Ελλάδα το 'χουν όλοι οι Ελληνες, αλλά δεν θυμούνται πού ακριβώς το 'χουν καταχωνιάσει.